Μοιράζονται μαζί πάνω από μισό αιώνα κοινής πορείας.
Ο κ. Κώστας, από τους ελάχιστους που γνωρίζουν την τέχνη του χαρτιού και της χαρτοποιίας και η κ. Μαίρη από τις ελάχιστες που πρεσβεύουν με προσήνεια και σεβασμό τη σχολική κοινωνική εργασία.
Επέλεξαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να διαμείνουν στον Βόλο, αφού έζησαν για πάνω από 50 χρόνια στη Γερμανία. Ο κ. Κώστας Μπαλωματής και η σύζυγός του Μαίρη Μπαλωματή, αποτελούν σίγουρα ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι, το οποίο έχει να διηγηθεί τη δική του ιστορία η οποία ξεκινά το 1966.
Και οι δύο κατάγονται από δύο γειτονικά χωριά της Λάρισας, την Αγιά και το Συκούριο.
Ο κ. Κώστας δούλευε αρχικά στο εργοστάσιο ζάχαρης στη Λάρισα, όταν το «’64 κρίθηκε πλεονάζον προσωπικό μένει άνεργος και στη συνέχεια προσλαμβάνεται κι εργάζεται στη χαρτοβιομηχανία της Λάρισας. Για έξι μήνες θα κάνει εκπαίδευση στην Αυστρία και αυτό θα αποτελέσει το «εναρκτήριο λάκτισμα» για μία διαφορετική ζωή, έτσι όπως σίγουρα τη φανταζόταν ο κ. Κώστας και η κ. Μαίρη. Στις 18 Οκτωβρίου 1966, το ζευγάρι θα κάνει το γαμήλιο ταξίδι τους στην Αυστρία κι όπως αναφέρουν μιλώντας στη «Θ», «δεν φύγαμε με τον σκοπό να μείνουμε εκεί» λέει ο κ. Κώστας και συνεχίζει: «Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας είχε 33 χαρτοβιομηχανίες σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων σε Ελλάδα και Αυστρία. Το επάγγελμα του χαρτοποιού ήταν δυσεύρετο. Θέλησα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα, γύρω από την τέχνη του χαρτιού, τη σύσταση και κάθε τι που κάνει ξεχωριστή κάθε ποιότητα χαρτιού».
Παρ’ όλο που ο κ. Κώστας ήταν ιδιαίτερα καταξιωμένος στη δουλειά του, εντούτοις τα Συνδικάτα εκείνης της εποχής είχαν τη δύναμη να επηρεάζουν την ανέλιξη ενός εργαζομένου ειδικά αν επρόκειτο για Έλληνες. Μετά από 13 χρόνια ο ιδιοκτήτης της εταιρείας απεβίωσε και ο κ. Κώστας βρίσκεται με πρόταση για εργασία στην Γερμανία.
Η γνώμη της κ. Μαίρης σίγουρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο, καθώς τόσο εκείνη, όσο και το παιδί τους ο Αργύρης βίωναν ρατσιστικές συμπεριφορές και οπουδήποτε αλλού σίγουρα θα ήταν προς όφελος όλης της οικογένειας.
Μετά από δύο χρόνια που μετακομίζουν στη Γερμανία, ο κ. Κώστας λαμβάνει προαγωγή, ενώ μάλιστα ορίζεται υπεύθυνος στο τμήμα ποιότητας χαρτιού. Όπως προσθέτει, «τη δουλειά την αγάπησα πολύ και ποτέ δεν αγανάκτησα. Κάποια στιγμή αναλάβαμε την παραγωγή για το Κοράνι. Ήταν μία πολύ απαιτητική ποσότητα. Οι χαρτοβιομηχανίες για να γνωρίζει ο κόσμος, χρησιμοποιούν από τα ξύλα που υλοτομούνται το 4-6%. Στη Λάρισα οι χαρτοβιομηχανίες χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη το άχυρο. Στη Γερμανία η πρώτη ύλη είναι το ξύλο ευκαλύπτου, κι όχι μόνο, που προέρχεται από τον Καναδά ή τη Βραζιλία. Για να βγει το χαρτί, χρειάζονται περίπου 18.000 – 20.000 λίτρα νερού ανά λεπτό και γι’ αυτό οι χαρτοποιίες βρίσκονται κυρίως δίπλα σε ποτάμια και πρέπει να έχουν βιολογικό καθαρισμό».
Το 2002, η οικογένεια μετακόμισε στο Μέτσινγκεν της Στουγκάρδης.
«Η γυναίκα που «έχτιζε γέφυρες» μεταξύ των λαών»
Η κ. Μαίρη, όλα αυτά τα χρόνια είχε αφιερωθεί στην ανατροφή του γιου τους Αργύρη, στην εκμάθηση της γλώσσας και στην κοινωνική προσφορά. Όπως η ίδια αναφέρει, «στην Αυστρία έζησα τον ρατσισμό. Μέναμε σε σπίτια που έδινε η εταιρεία και αντιμετωπίσαμε δύσκολες συμπεριφορές. Το εκπαιδευτικό σύστημα στο εξωτερικό είναι διαφορετικό απ’ ότι στην Ελλάδα. Στη Γερμανία ξαναγεννηθήκαμε. Μέναμε σε ένα σπίτι και πληρώναμε το ίδιο ποσό ενοικίου απ’ όταν πρωτομπήκαμε, χωρίς καμία αύξηση για πάνω από 40 χρόνια. Μέσα στο ενοίκιο συμπεριλαμβάνονταν όλα τα έξοδα και όλες οι συναλλαγές γίνονταν διατραπεζικά».
Οι Έλληνες βρίσκονταν υπό την σκέπη της Ευαγγελικής Εκκλησίας. Η κ. Μαίρη για να μάθει τη γλώσσα, παρακολούθησε μαθήματα στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο. Εκεί όμως, οι υπεύθυνοι, διαπίστωσαν ότι η ίδια είχε το χάρισμα να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις και ξεκίνησε να κάνει μαθήματα σε κρατικό φροντιστήριο, όπου αφιέρωσε 40 χρόνια προσφοράς από το 1981 έως το 2021.
«Όλα αυτά τα χρόνια έζησα απίστευτες εμπειρίες, γνώρισα πολλά παιδιά που είχαν ζήσει τη φρίκη του πολέμου στο Κόσοβο, κι αποτελεί μεγάλη τιμή για μένα η διάκριση από το Διακονικό Έργο. Η κ. Μαίρη διοργάνωνε μαθήματα ρυθμικής γυμναστικής, πρόγραμμα το οποίο επιδοτούνταν από την πόλη καθώς απασχολούσε συνταξιούχες γυναίκες, ενώ επί 10 χρόνια, έκανε μαθήματα ελληνικής κουζίνας. Μάλιστα, η ίδια μαγείρεψε μία φορά σε εκπομπή που προβλήθηκε από το γερμανικό κανάλι ZDF κι εκπροσώπησε τη χώρα της σε διαγωνισμό μεταξύ πέντε διαφορετικών εθνικοτήτων, με το στιφάδο της να κατακτά το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό μαγειρικής.
Η κ. Μαίρη και ο κ. Κώστας εκτός από τον γιο τους Αργύρη, ο οποίος διατηρεί δικηγορικό γραφείο στη Γερμανία, έχουν δύο εγγονές, στις οποίες η κ. Μαίρη μαθαίνει τα μυστικά της ελληνικής κουζίνας και μιλάνε πάντα ελληνικά όχι μόνο όταν επισκέπτονται τον παππού και την γιαγιά στην Ελλάδα.
Η κ. Μαίρη Μπαλωματή, τιμήθηκε στις 5 Μαρτίου 2021 με τον Χρυσό Σταυρό από την Ευαγγελική Εκκλησία ως « η γυναίκα που «χτίζει γέφυρες» μεταξύ των λαών».
Πολυγραφότατη, με έντονη συγγραφική δράση η κ. Μαίρη, πάντα της άρεσε να γράφει τόσο σε έντυπα μέσα ενημέρωσης της Γερμανίας, όσο και στην πόλη καταγωγής της το Συκούριο. Η ίδια έγινε αφιέρωμα σε γερμανικά μέσα ενημέρωσης για την κοινωνική της προσφορά και σίγουρα άφησε το αποτύπωμά της στην ελληνική κοινότητα, καθώς η τάξη της έφτασε να αριθμεί μέχρι και 22 παιδιά. Εκτός των άλλων, εκπροσωπούσε την ορθόδοξη Εκκλησία στην Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής που γιορτάζεται την 1η Παρασκευή κάθε Μαρτίου, ενώ εκφράζει και το παράπονό της, για το γεγονός ότι όταν επέστρεψαν με τον σύζυγό της στον Βόλο, διαπίστωσε ότι δεν εορτάζεται στην Ελλάδα.
Μετά τη συνταξιοδότησή της, αποφάσισαν με τον σύζυγό της κ. Κώστα, να επιστρέψουν στον Βόλο και να ζήσουν σε μία αγαπημένη τους πόλη, κοντά στα πάτρια εδάφη. «Καθημερινά κάνουμε τη βόλτα μας στην παραλία, απολαμβάνουμε τον ήλιο και τη θάλασσα» αναφέρουν και δεν κρύβουν κι ένα παράπονό τους. «Μας θλίβει η κατάσταση που επικρατεί με τις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και πώς αντιλαμβάνεται η τοπική αυτοδιοίκηση την καθαριότητα σε κάθε περιοχή και δήμο».
Αν και μακριά από τον γιο τους και τις εγγονές τους, είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία κι επικοινωνούν συχνά μαζί τους.