Δεν είναι λίγες, πλέον, οι περιπτώσεις στη Μαγνησία, στις οποίες προκύπτει η ανάγκη φιλοξενίας ενός ηλικιωμένου ατόμου σε κάποιο γηροκομείο της περιοχής, όταν δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα και εξαντλείται κάθε επιλογή φροντίδας στο οικογενειακό περιβάλλον. Η διοίκηση, πάντως, μίας δομής που βρίσκουν καταφύγιο άνθρωποι της Τρίτης Ηλικίας, μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι….
O κ. Γιάννης Μόσχος, 41 ετών, θεολόγος από τη Νέα Ιωνία Βόλου, εδώ και ενάμιση χρόνο εκτελεί χρέη διευθυντή στο «Σουρλίγκειο» Γηροκομείο Καναλίων. Μίλησε για τη θητεία του στο ίδρυμα, το οποίο παρέχει φροντίδα σε σαράντα ηλικιωμένους, ενώ απασχολεί έντεκα εργαζόμενους. «Ανέκαθεν ασχολούμουν με τον εθελοντισμό. Έτσι, όταν μου έγινε η πρόταση να αναλάβω καθήκοντα, είπα το ναι, γιατί το αντιμετώπισα και ως προσφορά στον συνάνθρωπο», εξήγησε στην αρχή της κουβέντας. Εξυπακούεται πως η διοίκηση ενός γηροκομείου και η εξασφάλιση των κατάλληλων συνθηκών για τους γέροντες που διαμένουν εκεί, είναι εντελώς διαφορετικό αντικείμενο για τον κ. Μόσχο, ο οποίος αναγνωρίζει το βάρος της ευθύνης που ανέλαβε τον Μάρτιο του 2019: «Και μόνο που έχεις να κάνεις με ανθρώπινες ζωές αρκεί, κρατώντας φυσικά και όλες τις ισορροπίες, τόσο με τους ηλικιωμένους και τους συγγενείς τους, όσο και το προσωπικό που εργάζεται στο γηροκομείο. Ευτυχώς έχουμε την αρωγή της Μητρόπολης Δημητριάδος, αλλά και του δεσπότη που είναι πρόεδρος στο διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος. Ο μητροπολίτης Ιγνάτιος μάς καθοδηγεί, ενώ προωθεί και ορισμένα έργα υπέρ των παππούδων, όπως για παράδειγμα η δημιουργία προαύλιου χώρου για να αυλίζονται οι παππούδες».
Η δυναμική του «Σουρλίγκειου» γηροκομείου φτάνει τα σαράντα πέντε άτομα. Αυτή τη στιγμή η πληρότητα αγγίζει το 90% περίπου, με όσους φιλοξενούνται στα Κανάλια να καλύπτουν ένα ευρύ ηλικιακό φάσμα. «Ο πιο μικρός είναι κοντά στα εβδομήντα, ενώ έχουμε και 98άρηδες. Πιο παλιά είχαμε και μεγαλύτερο, αλλά μας έφυγε στα 104 χρόνια του», σημείωσε ο κ. Μόσχος, ο οποίος στη συνέχεια αναφέρθηκε στις δυσκολίες της λύσης του γηροκομείου για έναν άνθρωπο, όταν περάσουν τα χρόνια: «Για μια οικογένεια δεν είναι και η πιο εύκολη απόφαση που καλείται να πάρει. Το αντιμετωπίζω κάθε φορά που τα παιδιά φέρνουν τους γονείς τους. Δυσκολεύονται να τους αφήσουν, αλλά ξέρουν ότι υπάρχει ανάγκη, δεν μπορούν να παρέχουν φροντίδα σε 24ωρη βάση και αναζητούν ένα πιο ασφαλές περιβάλλον. Κάποιος που λέει «ναι» στην αρχή, μπορεί να του πάρει κι έναν μήνα μέχρι να το πάρει απόφαση οριστικά και να εγκατασταθεί στο γηροκομείο. Είναι καθαρά το πώς διαχειρίζεται ο καθένας. Φυσικά υπάρχουν και ηλικιωμένοι που προσέρχονται οικειοθελώς, γιατί δεν θέλουν να επιβαρύνουν τα παιδιά τους με το να τους γηροκομήσουν, αλλά και άλλοι που ξέρουν ότι οικονομικά δεν τους παίρνει να ζήσουν μόνοι τους και επίσης έρχονται σ’ εμάς».
Αν και οι συχνές επισκέψεις συγγενών και φίλων, αλλά και η εξωστρέφεια, μοιάζουν με το… αντίδοτο, ώστε να μη νιώθουν παραγκωνισμένοι οι ηλικιωμένοι, η πανδημία του κορωνοϊού έφερε αρκετές ανατροπές. «Προ Covid-19 ήταν πιο εύκολα τα πράγματα για εμάς. Είχαμε περισσότερες δραστηριότητες. Για παράδειγμα, διοργανώναμε μέχρι και εκδρομές, ενώ δεχόμασταν συχνές επισκέψεις, τόσο από άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος των ηλικιωμένων, όσο και από ομάδες. Ο κορωνοϊός επηρέασε την επαφή των γερόντων με τα παιδιά τους και προσπαθούμε να τους κρατάμε δραστήριους με λύσεις εκ των έσω, κυρίως με τον ψυχολόγο και τον φυσικοθεραπευτή».
Όσο για το τι μένει στον 41χρονο θεολόγο από τη μέχρι στιγμής θητεία του στη διεύθυνση του «Σουρλίγκειου» Γηροκομείου; «Είναι αρκετά τα συγκινητικά περιστατικά που βιώνουμε. Π.χ. οι ευχές που παίρνεις από τους παππούδες. Εκεί που σου λέει ο καθένας την ιστορία από το μέτωπο και μετά σε γεμίζει ευχές για σένα και την οικογένειά σου, ενώ σε κρατάει από το χέρι, είναι ό,τι πιο ωραίο και ανθρώπινο», εξομολογήθηκε κλείνοντας ο Γιάννης Μόσχος.