Του Γιάννη Αναστασίου*
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι σαφές παρά τα λάθη που υπήρξαν και το αχαρτογράφητο υπό διαμόρφωση τότε πλαίσιο διάσωσης, πως όταν χρειάστηκε έδειξε αντανακλαστικά εθνικής και πολιτικής ευθύνης ως προς τις δύσκολες αποφάσεις που απαιτούνταν για την δημοσιονομική διάσωση της χώρας και την ευρωπαϊκή της πορεία στις δύσκολες πολιτικά στιγμές της περιόδου 2009-2015. Πρόκειται για μία περίοδο κατά την οποία ιστορικά το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδος ταυτίζονταν με τον αγώνα που έδινε η ίδια η Δημοκρατική Παράταξη για την ύπαρξη της -εξαιτίας των συνεπειών των αποφάσεων που ελήφθησαν και των παθογενειών που κατέτρωγαν την ίδια και το πολιτικό σύστημα ευρύτερα-, αλλά και από την «επέλαση» του αριστερού και δεξιού λαϊκισμού και της δημαγωγίας, που εκφράζονταν στις πλατείες των αγανακτισμένων και στον πολιτικό λόγο της αυταπάτης και του πολιτικού καιροσκοπισμού των εύκολων λόγων με στόχο την εξουσία.
Από τα αντιμνημονιακά «Ζάππεια» του κ. Σαμαρά μέχρι την «Βαρουφακιάδα» του πρώτου εξαμήνου του 2015 της «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ του «ΝΑΙ που έγινε ΟΧΙ» και του νέου μνημονίου που ακολούθησε με την υπογραφή του κ. Τσίπρα, κύλησε πολύς πολιτικός χρόνος, χωρίς δυστυχώς ακόμη η χώρα να μπορεί να ισχυριστεί κανείς στα σοβαρά πως ανακάμπτει με τρόπο ώστε, οι πολίτες της να μπορούν να δουν σε ορατό μέλλον οι θυσίες τους να πιάνουν τόπο. Το βασικό πρόβλημα-ερώτημα για μία οικονομία σε ύφεση που έχει φτωχοποιήσει μέσω της υπερ-φορολόγησης τη μεσαία τάξη, που βάζει συνεχώς εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, που αμείβει με μισθούς φτώχιας τους εργαζόμενους της, όπου κυριαρχεί η τετράωρη απασχόληση, ενώ οι νέοι της κατά χιλιάδες συνεχίζουν να ψάχνουν το όνειρό τους στο εξωτερικό, εξακολουθεί να υφίσταται: Ποιο είναι το εθνικό αφήγημα για το μέλλον;
Μπορεί να είναι η αναδιανομή του υπερφορολογημένου πλεονάσματος στο ύψος του ενός μικρού μισθού ή μιας σύνταξης που κλείνει «τρύπες» και βοηθά πρόσκαιρα την κατανάλωση, την ώρα που από την άλλη τσέπη το κράτος παίρνει περισσότερα; Μπορεί να είναι η παγκόσμια πρωτοτυπία των εγκαινίων του Μετρό στη Θεσσαλονίκη το οποίο θα λειτουργήσει σε δύο ίσως και περισσότερα χρόνια από σήμερα; Μπορεί να είναι η υπόσχεση χιλιάδων προσλήψεων στο Δημόσιο τομέα ως τυρί στους πελάτες ψηφοφόρους στην φάκα της ψηφοθηρίας των επικείμενων εκλογών; Μπορεί … μπορεί… μπορεί;
ΟΧΙ λοιπόν δεν μπορεί… Ήρθε η ώρα να ξανα-συστηθούμε σε αυτήν την χώρα. Ήρθε η ώρα η δημοκρατική παράταξη να δείξει και κυρίως να πείσει με αυτοπεποίθηση τον ελληνικό λαό πως, διαθέτει αξιόπιστη πολιτική πρόταση και σχέδιο πραγματικής εξόδου από την κρίση, ως ένας κρίσιμος πολιτικός κρίκος απαραίτητος στο νέο εθνικό αφήγημα που είναι ανάγκη να συν-διαμορφωθεί από τις υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Εκεί θα κριθούν όλοι… γιατί εκεί κυρίως κρίνεται και η ουσία του περιεχομένου που δίδεται στο ποιες είναι εν τέλει οι προοδευτικές πολιτικές… δεν κρίνεται στους τακτικισμούς οι οποίοι μπορεί να τρομάζουν ως πολιτικά σενάρια, ενίοτε όμως είναι χρήσιμοι όταν βοηθούν ή ενισχύουν τον στόχο για την υλοποίηση αυτών των πολιτικών.
Η πολιτική ευθύνης για τη διάσωση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ με το κόστος της εκλογικής του κατάρρευσης εξαιτίας της αντιδημοφιλίας των μέτρων που ελήφθησαν, ουδείς εχέφρων μπορεί να ισχυριστεί ότι αποτέλεσε μια προοδευτική πολιτική επιλογή. Πως μπορεί άλλωστε οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων ως επιβαλλόμενα μέτρα υπερεθνικών οργανισμών και εταίρων και η απώλεια εν τέλει του 15% του ΑΕΠ σε μία χώρα σε καιρό ειρήνης να έχει προοδευτικό πρόσημο; Αυτό ωστόσο που δεν πρέπει κανείς να λησμονά είναι πως, δίπλα στην προοδευτικότητα στις δύσκολα πολιτικά στιγμές, ενυπάρχει η έννοια της ανάγκης και του εθνικού συμφέροντος, που όταν προτάσσονται ως διακύβευμα μπροστά στην οικονομική καταστροφή, η πρόσκαιρη υποχώρηση της προοδευτικότητας είναι αναγκαία & απαραίτητη ως πολιτική επιλογή διάσωσης και ανασύνταξης. Η υποχώρηση αυτή ωστόσο, προφανώς πρέπει να έχει χρονικό ορίζοντα και πολιτικό πλαίσιο ορθολογισμού που δεν θα προτάσσει το ατομικό και κομματικό συμφέρον έναντι αυτού των πολιτών και της χώρας. Εδώ βρισκόμαστε λοιπόν, σε αυτό το σταυροδρόμι. Με τις αυταπάτες και τον λαϊκισμό ηττημένο στην συνείδηση των πολιτών και την δημοκρατική παράταξη δικαιωμένη αλλά ακόμη σε πορεία ανασύνταξης με θολό πρόσκαιρα πολιτικό μήνυμα ως προς την αυτοπεποίθησή του ρόλου της για την επόμενη ημέρα.
Το Κίνημα Αλλαγής οφείλει να ανασυνταχθεί στη τελική ευθεία ενωμένο στον κοινό στόχο της πολιτικής δικαίωσης της ιστορικής ευθύνης που ανέλαβε κρατώντας όρθια τη χώρα και όχι των όποιων προσωπικών στρατηγικών ή επιδιώξεων. Πρέπει να εκπέμψει καθαρό μήνυμα. Δεν υπάρχει το δίλλημα με τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα. Το διακύβευμα ήταν και είναι εξ’ αρχής η χώρα, η πολιτική της σταθερότητα και η συμφωνία διεξόδου που πρέπει να υπάρξει με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων , όπου όμως το ΚΙΝΑΛ δεν πρέπει να προσέλθει, δεν μπορεί να είναι πλέον ο φτωχός εκλογικά συγγενής, αλλά ισχυρός κρίκος σύνθεσης και ευθύνης που θα εγγυάται μεν το προοδευτικό πρόσημο, αλλά και τις αναγκαίες μεταρρυθμιστικές πολιτικές επιστροφής στην ευρωπαϊκή κανονικότητα που έχει ανάγκη ο τόπος. Το ζητούμενο στην πολιτική συζήτηση δεν είναι δευτερεύοντα ερωτήματα για το εάν αντέχει η χώρα δεύτερες εκλογές εντός μηνός ή εντός χρόνου με απλή αναλογική -που θα ενισχύσει τις έδρες του κόμματος ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων ενόψει και της Προεδρικής εκλογής… το ζητούμενο είναι η μη αυτοδυναμία της ΝΔ που βρίσκει και με τον κ. Μητσοτάκη τον συντηρητικό δεξιό εαυτό της, αλλά και η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πρέπει να σηκώσει και εκείνος το εκλογικό κόστος της αυταπάτης του λαϊκίστικου αφηγήματός του, ώστε να επέλθει η πολιτική ισορροπία που είναι απαραίτητη για την επανεκκίνηση μίας δίκαιης αναλογικά πολιτικής κοινής προσπάθειας, που είναι απαραίτητη για την ανόρθωση της χώρας και την βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών της.
Είναι φανερό πως το ΚΙΝΑΛ και οι θέσεις του αποτελούν εμπόδιο στις επιδιώξεις για την αυτοδύναμη εξουσία του κ. Μητσοτάκη και για τη διατήρηση αυτής από τον κ. Τσίπρα, ο οποίος όμως στην χειρότερη για εκείνον εκδοχή, επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει μετά τις εκλογές ο μεγάλος πόλος -ως κομματικός φορέας- της δημοκρατικής παράταξης στη χώρα. Το ερώτημα λοιπόν είναι εάν οι πολίτες τούτο θα το επιτρέψουν και εάν το ΚΙΝΑΛ θα καταφέρει να τους πείσει για την χρησιμότητα της ισχυρής πολιτικής εντολής που τους ζητά. Η πειθώ επί αυτού του διακυβεύματος δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε συνδέεται με παρωχημένο πολιτικό λόγο και φανατισμένα ακροατήρια «αντι-δεξιού» και «αντι-συριζαϊκού» λόγου. Καθαρές πολιτικές επιλογές, θέσεις ευθύνης και αλήθειας στους πολίτες απαιτούνται στην τελική ευθεία ανασύνταξης της παράταξης. Θέσεις που δεν τάζουν τα πάντα στους δυσαρεστημένους, που πείθουν όμως για τον άλλο δρόμο της βήμα βήμα και με σχέδιο υγιούς ανάπτυξης, που θα έλθει επειδή η χώρα σοβάρεψε προτάσσοντας ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα αλλαγής τους κράτους και αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και των ικανοτήτων των ανθρώπων της χώρας των μορφωμένων και εργατικών ανθρώπων της χώρας.
*Ο Γιάννης Αναστασίου είναι δημοσιογράφος, Υποψήφιος Βουλευτής Ν. Μαγνησίας του ΚΙΝΑΛ