Ημερολόγιο 2024 από το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού Πηλίου

Συνάντηση κορυφής.
Κυκλοφόρησε το Ημερολόγιο 2024 από το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού Πηλίου, πιστοί στο ραντεβού κατ’ έτος, από το 2009! Εικονογραφεί ποίηση ο Δημήτρης Μοράρος, με εκτενές σχόλιο, σχόλια και χαϊκού της Αγγελικής Θάνου.
Το σχόλιο του καλλιτέχνη στο Ημερολόγιο:
Και ποια η ανώτερη τέχνη;
Η μουσική έχει την άμεση αποδοχή, είναι ανάγκη, παρηγοριά και συντροφιά.
Η ποίηση, με τον λόγο – εν αρχή γαρ – μέσα από τις λέξεις – και το πλέξιμο – μπλέξιμό τους, εκφράζει αισθήματα, αλλά και την εποχή της, σε κάθε εποχή.
Η άλλη μεγάλη τέχνη – η ζωγραφική – σ’ αυτήν υποκλίνεται (Δ. Μοράρος, Βόλος, Σεπτέμβριος, [ο σκληρός] 2023).

Ο χρόνος, αυτός ο θριαμβευτής, ξετυλίγεται στο Ημερολόγιο 2024 του Μουσείου Ελιάς και Λαδιού Πηλίου, μέσα από μια υψηλή συνάντηση. Σχέδια και στίχοι συνθέτουν το ανθεκτικό σκηνικό. Χρώματα και στοχασμοί, πινελιές και λέξεις μοιράζουν προσκλητήρια για ταξίδια εσωτερικού μονολόγου. Κι ο εαυτός μας γυρεύει την υπόστασή του πάνω σε γέφυρες όπου το φως και οι σκιές με εργολάβο την αλφάβητο οικοδομούν αλήθειες. Είναι φανερό ότι ο Δημήτρης Μοράρος επιθυμεί να σκουντήξει τον θεατή ώστε να λειτουργήσει ως αναγνώστης πολλαπλής οπτικής. Γι αυτό, καταθέτει μια πρόταση ανάγνωσης, δειλά – δειλά, αλλά με σθένος, με τον τρόπο της τέχνης του. Και είναι η ποίηση και η ζωγραφική που τρίβουν τις παλάμες τους ευχαριστημένες μέσα απ’ τον συγκεκριμένο ρόλο. Τεχνουργοί απαράμιλλης αισθητικής, αμφότερες, καλωσορίζουν κάθε βλέμμα και κάθε σκέψη, γητεύοντάς τα. Μια βαθιά εσωτερική διαδικασία επιθυμούν να προκύψει ως νέο καλειδοσκόπιο που θα αντανακλά τις εισερχόμενες ιδέες σαν συμμετρίες στον υπαρξιακό μας στρόβιλο. Η αρμονική συνένωση ζωγραφικής και ποίησης «μοιάζει σαν ένα ωραίο νησί από μακριά / σαν να σε υποδέχεται στ’ άσπρα ντυμένος ο ασβέστης1» ανακοινώνοντας ελπίδες και όνειρα. Κι εκείνα γλιστρούν στην ψυχή μας και γονιμοποιούν αντοχές και ζωτικές δυνάμεις με σεβασμό. Πώς αλλιώς αφού […] είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας2, όπως μας εξομολογείται ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης. Ο ψίθυρος της Τέχνης υπηρετεί το χάδι και το φως. Μας βάζει τρυφερά στα γόνατα του Θεού και από εκεί μπορούμε […να πλάθουμε τον ήλιο όπως ο πεινασμένος το ψωμί του…3]. Συχνά μια φράση ή μια εικόνα μπορεί να γεννήσει εντός μας εμπνεύσεις, ερεθίσματα ακόμα και υπαινιγμούς, αλυσιδωτά, όπως και οι στίχοι ενός χάικου, ανακαλώντας συναισθήματα και μνήμες. Και θα […] ελπίσουμε, τότε, πάντοτε πως στους ανθρώπους που τους ρημάζει η τρομερή ευκολία θα συναντήσουμε απαλές ψυχές με τρόπους […]4. Κάθε πνευματική εγρήγορση τείνει να εξοικειώνεται αδιαμαρτύρητα με αυτή τη νεωτερική πρόσκληση – πρόκληση, καθώς […] Όποιος ψηλά δεν πέταξε δεν ξέρει τι ’ναι κάστρο / κι όποιος το φως δεν άγγιξε ποτέ δεν γίνεται άστρο[…]5.

Οδηγούμαι σε αυθαίρετες σκέψεις και συλλογιέμαι […] Τι απληστία ο χρόνος να πλησιάζει τα οράματα νυχοπατώντας6…], μα απ την άλλη ξεφυλλίζοντας τις τελευταίες μέρες αυτού του χρόνου πιθανόν να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε πως […] ό,τι πέρασε, πέρασε σωστά7 (Αγγελική Θάνου).
1 Κική Δημουλά, Αντιγραφείς αισιοδοξίας ΙΙ
2 Γεώργιος Σεφέρης, Επί σκηνής ΣΤ’
3 Οδυσσέας Ελύτης, Ανοιχτά Χαρτιά
4 Νίκος Εγγονόπουλος, Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο.
5 Νίκος Γκάτσος, Χρησμοί της Σίβυλλας
6 Νίκος Καρούζος, Ποίημα στο μαγνητόφωνο
7 Γεώργιος Σεφέρης, Θερινό Ηλιοστάσιο ΙΔ’