Βρίσκεται σε επιφυλακή 24 ώρες το 24ωρο και για τις 365 ημέρες του χρόνου. Μόλις το τηλέφωνό του χτυπήσει, γνωρίζει πως με το σκάφος του θα εκτελέσει τη διακομιδή ασθενούς ή τραυματία, ο οποίος χρήζει άμεσης βοήθειας και πρέπει να μεταφερθεί από τη Σκιάθο στον Βόλο. Ο λόγος για τον Δημήτρη Διολέττα, ιδιοκτήτη θαλάσσιου ταξί στο νησί του Παπαδιαμάντη, ο οποίος από το 2008 μέχρι σήμερα έχει σώσει τη ζωή πολλών συνανθρώπων του, συχνά παλεύοντας με τα κύματα και τους δυνατούς ανέμους.
Τα τελευταία χρόνια τα θαλάσσια ταξί προσφέρουν έναν εναλλακτικό τρόπο μετάβασης από τον Βόλο προς τις Βόρειες Σποράδες και τανάπαλιν. Ειδικότερα, μάλιστα, για τη Σκιάθο απαιτείται λιγότερο από μισή ώρα για το δρομολόγιο από το λιμανάκι του Κατηγιώργη. Ο κ. Διολέττας, όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του, προσφέρουν άμεση, εύκολη και γρήγορη εξυπηρέτηση στους επιβάτες που επιλέγουν το συγκεκριμένο μέσο για τις μεταφορές τους.
Με πατέρα καπετάνιο, διατήρησε στενούς δεσμούς με το υγρό στοιχείο. «Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να έχω επιλέξει διαφορετική δουλειά. Προέρχομαι από οικογένεια ναυτικών. Ήμασταν πάντοτε κοντά στη θάλασσα», ανέφερε ο κ. Διολέττας, ο οποίος παράλληλα διατηρεί σχολή θαλάσσιου σκι στις Κουκουναριές: «Με τα θαλάσσια σπορ ασχολούμαι από το 1980, από μικρό παιδί. Στην πορεία, μετά τα τουριστικά σκάφη απέκτησα θαλάσσιο ταξί. Το 2008 πήρα το πρώτο και πριν από μία πενταετία απέκτησα και δεύτερο σκάφος».
Όποτε προκύπτει ανάγκη, αναλαμβάνει και διακομιδές ασθενών για λογαριασμό του ΕΚΑΒ. Ο 50χρονος Σκιαθίτης με τα δύο σκάφη του, «Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος» και «Μητέρα Παναγιά» συνδράμει στο έργο του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας. «Για εμάς δεν υπάρχουν ούτε γιορτές, ούτε τίποτα», σημείωσε χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Διολέττας, για να συμπληρώσει: «Με το τηλέφωνο δίπλα μας βρισκόμαστε σε ετοιμότητα για οτιδήποτε χρειαστεί. Κάνουμε τον σταυρό μας, για να μη χτυπήσει. Μες στη νύχτα έτσι και σε καλέσουν, ανεβαίνουν οι παλμοί και λες:
«Χριστέ μου, τι έγινε πάλι;». Μακάρι να είμαστε αχρείαστοι. Όμως, αυτή είναι η δουλειά μας».
Όλα αυτά τα χρόνια έχει κληθεί σε άπειρα περιστατικά, λέγοντας: «Υπάρχουν μήνες που δεν κάνουμε καμία διακομιδή. Όταν δεν υπάρχει δρομολόγιο, τότε καλούμαστε εμείς κι εφόσον δεν μπορεί το Λιμενικό Σώμα με τα πλωτά μέσα του. Σε ένα περιστατικό έκτακτης ανάγκης, που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από πλοία της δρομολογιακής γραμμής ή σκάφη του Λιμενικού και ο ασθενής πρέπει να διακομισθεί άμεσα, τότε αναλαμβάνουμε εμείς».
Ο Δημήτρης Διολέττας μίλησε για την αίσθηση του καθήκοντος, που τον κάνει να αψηφά τις αντιξοότητες του επαγγέλματος: «Το να σώζεις ζωές σε καθιστά υπεύθυνο. Γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι έχεις υποχρέωση να φτάσεις έγκαιρα στο λιμάνι του Βόλου, όπου περιμένει το ασθενοφόρο. Ετούτο είναι το μεγαλύτερο άγχος. Πρέπει να πας γρήγορα πάνω απ’ όλα, συχνά υπό άσχημες συνθήκες».
Όσο για τις διακομιδές που έχουν χαραχθεί στη μνήμη του θαλάσσιου μεταφορέα, ο οποίος τον περσινό Ιούλιο είδε μέχρι και μία συντοπίτισσά του να γεννά εν πλω; «Έχει χρειαστεί να κάνω πολλές φορές διακομιδές επίτοκων από Σκιάθο για Βόλο. Πέρσι μάλιστα είχαμε και γεννητούρια μεσοπέλαγα, αλλά δόξα τω Θεώ όλα πήγαν καλά. Όμως, δύο είναι τα πιο συγκινητικά περιστατικά, που δεν θα πάψω ποτέ να μνημονεύω: Πριν από τέσσερα χρόνια, πήρα ένα παιδάκι από τη Σκόπελο. Τα άλλα σκάφη είχαν δηλώσει αδυναμία. Λόγω του νότιου ανέμου, αναγκάστηκα να πάω στο λιμάνι του Πλατανιά. Ήταν τόσο μεγάλο το κύμα, που δεν μπορούσαμε να προσεγγίσουμε, υπήρχε κίνδυνος να σπάσει το σκάφος. Κατά μυστήριο τρόπο, έδεσα δίπλα και μπορέσαμε να βγάλουμε το παιδί και τους γονείς του χωρίς να ακουμπήσουμε καν στον ντόκο του λιμανιού. Το παιδί το έλεγαν Ραφαήλ. Εκείνη την ημέρα σίγουρα ο Άγιος έβαλε το χέρι του, γιατί από ανθρώπινα χέρια δεν μπορούσε να γίνει κάτι. Άλλη μία φορά, με μία επίτοκο ξεκινήσαμε με άσχημο άνεμο. Νωρίτερα είχε επιχειρήσει άλλο σκάφος από Σκόπελο, αλλά δεν μπόρεσε να ταξιδέψει και γύρισε πίσω. Γύρω στις δύο τα μεσάνυχτα κλήθηκα εγώ. Την πήγα στο λιμάνι του Κατηγιώργη, απ’ όπου μετέβη έπειτα στον Βόλο και γέννησε δίχως πρόβλημα».