Επιμέλεια
Μαίρη Τσακνάκη Γαβαλά
Καλεσμένη μας σήμερα η Τόνια Λιαναρίδου.
Καλωσόρισες, Τόνια στη κυριακάτικη «Θεσσαλία». Έχεις σίγουρα πολλά να μας πεις. Business woman, μανούλα ξεχωριστή, καλλιτέχνης… Γυναίκα με τσαγανό, αλλά και αρχές… Σου δίνω τον λόγο να μας τα πεις όλα με τη σειρά.
Καλησπέρα σας κυρία Μαίρη μου. Καταρχήν σας ευχαριστώ πολύ για το βήμα που μου δίνετε. Με συγκινεί πραγματικά βαθύτατα, αυτή η εκτίμηση, η ζεστασιά και η αγάπη που δείχνετε στο πρόσωπό μου.
Είναι εξαιρετικά άβολο βέβαια να μιλάει κάποιος για τον εαυτό του… Εσείς με ξέρετε και προσωπικά και καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ. Γεννήθηκα λοιπόν στον Βόλο. Η μαμά μου είναι η Μάρω Ηλιάδου Λιαναρίδου, δασκάλα και ένθερμη Πόντια.
Παραιτήθηκε από την υπηρεσία της το 1990, προκειμένου να βοηθήσει στο βιβλιοπωλείο, τον σύζυγο και πατέρα μου Παναγιώτη (Τάκη) Λιαναρίδη, έναν βιβλιοπώλη από κούνια… Έναν πολύ εργατικό άνθρωπο, παθιασμένο με τη δουλειά του… Έναν άνθρωπο που δουλεύει από τότε που θυμάται τον εαυτό του! Ήταν τότε, το 1990 που το μαγαζί μας άλλαζε διεύθυνση και από την Καρτάλη θα μετακόμιζε στην Ερμού στο 165 όπου εδράζεται ώς σήμερα.
Ωστόσο, η ιστορία του βιβλιοπωλείου μας έχει ρίζες πολύ βαθύτερες. Τα αδέρφια Γιάννης και Ντίνος Λιαναρίδης, ξεκίνησαν πόρτα πόρτα να πουλάνε βιβλία εκεί στα 1930, και το 1932 ανοίγουν μαζί το βιβλιοπωλείο τους στην Κάρταλη. Ήταν κι εκείνοι άνθρωποι παθιασμένοι με τη δουλειά τους, τόσο που ενώ το ’40 όταν μπήκαν οι Γερμανοί στον Βόλο, έσπασαν και μπήκαν στο μαγαζί και τους το άδειασαν, εκείνοι δεν πτοήθηκαν και με το τέλος του πολέμου, έχοντας γυρίσει σώοι από το μέτωπο, έβαλαν πάλι μπροστά τις μηχανές και συνέχισαν να δραστηριοποιούνται στον χώρο του βιβλιοχαρτοπωλείου… Εκείνη η προσπάθειά τους έδωσε καρπούς και ζει μέχρι σήμερα με μένα ως τρίτη γενιά, «κληρονόμο» του παλαιότερου, ιστορικού πια, βιβλιοπωλείου του Βόλου και με την ελπίδα πως θα βρει συνεχιστή σε κάποιον από τους γιους μου… Γυρνώ λοιπόν στο 1990, χρονολογία που τελειώνω το σχολείο και έναν χρόνο μετά εισάγομαι στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο φυσικό τμήμα της φυσικομαθηματικής σχολής.
Φόρεσα λοιπόν το χρυσό βραχιόλι όπως έλεγαν οι παλιοί το πτυχίο και έζησα κάποια χρόνια στη Θεσσαλονίκη, την οποία λάτρευα, όπου ασχολήθηκα με το ραδιόφωνο. Εργάστηκα 5 χρόνια στο δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης, FM 100, τη δεύτερή μου οικογένεια τότε… Είχα μια καθημερινή εκπομπή μουσικής και λόγου, στην οποία είχα δώσει τίτλο «Μείζων δε όλων, η αγάπη». Εκεί επέλεγα έντεχνα ελαφρολαϊκά και ποπ τραγούδια της εποχής, διαβάζοντας ανάμεσα στα τραγούδια ποίηση και πεζά που αφορούσαν στην αγάπη… Λειβαδίτη, Καλίλ Γκιμπράν, Μπουσκάλια, Νερούδα, Αλκυόνη Παπαδάκη…
Επιστρέφω στον Βόλο το 2003 για να παντρευτώ, να ξεκινήσω την οικογένειά μου για να αποκτήσω τους τρεις θησαυρούς μου… τους δίδυμους Χρήστο και Παναγιώτη που σήμερα είναι 17 χρόνων και τον Μάριο που σήμερα είναι 13. Εκτός, όμως, από τα αγόρια μου, έχω και μία άλλη μεγάλη αδυναμία… τη μουσική και το τραγούδι, μια αγάπη, την οποία πέρασα κατά κάποιο τρόπο και στους γιους μου, οι οποίοι και οι τρεις είναι μαθητές του Μουσικού Σχολείου Βόλου.
Το τραγούδι λοιπόν είναι ένας μεγάλος έρωτας που προσπαθώ παράλληλα με τη δουλειά μου στο βιβλιοπωλείο να συντηρώ. Έχω κάνει για αρκετά χρόνια μαθήματα τραγουδιού εν είδει ψυχοθεραπείας… όπως έλεγα τότε. Τα χρόνια πριν τον κορωνοϊό ταξίδευα στο νησάκι μου, τη Σκόπελο, μία φορά τον μήνα όπου τραγουδούσα σε μία όμορφη μουσική σκηνή. Στην μετά κορωνοϊού εποχή προσπαθώ να βρω τον βηματισμό μου σ’ αυτό το κομμάτι, μια και μου είναι απόλυτα απαραίτητο να το έχω στη ζωή μου. Αυτή την Τετάρτη 17 του μήνα θα παρουσιάσουμε το νέο βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου με τίτλο «Καλντερίμι» στον χώρο του κινηματογράφου Αχίλλειον. Εκεί, λοιπόν, θα συμμετέχω και ως αφηγήτρια αποσπασμάτων του βιβλίου και ετοιμάζω και κάποια τραγούδια που ζητήθηκαν από τον συγγραφέα για να πλαισιώσουν την παρουσίαση. Ανοιχτή πρόσκληση σε όλους τους λάτρεις του βιβλίου…17 Μαΐου, ώρα 20.00, στο «Αχίλλειον».
Αυτή την καλλιτεχνική διάθεση και τη διάθεση για επικοινωνία έχω ως εφαλτήριο και οδηγό και στη δουλειά μου στο βιβλιοπωλείο. Η πώληση, από μόνη της στερείται συναισθήματος, κάτι που προσωπικά με απωθεί, οπότε προκειμένου να είμαι χαρούμενη και ικανοποιημένη με τη δουλειά μου βάζω πολλή αγάπη και προσωπική επικοινωνία έξω από τυπικότητες, κάτι που τελικά είναι το στοιχείο που μας διαφοροποιεί από τα τεχνοκρατικά μαρκετίστικα πρότυπα πώλησης των μεγάλων απρόσωπων καταστημάτων.