Καλεσμένη μας σήμερα η Τόνια Λιαναρίδου.
Επιμέλεια
Μαίρη Τσακνάκη Γαβαλά
Καταγωγή, παιδικά χρόνια, εκπαίδευση, οικογένεια.
Κατάγομαι από τον Βόλο. Οι ρίζες μου βέβαια από τη μεριά της μητέρας μου είναι ποντιακές. Και οι δυο γονείς της πρόσφυγες Πόντιοι. Η ίδια δασκάλα, γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο… Ως Πόντια και δασκάλα, με μεγάλωσε αυστηρά, παρότι ήμουν μοναχοπαίδι και τα παιδικά μου χρόνια ήταν αρκετά «κλειστά», όπως των περισσοτέρων παιδιών τότε… Ήμουν λοιπόν ένα ήσυχο και ντροπαλό παιδί και δεν μπόρεσε η σημερινή μου εξωστρέφεια να βρει γόνιμες συνθήκες να αναπτυχθεί τότε. Ήμουν μια καλή μαθήτρια, με τα αγγλικά και το πιάνο… που αγαπούσε πολύ το τραγούδι. Μαθήτευσα στο Δημοτικό Ωδείο του Βόλου μαθαίνοντας πιάνο και αρμονία και σταμάτησα τις μουσικές μου σπουδές στη Β’ Λυκείου πια, για να μπορέσω να επικεντρωθώ στις πανελλαδικές εξετάσεις, όπου και πέρασα στη σχολή της πρώτης μου επιλογής τότε, στο Φυσικό της Θεσσαλονίκης.
Έχοντας μεγάλη αγάπη στην πόλη που σπούδασα και ουσιαστικά ενηλικιώθηκα, τη Θεσσαλονίκη, αποφάσισα να μείνω. Έζησα λοιπόν 13 χρόνια συνολικά στη Θεσσαλονίκη, όπου ασχολήθηκα με συγγραφή σε εφημερίδες, τηλεόραση, διαφημιστικά, με τα τελευταία 4 χρόνια πριν επιστρέψω στη γενέθλια πόλη, να δουλεύω στο αγαπημένο μου ραδιόφωνο, το δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης. «Μείζων δε όλων η αγάπη» η μουσική εκπομπή, την οποία επιμελούμουν και παρουσίαζα, όπου επέλεγα μουσικές και εκφωνούσα στίχους που αφορούσαν στην αγάπη από Λέο Μπουσκάλια, Χαλίλ Γκιμπράν ως Πολυδούρη και Νερούδα. Είχε έρθει πια η στιγμή για το επόμενο βήμα στη ζωή μου, τη δημιουργία οικογένειας, ένα βήμα που με οδήγησε πίσω στον Βόλο, όπου παντρεύτηκα και έφερα στον κόσμο τους τρεις θησαυρούς μου, τους γιους μου. Τρία υπέροχα παιδιά, που κι αυτά αγαπούν τη μουσική, φοιτούν στο Μουσικό μας Σχολείο στην Α’ Λυκείου οι δίδυμοι Χρήστος και Παναγιώτης και στη Β’ Γυμνασίου ο Μάριος.
Μεγάλη η επιρροή σας στον χώρο του βιβλίου. Ένα βιβλιοπωλείο πρότυπο. Ο πατέρας σας στο τιμόνι με ήθος, γνώση και αξιοπρέπεια. Ο πεθερός μου Λάζαρος Γαβαλάς, διευθυντής στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, συγγραφέας συγγραφικών βιβλίων, ήταν στενός συνεργάτης του πατέρας σας και μιλούσε για εκείνον πάντα με αγάπη και έπαινο. Τι θα μας πείτε εσείς για όλα αυτά;
Το βιβλιοπωλείο ήταν μονόδρομος ως επάγγελμα και παρότι δυσκολεύτηκα να το αποφασίσω, καθώς έβρισκα το εμπόριο κενό συναισθήματος, σήμερα διαπιστώνω πως δεν είναι έτσι και πως ήταν η τελικά η καλύτερη επιλογή. Ο πατέρας μου ως παλιός επιτυχημένος στη δουλειά του έμπορος, μου δίδαξε την τέχνη του επιχειρείν, γιατί περί τέχνης πρόκειται τελικά… Η γενιά του υπήρξε τυχερή, καθώς βίωσε χρόνια άνθησης, σε μένα ήρθε η σκυτάλη της συνέχισης μιας ιστορίας ως τρίτη γενιά, σε μία δύσκολη οικονομική συγκυρία… Ελπίζω πως θα καταφέρω μέσα σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς να κρατήσω το καράβι σε πορεία, ώστε αν κάποιος από τους γιους μου το αποφασίσει, να το δουλέψει και να πάρει η επιχείρηση κι άλλη παράταση ζωής. Σήμερα βλέπετε είμαστε το παλαιότερο βιβλιοπωλείο της πόλης, καθώς μετράμε σχεδόν 85 χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας! Να πω εδώ ευκαιρίας δοθείσης, πως στις 29 του μήνα, την Τρίτη, και ώρα 7, στο κτήριο του παλιού Γαλλικού Ινστιτούτου που στεγάζει σήμερα το Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, έλαβε χώρα βιβλιοπαρουσίαση των βιβλίων «Η καθημερινή ζωή στην αρχαία Αθήνα» των Εμμανουήλ-Μάριου Οικονόμου και Νικολάου Κυριαζή, καθώς και του μυθιστορήματος «Ναυμαχία» επίσης του κ. Κυριαζή, μια εκδήλωση για την οποία συνεργαστήκαμε, το τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, τα Γενικά Αρχεία του Κράτους Μαγνησίας, ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Μαγνησίας, το Κέντρο Πολιτισμού «Ιωλκός», το Κέντρο Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων, καθώς και οι εκδόσεις «Ενάλιος» και «Εστία» και το βιβλιοπωλείο μας.
Πολλές φορές το ξεχωριστό ταλέντο σας στο τραγούδι κατέπληξε. Τι ρόλο παίζει το τραγούδι, η μουσική στη ζωή σας;
Καταρχάς σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια κι ας υπερβάλλετε… Το τραγούδι είναι η τροφή της ψυχής μου, οπότε το τραγούδισμά μου διακατέχεται απ’ αυτή μου την αγάπη και το μεράκι. Αν λοιπόν κάτι το κάνει ιδιαίτερο, πιστεύω πως είναι αυτό… το ξεγύμνωμα της ψυχής… Έχω κάνει βέβαια φωνητική πολλά χρόνια… νομίζω πάνω από δέκα… και έλεγα πάντα πως το κάνω εν είδει ψυχοθεραπείας, καθώς δεν κατάφερνα να το εντάξω στη ζωή μου με όλες τις υποχρεώσεις που είχα. Τα τελευταία χρόνια έκανα κάποιες απόπειρες, έκανα κάποια live, συμμετείχα σε μια μουσική σκηνή μια φορά τον μήνα στο νησάκι μου, τη Σκόπελο… και φέτος βρίσκομαι σε διερεύνηση, καθώς μετά το κορωνοϊό άλλαξαν τα πάντα!
Άλλα χόμπι;
Χόμπι… Ο χρόνος δυστυχώς είναι λιγοστός… Ωστόσο, τον χειμώνα κάνω σκι και εκδράμουμε και με τα αγόρια μου (που από μικρούς τους είχαμε γράψει στον Ορειβατικό Σύλλογο Βόλου) σε χειμερινούς προορισμούς για σκι. Κατά τ’ άλλα είμαι άνθρωπος της παρέας και της επικοινωνίας. Αυτό που απολαμβάνω, είναι η καλή παρέα και η ουσιαστική συζήτηση που πάει τη σκέψη μου ένα βήμα παρακάτω… Το δε βιβλίο ως παιδί, όπως τα περισσότερα παιδιά, δεν το ήθελα πολύ. Ως φοιτήτρια άρχισα δειλά-δειλά να διαβάζω λογοτεχνία. Μου αρέσουν πολύ τα ιστορικά μυθιστορήματα, οι λυρικοί συγγραφείς, τα βιβλία εσωτερικής αναζήτησης, αλλά και η ποίηση. Πολυαγαπημένη μου, η Αλκυόνη Παπαδάκη… Ως βιβλιοπωλείο, ωστόσο, προσπαθούμε να στηρίξουμε και τους συγγραφείς της πόλης μας, καθώς γίνεται μεγάλη προσπάθεια και εκδίδονται εξαιρετικές δουλειές! Τολμώ να πω πως έχω κι εγώ καλή πένα, και πολλές φίλες μου που έχουν διαβάσει γραπτά μου, επιμένουν να ξεκινήσω να γράφω… Πιστεύω πως θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και γι’ αυτό!
Έχετε τρεις γιους. Ο τρόπος που τους μεγαλώνετε είναι ξεχωριστός. Να σας ακούσουμε;
Έγινα μανούλα για πρώτη φορά το 2006 και έφερα στον κόσμο τα δίδυμα αγοράκια μου, τον Χρήστο και τον Παναγιώτη, λεβέντες 16 χρονών σήμερα. Το 2006 ήρθε και ο Μάριος στη ζωή μας. Το να μεγαλώνεις δίδυμα και κατόπιν ένα τρίτο παιδί, δεν είναι ομολογουμένως μία εύκολη υπόθεση. Ήμουν αυστηρή πολύ! Δεν άφηνα να πέσει τίποτα κάτω. Πολύ τρυφερή μεν, πολύ αυστηρή δε. Τα αγόρια μου είναι τα παιδιά που κάθονταν στο σκαλί του άτακτου από πολύ μικρά, αλλά και που ένιωσαν τις αγκαλιές και τα φιλιά και άκουγαν και ακούν το «θα σ’ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει!». Έμεινα έγκυος όταν είπα πως θα ξεκινήσω να δουλεύω πάλι, γιατί για 2 χρόνια έμεινα στο σπίτι με τα διδυμάκια μου. Έτσι, όταν ήρθε ο Μάριος και λόγω θηλασμού, έμεινα άλλον έναν χρόνο στο σπίτι και φρόντιζα για τη σωστή διατροφή και ανατροφή τους. Φοιτούν σήμερα όπως είπα και πριν στο Μουσικό Σχολείο και οι τρεις και το σπίτι συχνά πλημμυρίζει μουσικές… ηλεκτρική κιθάρα, τρομπέτα, μπάσο, πιάνο… Είμαστε υπέροχα θορυβώδεις…
Είναι πιστεύω τρία ευγενικά και καλά παιδιά… και αρκετά καλοί στα μαθήματά τους… Νομίζω πως έγινε καλή δουλειά κι ας κάνουν τώρα τα εφηβικά τους καμώματα…
Covid-19. Επηρέασε τη ζωή σας και τη δουλειά σας;
Covid… Χρόνια παράνοιας… Εννοείται πως μας επηρέασε… τη δουλειά μας, την ψυχολογία μας τη ζωή μας όλη… Στην αρχή μου βγήκε η αντίδραση στο τσουνάμι των εξελίξεων, των μέτρων και του περιορισμού της ελευθερίας μας. Δεν πίστευα κανέναν και τίποτα… κατόπιν κράτησα ίσες αποστάσεις… και σήμερα απλώς πανηγυρίζω που τελείωσε αυτή η τρέλα!
Τόνια Λιαναρίδου σας ευχαριστώ για αυτή την υπέροχη συζήτηση.