Στη Βρετανία η μοναρχία εκπέμπει σεβασμό, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο. Για παράδειγμα στην Ελλάδα έχουμε πάψει να ασχολούμαστε με το παλάτι εδώ και πάνω από μισό αιώνα. Ακόμη, όμως και στο Ηνωμένο Βασίλειο ο βασιλιάς είχε συμβολικό και όχι εκτελεστικό ρόλο, όπου όλες οι αρμοδιότητες ανήκουν στον πρωθυπουργό.
Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως, η βασίλισσα Ελισάβετ που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Πέμπτη, είχε δημιουργήσει τον δικό της μύθο. Και μόνο το γεγονός ως παρέμεινε στον θρόνο, χωρίς μάλιστα να έχει δώσει ούτε μια συνέντευξη, αρκεί. Η ενθρόνισή της στις αρχές της δεκαετίας του ’50 αποτέλεσε το μεγαλύτερο ζωντανό τηλεοπτικό γεγονός μέχρι εκείνη τη στιγμή σε όλη την υφήλιο. Εκατομμύρια συσκευές τηλεόρασης πουλήθηκαν τότε μόνο και μόνο για να δει ο κόσμος το ιστορικό αυτό γεγονός.
Η ίδια έζησε 70 χρόνια ως βασίλισσα, γνωρίζοντας ουσιαστικά τα πάντα μέσα από το δίκτυο πληροφοριών που προφανώς διαθέτει ένα παλάτι. Πώς ήταν ο κόσμο το 1952 και πώς είναι τώρα; Είναι πραγματικά εντυπωσιακό αν το σκεφτεί κάποιος, και ειδικά αν έχει τα δυνατότητα να το παρακολουθήσει. Μιλάμε για εντελώς νέα κατάσταση. Νέα κράτη, νέες τεχνολογίες, νέα ήθη και έθιμα. Οι κοινωνίες έχουν αλλάξει, όπως και οι οικονομίες. Κανείς δεν μπορεί να συγκρίνει το τότε με τώρα.
Ωστόσο υπάρχει κάτι που μένει ίδιο και είναι η αξία των θεσμών. Αν υπάρχει κάτι που θα πιστωθεί ως παρακαταθήκη στη βασίλισσα Ελισάβετ είναι πως με τη στάση της προσέδωσε κύρος στον θεσμό της μοναρχίας, κάτι που σίγουρα δεν είναι αυτονόητο στο πέρασμα των 70 ετών.
Η φράση «Ο βασιλιάς απέθανε, ζήτω ο βασιλιάς» δείχνει ότι πάντοτε θα υπάρχει κάποιος να διαδεχτεί τον αποθανόντα. Είναι η φύση της μοναρχίας μέσα από την οποία επιβιώνει. Στην περίπτωση, όμως, του Καρόλου, η κληρονομιά που αφήνει πίσω της η μητέρα του είναι πολύ βαριά. Και πρέπει να τη σηκώσει…
Φ.Σ.