Ο θρύλος των ξακουστών πολεμιστών σαμουράι και νίντζα, οι οποίοι έμειναν στην Ιστορία για τα επιτεύγματα και τις ικανότητές τους στην τέχνη του πολέμου, είναι, ίσως, το πρώτο πράγμα που φέρνει κάποιος στο μυαλό του ακούγοντας για την Ιαπωνία. Κι όμως, η επαφή με τον πολιτισμό από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου αποκαλύπτει έναν εντυπωσιακό κόσμο, που ανέκαθεν γοητεύει τη Δύση. Η Μαίρη Νασούλα, εκπαιδεύτρια πολεμικών τεχνών στον σύλλογο «Άπω Ανατολή Βόλου», μίλησε για τη λειτουργία του «Ιαπωνικού σχολείου», όπως ονομάζεται το πρόγραμμα που εφαρμόζει στη σχολή της από τις αρχές του μήνα και δίνει την ευκαιρία σε δεκάδες παιδιά ηλικίας 5-12 ετών να γνωρίσουν την κουλτούρα της εξωτικής Ιαπωνίας.
Πέρα από το σύστημα της πολεμικής τέχνης που αντιπροσωπεύει, το Daitο-ryu Aiki-jujutsu, η κ. Νασούλα στα μαθήματα του «Ιαπωνικού σχολείου» συμπεριέλαβε ύλη που δίνει την ευκαιρία στα παιδιά που παρακολουθούν το πρωτότυπο πρόγραμμά της, να γνωρίσουν καλύτερα τον πολιτισμό της ασιατικής χώρας. Η διάσημη χαρτοδιπλωτική τέχνη «οριγκάμι», η παρασκευή εδεσμάτων της Ιαπωνίας με πλέον χαρακτηριστικό το σούσι και η εκμάθηση της γλώσσας, προστέθηκαν στα μαθήματα για τα παραδοσιακά όπλα, αλλά κυρίως τη διδασκαλία του «Μπουσίντο», του άγραφου κώδικας ηθικής των σαμουράι.
«Η πραγματοποίηση του «Ιαπωνικού σχολείου» ήταν περισσότερο μία προσωπική ανάγκη, κάτι που ήθελα να κάνω από παλιά. Κι έτσι έγινε πράξη από τον σύλλογο», είπε η Γιαννιώτισσα στην καταγωγή δασκάλα πολεμικών τεχνών, η οποία τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στον Βόλο. Η κ. Νασούλα δεν έκρυψε την ικανοποίησή της για την ανταπόκριση που υπήρξε στα μαθήματα που διοργανώνει και θα ολοκληρωθούν την επόμενη Παρασκευή 28 Ιουλίου: «Οι θέσεις καλύφθηκαν, ως επί το πλείστον, από μαθητές μας και μόνο 2-3 παιδιά μπορέσαμε να πάρουμε εκτός σχολής. Είμαστε εδώ καθημερινά από τις 8.30 το πρωί μέχρι τη 1.30 το μεσημέρι, με πάρα πολλά θέματα από την Ιαπωνία. Πάντως, στις σκέψεις μας είναι να το συνεχίσουμε και τον χειμώνα, κάνοντας τα μαθήματα σε εβδομαδιαία βάση, αφού είδαμε ότι το «Ιαπωνικό σχολείο» αγκαλιάστηκε και από τους γονείς».
Στη συνέχεια η Μαίρη Νασούλα αναφέρθηκε στο πώς κύλησαν οι πρώτες εβδομάδες και τα όσα διδάχτηκαν οι μικροί μαθητές της: «Μέσω λογισμικού μπορούμε να χειριστούμε πλέον προφορικό λόγο. Να χρησιμοποιούμε λέξεις και να συνεννοούμαστε με απλές εκφράσεις, όπως «καλημέρα», «καλησπέρα», «τι κάνεις;», «πώς σε λένε;». Μέσα σε ένα μήνα, βλέπεις παιδιά ακόμη και 6-7 ετών να έχουν αποκτήσει λεξιλόγιο. Μάθαμε επίσης για τη χώρα και τον πολιτισμό της Ιαπωνίας, για τις συνήθειες των κατοίκων της, τη διαφορετικότητα και γενικότερα όλα όσα συμβαίνουν εκεί και απέχουν σημαντικά από τις δικές μας συνήθειες. Κάθε ημέρα κάναμε και κάνουμε κάτι διαφορετικό. Χθες (σ.σ. προχθές) για παράδειγμα ασχοληθήκαμε με χειροτεχνίες οριγκάμι, ενώ σήμερα θα φτιάξουμε σούσι».
Οι γνώσεις που απέκτησαν οι λιλιπούτειοι μαθητές της Μαίρης Νασούλα χάρισαν πολλά χαμόγελα, με την έμπειρη εκπαιδεύτρια να σχολιάζει τις αντιδράσεις των παιδιών: «Τους αρέσει πάρα πολύ καθετί καινούριο που μαθαίνουν για τον πολιτισμό της Ιαπωνίας. Αν και στην αρχή ήμουν κάπως επιφυλακτική, γιατί θα έπρεπε να δώσουμε στα παιδιά να καταλάβουν ότι όφειλαν να αλλάξουν νοοτροπία σε πολλά πράγματα, στη συνέχεια είδαμε με χαρά ότι το δέχθηκαν και μάλιστα με ενθουσιασμό. Ένα απλό παράδειγμα είναι αυτό: Στην Ιαπωνία τα σχολεία δεν έχουν καθαρίστριες στις τάξεις. Τα παιδιά φροντίζουν για την καθαριότητα, κάτι που εφαρμόσαμε κι εμείς εδώ στο σχολείο με θεαματικά αποτέλεσμα».
Φυσικά τα μαθήματα για τους σαμουράι και τους νίντζα μονοπωλούν το ενδιαφέρον των παιδιών: «Σήμερα (σ.σ. χθες) μιλήσαμε για το σπαθί κατάνα, που είναι η «ψυχή» του σαμουράι. Γενικότερα οτιδήποτε έχει να κάνει με τους πολεμιστές εκείνης της εποχής μαγνητίζει το ενδιαφέρον τους. Η τέχνη που διδάσκουμε, είναι η παραδοσιακή τέχνη των σαμουράι. Παράλληλα αναπτύσσουμε το «Μπουσίντο». Ο συγκεκριμένος κώδικας τιμής, όλες αυτές οι αρχές που τηρούσαν και εφάρμοζαν, όχι μόνο δουλεύοντας το σώμα, αλλά και το πνεύμα, αποτέλεσε για πολλούς αιώνες τη βάση της ιαπωνικής κοινωνίας. Το γεγονός ότι αυτό το σύστημα αξιών των Ιαπώνων επιβιώνει και υπάρχει μέχρι τις ημέρες μας, λέει πολλά. Και τι μας διδάσκει το «Μπουσίντο»; Ότι πρέπει να σεβόμαστε, να είμαστε ειλικρινείς, να έχουμε θάρρος, αρχές που τις περνάμε καθημερινά στα παιδιά».