Ο Γιώργος Μπελίρης, τυφλός εκ γενετής, το 2005 υπήρξε ο πρώτος παρουσιαστής με πρόβλημα όρασης που βρέθηκε στο τιμόνι μίας ενημερωτικής εκπομπής στην ελληνική τηλεόραση. Για δεκατέσσερα χρόνια περίπου παρουσίασε την «Έκτη Αίσθηση» στην ΕΤ-3, μέχρι που πριν από μία διετία διεκόπη η προβολή της. Ο 45χρονος μουσικός και συνθέτης μίλησε για την εμπειρία του στη μικρή οθόνη και την προσπάθειά του όλο αυτά τα χρόνια να προσεγγίσει την αναπηρία με μία πιο αισιόδοξη ματιά.
«Η «Έκτη Αίσθηση» δεν υπάρχει εδώ και δύο χρόνια περίπου. Αν και άντεξε για περισσότερο από μία δεκαετία, εν τέλει έπαψε να προβάλλεται. Όλα αυτά τα χρόνια προσεγγίσαμε τον χώρο με μία πιο θετική διάθεση, και δεν υπήρξε εκπομπή καταγγελιών. Θέλαμε να αναδείξουμε πως κάποιος με αναπηρία μπορεί να κάνει και άλλα πράγματα», ανέφερε ο κ. Μπελίρης, ενώ στη συνέχεια δεν έκρυψε την πικρία του για την κατάληξη που είχε η εκπομπή του: «Μου έμεινε πικρή γεύση στο τέλος, γιατί η δημόσια τηλεόραση είναι υποχρεωμένη να έχει τέτοια προγράμματα. Η «Έκτη Αίσθηση» ήταν εξωτερική παραγωγή. Κάθε φορά έπρεπε να παλέψουμε με θεούς και δαίμονες για να πάρουμε το ΟΚ για έναν καινούργιο κύκλο εκπομπών. Πλέον η ΕΡΤ έχει στραφεί σε άλλες κατευθύνσεις, την ενδιαφέρει περισσότερο το life style και κρατάει απομονωμένη την αναπηρία. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εκφράζω το παράπονό μου διότι έμεινα εγώ δίχως εκπομπή, μα γιατί πλέον το μερίδιο προβολής της αναπηρίας στη μικρή οθόνη είναι ανύπαρκτο. Εάν βρεθεί κάποιος άλλος, θα του δώσω την ευχή μου για να πετύχει. Θυμάμαι πως όταν παρουσίαζα την εκπομπή, έβγαλα στον αέρα αρκετούς συναδέλφους. Ξέρετε ποια ήταν η ερώτηση που εισέπραττα; «Εγώ είμαι ανταγωνιστής σου. Εμένα θα παρουσιάσεις;». Το αντιμετώπιζα διαφορετικά. Έβλεπα τον καθέναν ως άλλη μία φωνή. Όσο περισσότερες φωνές, τόσο καλύτερα για την αναπηρία».
Ο Γιώργος Μπελίρης ξεκινώντας το 2005 τη συνεργασία του με την ΕΤ3, ακριβώς λίγους μήνες μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, υπήρξε ο πρώτος παρουσιαστής με αναπηρία όρασης στην Ευρώπη. Αν και στο εξωτερικό υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις δημοσιογράφων με αναπηρία, κανείς άλλος δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα τυφλότητας. Για παράδειγμα, στο βρετανικό BBC εργάζονται οι Στιβ Μπράουν (καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο μετά από πτώση), Μαρκ Λέιν (πάσχει από μυαλγική εγκεφαλοπάθεια), Άντε Αντέπιτεν (προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα όσο ζούσε στο Λάγος της Νιγηρίας, προτού μεταναστεύσει στο Λονδίνο), καθώς και η Λούσι Μάρτιν που λέει το δελτίο καιρού και γεννήθηκε με ένα χέρι.
Η μοναδική αντίστοιχη περίπτωση που εντόπισε ο κ. Μπελίρης προέρχεται από άλλη ήπειρο, φτάνοντας για την ακρίβεια μέχρι τη μακρινή Ινδία και για την οποία έχει να διηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία. «Πάντοτε είχαμε επικοινωνία με δημοσιογράφους από το εξωτερικό με πρόβλημα αναπηρίας. Ανάπηροι παρουσιαστές υπήρχαν και υπάρχουν. Ήμουν, όμως, ο πρώτος παρουσιαστής με απώλεια όρασης πανευρωπαϊκά. Το 2013 ανακαλύψαμε μέσα από ένα βίντεο μία κοπέλα με πρόβλημα όρασης από την Ινδία. Εκφωνούσε ειδήσεις σε ένα τοπικό κανάλι στην πόλη Μπανγκαλόρ (σ.σ. η τρίτη πιο πολυπληθής πόλη της αχανούς ασιατικής χώρας), τις οποίες διάβαζε με τη βοήθεια της γραφής Braille. Έπειτα από κοπιαστική έρευνα, ήρθαμε σε επαφή. Της εξήγησα πως είχαν τα πράγματα, αλλά δεν προλάβαμε να κάνουμε κάτι στην εκπομπή, γιατί μεσολάβησε το «μαύρο» στην ΕΡΤ», είπε ο κ. Μπελίρης, ενθυμούμενος τον… ξαφνικό θάνατο που αποφασίστηκε τον Ιούνιο του 2013 επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά, στην αλήστου μνήμης κυβέρνηση συνεργασίας που είχαμε τότε με τη στήριξη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Όσο για τι κρατάει από την εμπειρία της μικρής οθόνης ο Γιώργος Μπελίρης, ο οποίος εδώ και πέντε χρόνια επέστρεψε στον Βόλο από τη Θεσσαλονίκη; «Μεγαλύτερο κέρδος υπήρξε το ότι έγινε αντιληπτό από μεγάλη μερίδα του κοινού ότι και ο ανάπηρος είναι απλά άνθρωπος. Π.χ. Παρουσιάζαμε ένα Ειδικό Σχολείο και μετά την προβολή μάς έλεγαν οι εκπαιδευτικοί πως πήγαιναν καινούργια παιδιά. Ακόμη και στις πιο κλειστές κοινωνίες, οι ανάπηροι γίνονται πιο εύκολα αποδεκτοί».