Στο φως έρχεται όλη η ιστορία ενός εμβληματικού κτίσματος για τον Βόλο, το οποίο αποτελούσε κόσμημα για την πόλη στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού, αυτό του «ξενοδοχείου της Γαλλίας».
Ο επιμελητής των εκδόσεων της Εταιρείας Θεσσαλικών Ερευνών Γιώργος Κοντομήτρος, αναφέρεται στο πόνημα του αρχιτέκτονα Δημήτρη Φ. Παλιούρα, που δημοσιεύεται στον 22ο τόμο της περιοδικής έκδοσης της Εταιρείας Θεσσαλικών Ερευνών. Εκεί αφιερώνει πολλές σελίδες για τον ιστορικό αυτό χώρο, ο οποίος κατασκευάστηκε τρία μόλις χρόνια μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας (1884). Επρόκειτο για συγκρότημα που συμπεριλάμβανε το καφενείο της «Συνάντησης», και διάθετε όλες τις ανέσεις. «Θα μπορούσαμε να πούμε με βεβαιότητα ότι για τα δεδομένα της σημερινής εποχής ήταν ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, που ξεχώριζε από τα γύρω κτίσματα στην παραλία του Βόλου» εξηγεί ο πολυγραφότατος φιλίστορας κ. Κοντομήτρος.
Στο κείμενο του Δημήτρη Παλιούρα περιγράφεται η μορφή του ξενοδοχείου με κάθε λεπτομέρεια. «Το κτίριο αναπτυσσόταν σε τέσσερις στάθμες, το ισόγειο, τον πρώτο και δεύτερο όροφο και τις σοφίτες που βρίσκονταν κάτω από τη στέγη και φωτίζονταν με φωτιστικές θυρίδες που βρίσκονταν πάνω από τα κεραμίδια. Οι όψεις του ήταν συμμετρικές στους άξονες συμμετρίας και ήταν διακοσμημένες με πλούσιο νεοκλασικό διάκοσμο από μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη και τραβηχτά επιχρίσματα.
Το ισόγειο, το οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα στην αρχική του μορφή, στην όψη προς την οδό Ιάσονος 65, είναι κατασκευασμένο από καλοδουλεμένους ορατούς γωνιόλιθους κατά το ισόδομο σύστημα δομής και περιλαμβάνει πέντε ισομεγέθη ανοίγματα που χωρίζονται μεταξύ τους με πεσσοστοιχία. Οι γωνιές του κτιρίου διαμορφώνονται με παραστάδες που κατέληγαν σε δωρικά επίκρανα που φαίνονταν να βαστούν τα ψευδοεπιστήλια των ορόφων. Όλα τα ανοίγματα του πρώτου ορόφου διαμορφώνονταν με ορθογώνια πλαίσια με προεξοχές στο πάνω μέρος τους, ενώ εκείνα του δεύτερου ορόφου με παραστάδες, κορινθιακά επίκρανα και οριζόντια ανώφλια.
Τα δύο ακριανά ανοίγματα επιστέφονται με αετώματα και ήταν μπαλκονόπορτες που έβγαιναν σε μαρμάρινα μπαλκόνια, εκ των οποίων εκείνα που έβλεπαν προς την οδό Ιάσονος είχαν ορθογώνια κάτοψη, ενώ εκείνα που έβλεπαν προς την παραλία είχαν ημικυκλική διαμόρφωση. Στηρίζονταν σε ελικοειδή μαρμάρινα λιθανάγλυφα φουρούσια και προστατεύονταν από περίτεχνες χυτές σιδεριές. Η στέγη του ήταν δικλινής με έντονη κλίση προκειμένου το εσωτερικό της να διαμορφωθεί σε σοφίτες. Καλύπτονταν με κεραμίδια βυζαντινού τύπου και οι άκρες της κατέληγαν με πήλινα ακροκέραμα, δημιουργώντας δαντελωτή απόληξη. Το εσωτερικό του κτιρίου ήταν και αυτό πλούσια διακοσμημένο, σύμφωνα με λεπτομερείς περιγραφές των εφημερίδων της εποχής του. Ο προθάλαμος της εισόδου, από την οδό Ιάσονος, διαμορφωνόταν με παραστάδες που κατέληγαν σε πήλινα κορινθιακά επίκρανα, ενώ δεξιά και αριστερά της εισόδου υπάρχουν τοξωτές κόγχες, στις οποίες αρχικά ήταν τοποθετημένα πήλινα αγάλματα. Οι οροφές του ήταν και αυτές πλούσια διακοσμημένες με οροφογραφίες από ανθέμια και φυτικό διάκοσμο με σημαντικότερη αυτή που ήταν στο εστιατόριο και είχε ως θέμα την «επιτολή της Ηούς» (Ένταση της Μέρας). Με ανάλογο ζωγραφικό διάκοσμο ήταν διακοσμημένα και τα δωμάτιά του». Ο κ. Κοντομήτρος κλείνοντας την αναφορά του τονίζει πως οι σεισμοί του 1955 «τραυμάτισαν» σοβαρά το ξενοδοχείο, καθώς γκρεμίστηκαν ο επάνω όροφος, οι σοφίτες και η στέγη του.