Πεκίνο, Λονδίνο, Ρίο και Τόκιο. Είναι οι πόλεις, οι οποίες έχουν φιλοξενήσει Θερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες από το 2008 μέχρι φέτος. Ο φυσικοθεραπευτής Γιάννης Μάκος, 45 ετών, από τη Νέα Ιωνία Βόλου έχει δώσει το «παρών» στις τέσσερις τελευταίες διοργανώσεις, χάρη στη συνεργασία που διατηρεί εδώ και δεκατρία χρόνια, τόσο με την Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία, όσο και την Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή. Πριν από λίγες ημέρες, ο Βολιώτης φυσικοθεραπευτής βρέθηκε στη Σαμψούντα, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος goalball, ενός αθλήματος που αφορά αποκλειστικά τυφλούς αθλητές και φιλοξενήθηκε στη γειτονική Τουρκία από 5-12 Νοεμβρίου.
Ακριβώς τρεις μήνες μετά το κλείσιμο των Παραολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο 2020, ο Γιάννης Μάκος συνόδεψε τα εθνικά συγκροτήματα goalball ανδρών και γυναικών, στο πλαίσιο των αγώνων που διοργάνωσε η Διεθνής Ομοσπονδία Αθλητισμού Τυφλών (IBSA), αν και αμφότερες οι ομάδες υποβιβάστηκαν από την Α’ κατηγορία. Στον απόηχο του ταξιδιού στη Σαμψούντα, μίλησε για την πορεία του στον χώρο του παραολυμπιακού κινήματος, αλλά και τις εμπειρίες που έχει αποκομίσει από τη συμμετοχή του σε πλήθος αποστολών στο εξωτερικό με τα ελληνικά χρώματα.
«Όλα ξεκίνησαν το 2008, με το ταξίδι μου στο Πεκίνο. Μάλιστα, η συγκεκριμένη διοργάνωση ήταν η κορυφαία, όσον αφορά στη συγκομιδή μεταλλίων. Είχαμε κατακτήσει 24 μετάλλια. Τότε καταγράφηκε η πλέον επιτυχημένη παρουσία της Ελλάδας σε Παραολυμπιακούς, ενώ είχαμε και την πολυπληθέστερη αποστολή», είπε ο κ. Μάκος, για να προσθέσει: «Εκείνο το διάστημα ζούσα στην Αθήνα και στο κέντρο αποκατάστασης που εργαζόμουν, έρχονταν αρκετοί αθλητές. Υπεύθυνος ήταν ο φυσίατρος κ. Σπύρος Σπύρου, ο οποίος μια τετραετία νωρίτερα διετέλεσε διευθυντής Ιατρικών Υπηρεσιών στην Οργανωτική Επιτροπή «Αθήνα 2004». Εκείνος μεσολάβησε να πάω μαζί του στην Κίνα».
Με αφετηρία την κινεζική πρωτεύουσα, ο 45χρονος φυσικοθεραπευτής στη συνέχεια συμμετείχε άλλες τρεις φορές σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και σε μία χειμερινή Παραολυμπιάδα στο Βανκούβερ του Καναδά. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το πρόσφατο ταξίδι του στην Ιαπωνία, ήταν το πλέον ιδιαίτερο, λόγω των αυστηρών υγειονομικών πρωτοκόλλων που ίσχυσαν στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου: «Εξαιτίας του κορωνοϊού, διαμέναμε σε συνθήκες «φούσκας» και δεν μας επιτράπηκε να πάμε οπουδήποτε αλλού, πέρα από το Παραολυμπιακό Χωριό, ενώ και η απουσία θεατών από τις εξέδρες, δημιούργησε μία περίεργη συνθήκη».
Η παρουσία του ως συνοδός στα μεγάλα ραντεβού των αθλητών με αναπηρίες, είναι κάτι περισσότερο από μία επαγγελματική συνεργασία: «Με γεμίζει απίστευτα το να βρίσκομαι κοντά στα Άτομα με Αναπηρία, τόσο από άποψη δουλειάς, όσο και για τη δύναμη που αντλώ από αυτούς τους ανθρώπους. Οι στιγμές που βιώνω κάθε φορά είναι μοναδικές. Πάντοτε υπάρχει κάτι καινούργιο να εισπράξεις. Για παράδειγμα, στη Σαμψούντα οι δέκα από τους δώδεκα αθλητές δεν είχαν όραση. Οι συνοδοί τους ήμασταν τα «μάτια» τους και όλο αυτό σε κάνει να αλλάζεις τον τρόπο που βλέπεις πολλά πράγματα στην καθημερινότητά σου. Δεν κάνω μόνο το φυσικοθεραπευτικό κομμάτι, αλλά βοηθάω σε όλα τα επίπεδα».
Όσο για τη δυναμική που επιδεικνύει ο αθλητισμός για Άτομα με Αναπηρίες; «Σε λίγους μήνες, για την ακρίβεια μέσα στο 2022 θα παραδοθεί προς χρήση το Παραολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο στη Ραφήνα. Ένα όνειρο ετών γίνεται πραγματικότητα και θα καλύπτει πλήρως τον αθλητισμό με αναπηρία. Σαφώς και χρειάζεται να γίνουν αρκετά πράγματα ακόμη στο παραολυμπιακό κίνημα, αλλά η συγκεκριμένη εξέλιξη είναι ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός».
Κλείνοντας δε, αποκάλυψε την πιο δυνατή στιγμή που έχει ζήσει, ως συνοδός των παραολυμπιακών ομάδων: «Όταν είσαι τόσες εβδομάδες στο Παραολυμπιακό Χωριό και μένεις μαζί με αθλητές με κάθε είδους αναπηρία, από ακρωτηριασμένους, μέχρι τυφλούς και άτομα με νοητική στέρηση, παραπληγίες κ.ά., μία σκηνή που με σημάδεψε, ήταν όταν είδα αθλητές δίχως χέρια να τρώνε το φαγητό τους με τα κάτω άκρα. Δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια η συγκεκριμένη εικόνα».