Πριν από εννέα χρόνια, η οικογένεια της Φωτεινής Χειμώνα-Σιδέρη πέρασε μία μεγάλη δοκιμασία. Τον Οκτώβριο του 2010 διαγνώστηκε με καρκίνο ο μεγάλος γιος της, Κωνσταντίνος, δέκα ετών τότε. Ο Σύλλογος Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «Φλόγα» στάθηκε στο πλευρό της Βολιώτισσας μητέρας, η οποία μέχρι και σήμερα ανταποδίδει τη βοήθεια που της προσφέρθηκε απλόχερα εκείνη την περίοδο.
«Δεν ξεχνιέται εκείνη η ημέρα, όταν μάθαμε για την ασθένεια του παιδιού. Το ημερολόγιο έδειχνε 29 Οκτωβρίου 2010», θυμήθηκε συγκινημένη η κ. Σιδέρη και συμπλήρωσε: «Παλέψαμε οκτώ μήνες. Κάναμε χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Δόξα τω Θεώ, ο γιος μας είναι καλά πλέον. Τώρα είναι 19 χρόνων. Δευτεροετής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, σπουδάζει στο Παιδαγωγικό Τμήμα (σ.σ. ο δεύτερος γιος της φέτος θα φοιτήσει στην Α’ τάξη του Λυκείου)».
Τον περασμένο Ιούνιο η Φωτεινή Χειμώνα-Σιδέρη στις αρχαιρεσίες που έγιναν, εξελέγη εκπρόσωπος στο περιφερειακό παράρτημα Μαγνησίας της «Φλόγας» μαζί με άλλες δύο μητέρες: Τη Μαρία Φώτου-Στύλα και τη Ντίνα Τριανταφύλλου, η οποία κατέχει τη θέση της υπεύθυνης στο τοπικό τμήμα. Παραμένει ενεργό μέλος στη «Φλόγα», ως ελάχιστη ανταπόδοση στη στήριξη που βρήκε, όταν ο παιδικός καρκίνος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού της. Έτσι συμπαρίσταται στο πλευρό γονέων από τον τόπο μας, οι οποίοι βρίσκονται στην ίδια θέση με εκείνη, όπως πριν από εννέα χρόνια.
«Ο Κωνσταντίνος τότε νοσηλεύτηκε στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων «Ελπίδα». Μέναμε στον ξενώνα της «Φλόγας» από την πρώτη στιγμή που κατεβήκαμε Αθήνα. Μόνο όποιος το βιώνει, ξέρει πώς είναι αυτή η κατάσταση. Η «Φλόγα» μάς αγκάλιασε εξ αρχής, ήταν όλοι δίπλα μας. Από την ώρα που διαγνώστηκε ο καρκίνος, μέχρι που ολοκληρώθηκαν οι θεραπείες. Όλους εκείνους τους μήνες, είχαμε γίνει μία οικογένεια. Αναλογίστηκα, λοιπόν, ότι για να έχω όλες εκείνες τις παροχές τότε, κάποιοι άλλοι γονείς έτρεξαν πριν από μένα. Οπότε, θεωρώ ηθικό χρέος να τρέξω εγώ με τη σειρά μου, για τους γονείς που βρίσκονται τώρα εκεί. Η «Φλόγα» είναι «οικογένεια» για εμάς τους γονείς. Και τον καιρό που έμενα στον ξενώνα, το έζησα αυτό. Το πρόβλημα το δικό μου, ήταν πρόβλημα μίας άλλης μητέρας και το αντίστροφο», είπε στη συνέχεια η Βολιώτισσα μητέρα, καθώς φέτος συμπληρώνει εννέα χρόνια στον σύλλογο, στον οποίον γίνονται δεκτοί ως μέλη μόνο οι γονείς των παιδιών που έχουν νοσήσει από νεοπλασματικές ασθένειες.
Όσο για το πώς διαχειρίζεται ο παιδικός καρκίνος σε μία οικογένεια; «Διαχειρίζεται;», αναρωτήθηκε, για να καταλήξει: «Το μόνο που μπορώ να πω, έπειτα από τόσα χρόνια, είναι πως δεν ξεπερνιέται ποτέ. Όμως, σου δίνει δύναμη ο Θεός. Η ζωή σου δεν είναι ποτέ η ίδια. Εάν μου έλεγαν προτού αρρωστήσει το παιδί, ότι θα το ζούσα και θα το παλεύαμε, δεν θα το πίστευα. Είναι μονόδρομος. Θυμάμαι μέχρι σήμερα τα λόγια ενός γιατρού, ότι πρέπει να το βλέπουμε ως ένα σκοτεινό τούνελ, που στην άκρη του έχει φως. Δεν μπορείς να πας ούτε δεξιά, ούτε αριστερά ή πίσω και η μόνη επιλογή που έχεις, είναι να βαδίσεις μπροστά».