Ζω στο Λονδίνο σχεδόν τρία χρόνια. Τους τελευταίους, περίπου, εννέα μήνες βρέθηκε στον δρόμο μου η Μ., η ιδρύτρια της φιλανθρωπικής οργάνωσης «Kind at Heart Foundation». Μία από τις δράσεις του συγκεκριμένου οργανισμού είναι η υποστήριξη αστέγων συνανθρώπων μας, τόσο σε υλικό όσο και σε νομικό επίπεδο (καθώς η Μ. είναι social worker στο Λονδίνο). Μέσα από τους εβδομαδιαίους «περιπάτους» μας –και με την ευγενική υποστήριξη ιδιοκτητών εστίασης– παρέχουμε φαγητό, γλυκά, ζεστά ροφήματα και σούπες σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη, στις περιοχές του βορειοδυτικού και δυτικού Λονδίνου. Οι περίπατοι ξεκινάνε περίπου στις 8.30 μ.μ, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, και έχουν περίπου διάρκεια τρεις με πέντε ώρες, ανάλογα με την ποσότητα φαγητού, ρουχισμού που κάθε φορά διαθέτουμε, και τις ανάγκες των συνανθρώπων μας. Ο λόγος που συνθέτω το παρακάτω κείμενο είναι για να σας περιγράψω την ματιά μου και το βίωμά μου ως μιας απλής εθελόντριας, η οποία προσφέρει το ελάχιστο δυνατό που μπορεί, στο σπουδαίο έργο που έχει αναλάβει με τόση φροντίδα η καρδιακή μου φίλη πλέον Μ.
Όπως σας ανέφερα, λοιπόν, παραπάνω, ζω σε μία μεγαλούπολη με ό,τι θετικό και αρνητικό έχει να προσφέρει αυτό. Καταλαβαίνω, όμως, σίγουρα πως ζω σε μία πόλη που οι ρυθμοί και η ταχύτητα μας κάνει να βλέπουμε τη ζωή μας να φεύγει από μπροστά μας και εμείς να τρέχουμε ασθμαίνοντας να την προλάβουμε. Βλέπω ανθρώπους να βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην απομόνωση, με τη δικαιολογία της ανάγκης για αυτοφροντίδα και για «αυτό – αγάπη», καθώς μοιάζει «χρονοβόρο» να δώσεις και να πάρεις αγάπη μέσα από το πρόσωπο του άλλου. Και, όμως, σαν η λύση να μην βρίσκεται εκεί. Σαν η λύση να μην εγκλωβίζεται αποκλειστικά στο «εγώ», αλλά μάλλον διαχέεται στο «εσύ» που γίνεται «εμείς». Θα προσπαθήσω, λοιπόν, μέσα στις επόμενες γραμμές να περιγράψω πως βιώνω την δύναμη αυτού του «εσύ» και του «εμείς». Γιατί αυτό το «εμείς» είναι που μου υπενθυμίζει να νοιώθω ευγνωμοσύνη, αγάπη και ενότητα με τους συνανθρώπους μου. Αυτό το «εμείς» βρέθηκε έντονα στη ζωή μου, Δόξα τω Θεώ, μέσα από την συμμετοχή μου στην φιλανθρωπική οργάνωση «Kind at Heart Foundation». Μία από τις εβδομαδιαίες δράσεις του φιλανθρωπικού έργου, όπως ανέφερα και παραπάνω, είναι η προσφορά φαγητού, ζεστών ροφημάτων, ρούχων και άλλων υλικών αγαθών που καλύπτουν τις βασικές ανάγκες επιβίωσης, και για κάποιους από τους συνανθρώπους μας τολμώ να πω πως πλέον τους νοιώθουμε φίλους μας.
Σε αυτό το χάος των απομονωμένων ψυχών, λοιπόν, ήρθαν στη ζωή μου άνθρωποι που μένουν στους δρόμους του γκρίζου και βροχερού Λονδίνου. Άνθρωποι που ζεσταίνουν και φωτίζουν την καρδιά μας με την αρχοντιά και την ομορφιά τους. Ήρθαν οι άστεγοι, οι αποφυλακισθέντες, οι ψυχικά ασθενείς και οι χρήστες ναρκωτικών να μας μάθουν να βλέπουμε το φως. Ψυχές που με το χαμόγελο και την ευγνωμοσύνη τους μας μαθαίνουν τι σημαίνει άνθρωπος. Ψυχές που μέσα στην υλική τους ανέχεια, θαρραλέα και με χαρά, μοιράζονται ό,τι ελάχιστο μπορεί να τους προσφέρουμε, με τους συνανθρώπους τους. Ψυχές που ζουν έξω στον δρόμο και αντιμετωπίζουν δύσκολα καιρικά φαινόμενα, ξύλο, κλεψιά, εκμετάλλευση και τόσους άλλους κινδύνους. Ψυχές που βιώνουν την απαξίωση, και, όμως, όταν μιλήσεις μαζί τους, δεν μπορείς να μην δοξάσεις τον Θεό για τα πλάσματά του.
Παίρνουμε πολλά μαθήματα από τους συνανθρώπους μας που βιώνουν την αλήθεια των δρόμων της μεγαλούπολης. Μα το πιο σημαντικό φαίνεται να είναι η συνειδητοποίηση πως από τη μία στιγμή στην άλλη μπορεί να ανατραπεί και η δική σου ζωή. Ότι αύριο, ίσως και εσύ να κοιμάσαι σε ένα χαρτόκουτο και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μα πάνω απ΄ όλα, η γαλήνια συνειδητοποίηση του τί ίσως να έχει νόημα σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα που φαίνεται να ζούμε σε αυτή τη ζωή. Όλα αυτά γεμίζουν την καρδιά μου ευγνωμοσύνη, αγάπη και μία αλλόκοτη χαρά και αποδεικνύουν πως ίσως η «αυτοφροντίδα» μου και η «αυτό – αγάπη» μου φαίνεται πως να περνά μέσα από το «εσύ», και όχι μέσα από την απομόνωση και το «εγώ». Μοιάζει σαν τελικά o δρόμος για τη(ν) χαρά να είναι η Lau, ο Ta, η Ho, ο Αn, η Ma, η Chr, η Ch, και τόσοι άλλοι συνάνθρωποί μας που, μέσα από τις πληγές τους, βλέπεις την αρχοντιά, το φως και την ευγνωμοσύνη.
Μαρίνα Παππά
ΣΧΟΛΙΟ του estavromenos.net:
Θερμά συγχαρητήρια στην Μαρίνα και σ’ όλα τα μέλη της ομάδας, για την όλη οργάνωση και διαχείριση της θεάρεστης διακονίας τους. Για μας είναι ένα μάθημα ζωής. Τους παρακαλούμε να μας ενημερώνουν για τις εκδηλώσεις, για να τις κοινοποιούμε σ’ όλους τους συνεργάτες μας. Καλή συνέχεια στον αγώνα σας, παιδιά. Να προσέχετε,
π. Θεόδωρος