Του Ανδρέα Γιουρμετάκη
ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ από λυρισμό την περασμένη εβδομάδα γι’ άλλη μια φορά, το διαδίκτυο… Όλοι υπερήφανοι για την ελληνική πρωτιά στο άλμα επί κοντώ… Δακρυσμένοι και δοξαστικοί. Και μονότονοι: «θριάμβευσε» λέει, «πάλι η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ»!
ΕΝ τω μεταξύ, η ιστορία της πρωταγωνίστριας του νέου αθλητικού success story έχει πολλά να μας διηγηθεί κι ακόμη περισσότερα να μας διδάξει, καθώς κάνει πρωταθλητισμό (όπερ σημαίνει συστηματική προπόνηση πολλές ώρες την ημέρα, επί πολλά χρόνια), συνδυάζοντας τον με λίαν απαιτητικές (όπερ σημαίνει πολύ και συστηματικό διάβασμα) σπουδές (με υποτροφία μάλιστα) στο σπουδαίο Στάνφορντ και διδακτορικό στο Φοίνιξ!…
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ όπως και χιλιάδες άλλοι: κάποια στιγμή θα τελειώσουμε άραγε με το «παραμύθι» της «ελληνικής ψυχής»; Αν μη τι άλλο, γιατί τ’ ακούει ο κάθε βλάξ που καταναλώνει φραπέδες χαλαρά από το πρωί ως το βράδυ, και πιστεύει ότι πίσω από τις επιτυχίες των ομοεθνών του ολυμπιονικών δεν κρύβεται σκληρή δουλειά και συστηματική προετοιμασία, αλλά η «ελληνική ψυχή»….
ΣΕ μια χώρα που το 70-80% των πολιτών της ως τώρα, είχε ως βασικό προσανατολισμό το να βολευτεί όπως-όπως, σε μια θέση στο δημόσιο (επενδύοντας συνήθως, στις καλές υπηρεσίες ενός βουλευτή που αργότερα απεκαλύφθη ότι ήταν απ’ αυτούς που «μας κορόιδεψαν»), καλό είναι να εξάρουμε τη δουλειά και την προσήλωση στους στόχους που έθεσαν κάποιοι άνθρωποι για να «διαβάσουμε» σωστά το κατόρθωμα τους… Χωρίς αυτά, η «ελληνική ψυχή» θα τους εξασφάλιζε μια θέση στο τραπεζάκι της απέναντι καφετέριας ή στον καναπέ του σαλονιού τους να δακρύζουν με τον φραπέ στο χέρι, ακούγοντας τον εθνικό ύμνο να «ντύνει» μουσικά τις επιτυχίες όσων διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο…
ΚΙ επειδή «σούρωσε» το διαδίκτυο από εθνική υπερηφάνεια: τι αλήθεια, ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας εκπροσωπεί η Στεφανίδου; Το 10% ή το 20% που διαλέγει τον δρόμο του πρωταθλητισμού στους στίβους της γνώσης και της άθλησης; Και πόσα «έτη φωτός» τη χωρίζουν από το 80%-90% της Ελλάδας της «ήσσονος προσπάθειας»;
«ΧΑΙΡΕΤΙΖΟΥΜΕ τον θρίαμβο της Ιταλικής ευφυΐας επί της ωμής δύναμης των μαύρων» είχε γράψει ο ιταλικός Τύπος μετά τη νίκη της εθνικής ομάδας της Ιταλίας επί της εθνικής Βραζιλίας στο μουντιάλ του 1938… Η «ιταλική ευφυΐα», δεν ήταν τίποτα άλλο, από ένα κάλπικο πέναλτι που έδωσε ο Ευρωπαίος διαιτητής (τότε οι διαιτητές ήταν μόνον Ευρωπαίοι) υπέρ ενός θεατρίνου ιταλού επιθετικού… Και η «ωμή δύναμη των μαύρων» ένα κεφάλαιο που δεν είχε ακόμη εκτιμηθεί στο χρηματιστήριο των ποδοσφαιρικών αγορών… Κάτι που έγινε λίγα χρόνια αργότερα, όταν η …ιταλική ευφυΐα κατέβαλλε ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για να πληρώνει αδρά εκπροσώπους της «ωμής δύναμης των μαύρων», που μέχρι σήμερα είναι αυτοί κυρίως που φέρνουν τον κόσμο στα γήπεδα!…
ΕΠΙΝΟΗΣΗ του ιταλικού εθνικοσοσιαλισμού (Μουσολίνι γαρ, το 1938) η υπεροχή της ιταλικής ευφυΐας… Επιχείρημα αντίστοιχης αξίας με το δικό μας που αναφέρεται στην «ελληνική ψυχή»…