Το όνομά της είναι συνυφασμένο με δημιουργικές δράσεις και εικαστικές προτάσεις, έργα της κοσμούν τον Χώρο Τέχνης δ., στο πλαίσιο έκθεσης με τον ευρηματικά παράδοξο τίτλο «Θαύματα πρόσληψης». Πρόκειται για την Ελευθερία Στόικου που εξηγεί τίτλο και περιεχόμενο και ταυτόχρονα εξηγείται σε θέματα τέχνης, τάσεων και προτάσεων σε μια κουβέντα που ξεπερνά τον όρο της συνέντευξης, καθώς κάθε απάντησή της δημιουργεί μια νέα ερώτηση, έναν κύκλο συζήτησης – αναζήτησης. Η Ελευθερία Στόικου ζει και δημιουργεί στη Θεσσαλονίκη, δίνει το «παρών» στα διεθνή καλλεχνικά κέντρα κρατώντας πάντα τη δική της ψιθυριστή άποψη για τους φοιτητές της… Δείγμα καλλιτεχνικής προτοπής το έργο της, αποτύπωμα ψυχής η κουβέντα μαζί της.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως την Παρασκευή 5 Νοεμβρίου και θα λειτουργεί Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή από τις 11 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι και 6.30 το απόγευμα έως τις 9 το βράδυ, Σάββατο από τις 11 το πρωί έως 2.30 το μεσημέρι, Δευτέρα η έκθεση είναι κλειστή και λειτουργεί κατόπιν ραντεβού στο τηλ. 6978186878 και e-mail: [email protected]/.
Συνέντευξη ΛΟΪΖΟΣ ΑΣΒΕΣΤΑΣ
Στον Βόλο για πρώτη φορά με δύναμη και έργα δυναμικά που τα χαρακτηρίζετε «Θαύματα πρόσληψης» καθώς αυτός είναι ο τίτλος της έκθεσης που λειτουργεί στον Χώρο Τέχνης δ. με δημιουργίες σας. Ο τίτλος πώς οδηγεί στα έργα και τι εκφράζει;
Η ιστορικός τέχνης Φαίη Τζανετουλάκου έβαλε τον τίτλο αυτό «Θαύματα
πρόσληψης». Η δημιουργία περιέχει το θαύμα αρκεί να έχεις τις αισθήσεις σου ανοικτές για να το βιώσεις. Είναι ένα «παιχνίδι» με τα ελάχιστα στοιχεία όπου καλείται ο θεατής να αισθανθεί και να μετέχει.
Η πολλαπλότητα των εκφραστικών σας μέσων, τα διάφορα και διαφορετικά υλικά, αποσκοπούν στη δημιουργία ενός νέου ή διαφορετικού δικού σας καλλιτεχνικού κόσμου;
Τα υλικά, τα οποία χρησιμοποιώ, θα έλεγα ότι είναι κλασικά, είναι διάφορα είδη
χαρτιού, κάρβουνο, μολύβι, μελάνι, λάδια και ακρυλικά. Αυτά με βοηθούν στο να καταγράψω καλύτερα αυτό που θέλω να πω. Η μακροχρόνια σχέση μου με αυτά και η σπουδή αυτών τα καθιστά πιο εύπλαστα και πειθήνια, δημιουργώντας μια άρρηκτη σχέση μεταξύ μας και έναν δικό μου «τόπο».
Με σπουδές και περγαμηνές, με συνεχή παρουσία εντός και εκτός Ελλάδας, με παρουσιάσεις ατομικές και ομαδικές οδηγείστε σε έναν άλλο κόσμο έκφρασης από αυτόν που αρχίσατε να ξετυλίγετε τα όνειρά σας;
Οι σπουδές βοήθησαν στη θεωρητική γνώση και εμπειρία μου γύρω από την τέχνη. Αυτό λειτούργησε ως βάση για τις απόπειρες έκφρασής μου. Δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν δημιουργοί αυτοδίδακτοι, αλλά προσωπικά με προβλημάτισαν, μου έμαθαν ότι δεν είμαι ο ομφαλός της γης, με φινίρισαν και φυσικά ακόμη συνεχίζω την εκπαίδευσή μου γιατί αυτό δεν σταματά ποτέ.
Όλη αυτή η εμπειρία σαφώς και υπάρχει δίνοντάς μου τη δυνατότητα να αρθρώσω καλύτερα αυτό που θέλω. Η διαδικασία είναι εξελικτική φαίνεται να αλλάζει, αλλά η ουσία και τα ερωτήματα παραμένουν τα ίδια.
Ως επίκουρη καθηγήτρια πλέον, με δεδομένη τη σχέση που έχετε αναπτύξει στην εκπαίδευση, θεωρείτε ότι η έμπνευση μεταδίδεται, η τέχνη μαθαίνετε;
Μαθαίνεται η αμφισβήτηση και ο προβληματισμός για ό,τι μας περιβάλλει και τα ερωτήματα που γεννιούνται καλείσαι να τα απαντήσεις. Ο καθένας με το μέσο που μπορεί και τον εκφράζει. Η εκπαίδευση για την «τέχνη» δεν περιορίζεται μόνο στην ιστορία αυτής και στην εξάσκηση, την εκμάθηση των υλικών, αλλά είναι τρόπος ζωής, ο οποίος βοηθάει εν δυνάμει δημιουργούς και μη.
Τι σας εμπνέει και πώς εμπνέεστε, πώς νιώθετε δημιουργική και σας οδηγεί σε νέα εκφραστικά μέσα;
Λειτουργώ ως δέκτης, ως σφουγγάρι του γίγνεσθαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό, το οποίο με βάζει σε αυτή τη διαδικασία ανάγκης για έκφραση. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα μπορούσα να αναπνεύσω χωρίς αυτή.
Μοιράζεστε τις σκέψεις, τα όνειρα, τις προσδοκίες; Ο εικαστικός έχει τη δύναμη εκτός της δημιουργίας και της εξωτερίκευσης ταυτόχρονα των προθέσεων;
Μοιράζομαι οπτικοποιημένα τους προβληματισμούς μου, αυτή καθαρά είναι η
πρόθεσή μου.
Υπάρχουν στις μέρες μας νέες τάσεις, καινούργια ρεύματα που θα φέρουν αλλαγές ή και ανατροπές; Εν ολίγοις το παιχνίδι ξαναπαίζεται;
Αυτό θα μας το πει ο ιστορικός τέχνης του μέλλοντος υπό το πρίσμα που ο ίδιος θα επιλέξει.
Η χρήση και η χρησιμότητα μπορούν να συμπορευτούν με την έννοια του έργου τέχνης; Ένα έργο τέχνης μπορεί να είναι και χρηστικό;
Αυτή η ερώτηση έχει απασχολήσει γενικότερα την ιστορία τέχνης, χαρακτηριστικό παράδειγμα το urinal του Marchel Duchamp. Ίσως σε μια κουβέντα μας μεταξύ κρασιού και προπόσεων να μπορούσαμε να τη συζητήσουμε.
Η ένδυση ήταν και είναι αντικείμενο λατρείας καλλιτεχνών και κοινού… Ακολουθεί τις τάσεις, συμπορεύεται ή μήπως και πρωτοπορεί;
Η ένδυση πορεύεται παράλληλα με την ιστορία του ανθρώπου και του πολιτισμού του και φέρει όλα τα στοιχεία της εποχής της. Ακολουθεί τις ανάγκες της εποχής της από άποψη λειτουργικότητας, αλλά και αισθητικής. Κάποιες περιόδους η ένδυση λειτούργησε μαζί με την πρωτοπορία της Τέχνης π.χ. όπως ο Dali και η Elsa Schiaparelli. Ο Mc Queen για να δημιουργήσει συνήθιζε να κάνει περιπάτους έμπνευσης μέσα στα μουσεία. Η ένδυση όπως και η Τέχνη είναι προϊόν της εποχής της με tips ιστορίας.
Τα έργα σας που κοσμούν τον Χώρο Τέχνης δ. διακρίνονται για τη διαφορετικότητα και την ομοιογένειά τους ταυτόχρονα. Αυτή η οξύμωρη σχέση πού βασίζεται;
Αυτή η οξύμωρη σχέση βασίζεται στην κατά περιόδους διάθεση να προσεγγίσω τη θεματική που με ενδιαφέρει με «διαφορετικό» τρόπο, αν θα μπορούσε κανείς να το πει διαφορετικό. Όμως, αποτελούν μια συνέχεια, με συνέπεια με προσανατολισμό την αλήθεια μου.
Ελευθερία Στόικου
Η Ελευθερία Στόικου ζει και δημιουργεί στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., παρακολούθησε τον πρώτο κύκλο του διδακτορικού προγράμματος «Δημόσια Τέχνη και ανάπλαση Δημόσιου Χώρου» στο τμήμα Καλών Τεχνών της Σχολής Κοινωνιολογίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών στη Βαρκελώνη με υποτροφία του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη ως πρωτεύσασα στο τμήμα της ΣΚΤ. Παρακολούθησε επίσης κύκλο μαθημάτων ζωγραφικής και χαρακτικής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Βενετία ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ. και εκπόνησε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Γραφικές Τέχνες και Πολυμέσα» του ΕΑΠ. Παρακολούθησε workshop με τον Dani Caravan και τον Γιάννη Κουνέλλη στο Τορίνο και την Βαρκελώνη. Έχει πραγματοποιήσει παρεμβάσεις σε δημόσιους χώρους στη San Andria στη Βαρκελώνη και εργάστηκε για το ευρωπαϊκό project ανάπλασης των λιμανιών της Μεσογείου στη Βαρκελώνη. Έχει πάρει μέρος στην Biennale νέων καλλιτεχνών της Μεσογείου (Τορίνο 1997), έχει πραγματοποιήσει επτά ατομικές εκθέσεις σε Κωνσταντινούπολη, Βαρκελώνη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, ενώ έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Τορίνο, Βαρκελώνη, Ελσίνκι, Ριέκα. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία. Στο πλαίσιο του διεθνούς συμποσίου ψυχολογίας «Ζωή και Τέχνη είναι ένα» που πραγματοποιήθηκε στο 2015 στη Θεσσαλονίκη με δική πρωτοβουλία και συνδιοργάνωση πραγματοποιήθηκε το project «Remaster your shirt, scan your ego». Η Ελευθερία Στόικου εργάζεται από το 2000 ως εργαστηριακός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο Κεντρικής Μακεδονίας στο τμήμα Σχεδιασμού και Τεχνολογίας Ένδυσης, είναι υπεύθυνη των συμμετοχών του τμήματος σε festival, trash art και άλλες θεματικές δράσεις. Επιμελείται τη διοργάνωση εκθέσεων και αναλαμβάνει την παρουσίαση επιδείξεων μόδας του τμήματος. («Ο μύθος ενδύεται» – Αλατζά Ιμαρέτ
Θεσσαλονίκη 2014), «Deconstructing jeans – Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του Α.Π.Θ. 2016). Εργάζεται ως καθηγήτρια αισθητικής αγωγής στα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη από το 1997 ώς σήμερα, είναι υπεύθυνη Αγώνων Τέχνης και όλων των πολιτιστικών και εικαστικών προγραμμάτων. Είναι μέλος της εκδοτικής επιτροπής του περιοδικού «Θεσσαλονικέων Πόλις» της Πολιτιστικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδας.