Για το αυριανό αφιέρωμα στους Καππαδόκες, οι οποίοι «ρίζωσαν» στην περιοχή των Σοφάδων έπειτα από τον ξεριζωμό τους από την Καισάρεια κατά την ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών του 1924, μίλησε η πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Σοφαδιτών Μαγνησίας, κ. Ελένη Παπαλοπούλου – Τσέργα. Αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισαν κατά την εγκατάστασή τους στη θεσσαλική γη, κυρίως λόγω του ότι ήταν τουρκόφωνοι, αλλά παρόλα αυτά μπόρεσαν να κάνουν ένα καινούργιο ξεκίνημα στη ζωή τους.
Η παρουσίαση θα γίνει την Τετάρτη 13/7 και ώρα 20.30 στο ξενοδοχείο «Ξενία» Βόλου, ενώ η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη. Για την πραγματοποίησή της, ο τοπικός σύλλογος Σοφαδιτών συνεργάστηκε με αρκετούς ακόμη φορείς από Μαγνησία και Καρδίτσα, προκειμένου να συμβάλει ενεργά στις επετειακές εκδηλώσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη για τη συμπλήρωση ενός αιώνα από τη Μικρασιατική Καταστροφή. «Μικρασιάτες πρόσφυγες στα καμποχώρια των Σοφάδων», τιτλοφορείται το αφιέρωμα της 13ης Ιουλίου, για το οποίο η κ. Ελένη Παπαλοπούλου – Τσέργα, είπε: «Αποτίουμε φόρο τιμής για τα εκατό χρόνια από τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ταραγμένη εποχή. Στα χωριά Νέο Ικόνιο και Καππαδοκικό, που σήμερα ανήκουν στον Δήμο Σοφάδων, εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από την Καππαδοκία, οι οποίοι ανήκαν στους ανταλλάξιμους πληθυσμούς. Στην αρχή φιλοξενήθηκαν στο Ουζούν Καραλάρ (σ.σ. η τουρκική ονομασία του χωριού Γραμματικό στην Καρδίτσα), μέχρι που ολοκληρώθηκε η μετεγκατάστασή τους στους τόπους που διαμένουν έως τώρα. Αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε περισσότερο, είναι τα βάσανα που βίωσαν εκείνοι οι άνθρωποι, πηγαίνοντας στην ουσία στο πουθενά».
Το δράμα των προσφύγων, οι οποίοι το 1924 υποχρεώθηκαν να πάρουν τον δρόμο για την Ελλάδα, θα βρεθεί στο επίκεντρο της αυριανής εκδήλωσης των Σοφαδιτών Μαγνησίας. «Με την εκδήλωση της Τετάρτης, θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε το δράμα του ξεριζωμού και τα εμπόδια που ορθώθηκαν στους πρόσφυγες, μέχρι να καταλήξουν στον κάμπο των Σοφάδων και ξαναχτίσουν τη ζωή τους από το μηδέν», τόνισε η πρόεδρος και έπειτα ανέφερε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Στο λαογραφικό μουσείο που υπάρχει στο Καππαδοκικό, διασώζεται το κλειδί μίας οικίας. Οι ιδιοκτήτες κλείδωσαν το σπίτι τους, αλλά πήραν το κλειδί μαζί τους, με την προσδοκία πως σύντομα θα γύριζαν πίσω».
Το ζήτημα της επικοινωνίας των Καππαδοκών με τους γηγενείς πληθυσμούς της Θεσσαλίας, εξελίχθηκε σε πρόβλημα για τους πρόσφυγες. Αν και χριστιανοί στο θρήσκευμα, το γεγονός πως ήταν τουρκόφωνοι και μιλούσαν καραμανλήδικα (μία τουρκική διάλεκτο με ελληνικούς χαρακτήρες), τους έφερε αντιμέτωπους με τη – δικαιολογημένη, βάσει των ιδιαίτερων συνθηκών που επικρατούσαν τότε – καχυποψία των ντόπιων: «Συχνά τους αποκαλούσαν «Τούρκους», κάτι που τους πλήγωνε απίστευτα. Γενικότερα, το ζήτημα της γλώσσας έφερε δυσκολίες στην αφομοίωση των Καππαδοκών, χωρίς βέβαια αυτό να εμποδίσει εκείνους τους ανθρώπους να προκόψουν στα χρόνια που ακολούθησαν», κατέληξε η κ. Παπαλοπούλου – Τσέργα.