Η Τομεακή Επιτροπή Μαγνησίας του Κ.Κ.Ε πραγματοποίησε χθες εκδήλωση – συζήτηση στην πλατεία Μεταξουργείου στη Νέα Ιωνία με θέμα τον νέο νόμο για την Παιδεία, ο οποίος, σύμφωνα με την Τομεακή Επιτροπή τσακίζει τα μορφωτικά δικαιώματα μαθητών και φοιτητών και τα αντίστοιχα εργασιακά των εκπαιδευτικών, χτίζει ένα σχολείο πιο σκληρό και ανταγωνιστικό -και μάλιστα από όλο και μικρότερες τάξεις-, με τον λαό «στον γύψο».
Την εισηγητική ομιλία έκανε ο Βασίλης Τίρχας, μέλος του Γραφ. της Κ.Ο.Β Εκπαιδευτικών. Μετά ακολούθησε συζήτηση, ενώ στο τέλος της εκδήλωσης προβλήθηκε βίντεο με στιγμές από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης..
Η πρωτοβουλία εντάσσεται στο πρόγραμμα συσκέψεων και συζητήσεων της Τ.Ο. Μαγνησίας σε σχέση με τις τρέχουσες εξελίξεις, που είναι σε εξέλιξη.
Η συζήτηση είχε, επίσης, σκοπό να αναδειχθούν σημεία που αφορούν την πρόταση του Κ.Κ.Ε για το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο Σύγχρονης Γενικής Παιδείας, δηλαδή για το σχολείο των σύγχρονων αναγκών, η οποία μπορεί να μπολιάσει τους αγώνες του λαού μας, αξιοποιώντας και τα συμπεράσματα από τον σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα με επίκεντρο την Ε.Σ.Σ.Δ.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Τομεακή Επιτροπή Μαγνησίας:
“Η συζήτηση αυτή γίνεται ιδιαίτερα επίκαιρη και αναγκαία μέσα στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Μέσα από την ομιλία -και τις παρεμβάσεις-, αναδείχθηκε πως η πρόταση του Κ.Κ.Ε για το ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο σύγχρονης γενικής παιδείας, το σχολείο των σύγχρονων δυνατοτήτων και αναγκών, είναι πραγματικά πρωτοπόρα, γιατί απαντά θετικά στο ερώτημα αν όλοι μπορούν να μάθουν. Γιατί δε διαχωρίζει τους μαθητές. Γιατί βασίζεται στα πορίσματα των επιστημών, αξιοποιεί τη σοσιαλιστική εκπαιδευτική πείρα και τις κατακτήσεις της.
Αφετηρία της επεξεργασίας και της πρότασής μας για το περιεχόμενο του σχολείου είναι ο προσδιορισμός του σκοπού της μόρφωσης και της αγωγής. Με λίγα λόγια, η απάντηση στο ερώτημα τι άνθρωπο θέλει να διαμορφώσει η κοινωνία.
Η σημερινή κοινωνία, που αποθεώνει τον ατομισμό, στηρίζει και στηρίζεται στο κέρδος, δεν έχει συμφέρον να ανεβάσει το μορφωτικό επίπεδο όλων των μαθητών, γι’ αυτό και έχει διαφοροποιημένες εκπαιδευτικές διαδρομές, κατηγοριοποιεί τα σχολεία και τους μαθητές.
Στον αντίποδα αυτής της λογικής, το σχολείο για το οποίο μιλάμε σήμερα, αυτό το οποίο όχι μόνο οραματιζόμαστε, αλλά παλεύουμε για τη διαμόρφωση των όρων δημιουργίας του, είναι ένα σχολείο που θα δουλεύει για την όσο το δυνατόν αρμονική ανάπτυξη των ικανοτήτων όλων των μαθητών.
Σκοπός της εκπαίδευσης πρέπει να είναι η συνολική διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου, η όσο το δυνατόν πιο ισόρροπη και ολόπλευρη ανάπτυξη της νόησης, του συναισθήματος, της βούλησης.
Το ζητούμενο στο σχολείο για το οποίο μιλάμε είναι από τις πιο μικρές κιόλας ηλικίες να χτίζονται οι προϋποθέσεις ώστε απ’ όλα τα μαθήματα να ξεπροβάλλει η πίστη στη δυνατότητα του ανθρώπου να γνωρίσει και να αλλάξει τον κόσμο. Προοδευτικά, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, πιο συστηματικά και ολοκληρωμένα να κατανοούν την κίνηση ως τρόπο ύπαρξης της ύλης. Να προκαλούμε τη σκέψη των μαθητών, να οδηγούμε σε καταστάσεις προβληματισμού, να ταρακουνάμε συνειδήσεις και έτοιμες «αλήθειες». Να μπορούν οι μαθητές να ξεχωρίζουν μέσα από τον καταιγισμό των ορισμών, των τύπων και των κανόνων ότι όλα αυτά είναι οι απαντήσεις που έδωσε η επιστήμη σε πρακτικά προβλήματα που είχαν να κάνουν με την εξέλιξη των κοινωνιών, τις ανάγκες της παραγωγής.
Γι’ αυτό και αναζητάμε και προτείνουμε εκείνες τις παιδαγωγικές πρακτικές που δεν παραιτούνται από την ανάγκη όλα τα παιδιά να μορφώνονται ολόπλευρα. Που δουλεύουν με τα παιδιά των «τελευταίων θρανίων». Που δε θεωρούν περιττό κανέναν άνθρωπο. Που δε θεωρούν κανένα παιδί ανήμπορο μπροστά στην επιστημονική γνώση. Που δε συμβιβάζονται με τη λογική «δεν παίρνουν όλοι τα γράμματα».
Από την άποψη αυτή, η κριτική μας στο σημερινό σχολείο δείχνει μπροστά. Προς το σοσιαλιστικό μέλλον. Και γι’ αυτό μπορούμε να απαντάμε και στο σήμερα, με αιτήματα και στόχους πάλης. Για να μπαίνουν εμπόδια στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής, να κατανοείται ότι και στην εκπαίδευση η ουσία του προβλήματος δεν είναι άλλη από τον αστικό – ταξικό χαρακτήρα της. Να ανοίγει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην κοινωνία”.