Συγγραφέας παλιάς κοπής, βραβευμένος και πολυγραφότατος, τρυφερός και άμεσος, ενίοτε αυτοβιογραφικός, συγγραφέας των εμβληματικών βιβλίων «Τα ξύλινα σπαθιά» και «Πατέρας και γιος», ο Παντελής Καλιότσος, πέθανε χθες στα 91 του χρόνια.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925, εκεί έζησε τα πρώτα του χρόνια σπουδάζοντας και ταυτόχρονα κάνοντας κάθε είδους δουλειά, εργάτης, υδραυλικός, μαρμαράς, μικροπωλητής και υπάλληλος. Ξεκίνησε να γράφει το 1943 «πιστεύοντας -πάντα- στη λογοτεχνία και στην τέχνη όχι ως μέσο προβολής και καθιέρωσης, αλλά ως θεραπεία ψυχής», αλλά εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1964 με το μυθιστόρημα «Ο μεσαίος τοίχος» που δημοσιεύθηκε κατ’ αρχάς σε συνέχειες στον «Ταχυδρόμο».
Ανάμεσα στο πλούσιο έργο του περιλαμβάνονται «Ο μεσαίος τοίχος» (1964), «Οι ονειροπόλοι» (1965), «Μάθημα δολοφονίας (1971), «Η συμπεριφορά του κενού» (1973), «Φανταστική παράγραφος 7» (1974), «Δεκεμβριανή νύχτα» («Εργάτες της πίσσας») (1973), «Τα γουρούνια» (1981), «Το συμπόσιο» (1985), «Η τριλογία της λεωφόρου» (1985). «Στρατιωτικές ασκήσεις» (1989)… Τα βιβλία για εφήβους και παιδιά «Τα ξύλινα σπαθιά», μυθιστόρημα, Κέδρος (1974), «Η μύγα» (1977), «Πατέρας και γιος» (1987), «Ενα σακί μαλλιά» (1996), «Η σφεντόνα του Δαβίδ» (2001). Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας (1980), το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου (2002) και το Βραβείο Παιδικού Βιβλίου (2002) του περιοδικού Διαβάζω για το βιβλίο του «Η σφεντόνα του Δαβίδ».
Εζησε μια ζωή σαν ποιητής κι έτσι την περιγράφει μυθιστορηματικά, μιλώντας κατ’ αυτό τον τρόπο και για την ιστορία του τόπου και για τη γενιά του: «Γεννήθηκα το 1925. Tα πρώτα μου παιδικά χρόνια τα πέρασα σε φτωχογειτονιές της Aθήνας, όπου τα σπίτια δεν είχαν ακόμα ηλεκτρικό ούτε νερό. Tο υδροφόρο κάθε πρωί μοίραζε το νερό με τενεκέδες, ενώ στις καλύτερες περιπτώσεις υπήρχε μια κοινή βρύση, όπως και ένα κοινό αποχωρητήριο. Συνοικίες με παράγκες και χαμοκέλες σε Παγκράτι, Nέα Eλβετία, Aνάληψη, Γούβα, Kοπανά, Ποδονίφτη… Πολλά ονόματα άλλαξαν τώρα. Aν έγινα συγγραφέας, είναι γιατί πολύ νωρίς ανακάλυψα ότι το ανώτερο παιχνίδι απ’ όλα είναι η τέχνη.
Δέκα χρονών αρρώστησε το πόδι μου και έμεινα στο νοσοκομείο της Βούλας. Εκεί κατάλαβα ότι ο άνθρωπος πρέπει να σταματάει και να ΘYMATAI. Aν δηλαδή είναι κατάκοιτος ή γέρος και δεν μπορεί να παίξει μπάλα, μπορεί τότε να θυμάται την εποχή που έπαιζε ή να ονειρεύεται ότι παίζει: η MNHMH και το ONEIPO είναι η ουσία της τέχνης. M’ αυτή την έννοια, μπορεί κανείς να μη γεράσει ποτέ: «Tα νιάτα είναι Kατάκτηση και όχι Kατάσταση» λέει ο Ά. Σικελιανός». «Γράφω μυθιστορήματα πάει να πει παίζω», επαναλάμβανε τακτικά. Διατηρώντας αιωνίως το σπουδαιότερο «Την Εκπληξη για το φαινόμενο της ζωής» ιδιότητα παιδική.
Η κηδεία του Παντελή Καλιότσου θα γίνει τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου στις 5.30 το απόγευμα, στο νεκροταφείο Χολαργού.
Πηγή www.ethnos.gr