Σε ηλικία 87 ετών έφυγε από τη ζωή ο χαρισματικός Βολιώτης ζωγράφος Παλαιολόγος Θεολόγου, γνωστός στην κοινωνία για το καλλιτεχνικό του έργο, τους πολιτικούς αγώνες και τη διδασκαλία καλλιτεχνικών μαθημάτων. Είχε παρουσιαστεί πολλές εκθέσεις στο Κέντρο Τέχνης Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο του Δήμου Βόλου, στη Νέα Ιωνία, στο Δήμο Ιωλκού και στην Κοινότητα Μακρινίτσας.
Γεννημένος το 1930 ο Παλαιολόγος Θεολόγου είχε τη δική του γραφή και το έργο του όντας αντανάκλαση της πραγματικότητας που βιώνει κατορθώνει να είναι πάντα στο πνεύμα των καιρών. Η ζωή του και το έργο του είναι άρρηκτα δεμένα με τους αγώνες της αριστεράς για μια καλύτερη ζωή, πέρασε δύσκολα χρόνια με φυλακές και εξορίες γεγονότα που αποτυπώθηκαν ανάγλυφα στα έργα του.
Αν και αυτοδίδακτος, το έργο του είχε καλλιτεχνική εγκυρότητα και πρωτοτυπία προδίδοντας έναν καλλιτέχνη με ευαισθησίες και ιδιαίτερες γνώσεις. Η παρουσία του στον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας είναι εντυπωσιακή και η κριτική είδε σ΄ αυτόν έναν καλλιτέχνη με βιωματικές εμπειρίες που τις εκφράζει με ποιητικό τρόπο.
Ξεκίνησε να εκθέτει το 1960 σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις ενώ η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε το 1965 στο Βόλο από τους «Φιλότεχνους Βόλου». Την ίδια χρονιά παίρνει το πρώτο βραβείο αφίσας Πανθεσσαλικής Έκθεσης. Το 1966 πραγματοποιεί ατομική έκθεση στη Δημοτική Πινακοθήκη Βόλου. Τα έργα του εκείνης της περιόδου έρχονται να ταράξουν τις κεκτημένες αισθητικές αντιλήψεις τόσο στα πλαίσια της τέχνης όσο και της ιδεολογίας. Μόνο ο Κίτσος Μακρής είχε τη διορατικότητα και το θάρρος να αναφωνήσει τότε σε άρθρο του στον τοπικό τύπο «επιτέλους ένας ζωγράφος!».
Η ταραγμένη περίοδος της απριλιανής δικτατορίας θα προκαλέσει μια σειρά από πίνακες αφαιρετικού χαρακτήρα με έντονα λαμπερά χρώματα και παράξενα γεωμετρικά σχήματα, κύκλους κεραίες και φωτεινές οθόνες που σχολιάζουν ζωγραφικά τα νέα τεχνολογικά μέσα μαζικής (από)πληροφόρησης των ανθρώπων.
Ακολουθούν μια σειρά μεγάλου σχήματος έργων με τολμηρή σύνθεση των οποίων τα αποτελέσματα θα φανούν στα επόμενα χρόνια της δεκαετίας του 70.
Το 1980 πετυχαίνει το πέρασμα σε μια άκρως αφαιρετική, «μεταφυσική» ζωγραφική που έχει συγκεκριμένη «φυσική» αφετηρία το τοπίο, τις πλατιές εκτάσεις γης, τους ατέλειωτους ανοιχτούς ορίζοντες, τον «κόσμο».
Για το έργο του έχουν γράψει εγκωμιαστικές κριτικές πολλοί γνωστοί Έλληνες τεχνοκριτικοί στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο και σε λεξικά. Επίσης έχει παρουσιαστεί η δουλειά του στο κρατικό ραδιόφωνο και στην τηλεόραση.
Είχε διδάξει ζωγραφική στα Εργαστήρια του Καλλιτεχνικού Οργανισμού του Δήμου Βόλου. Το 1995 το Ελληνικό Κράτος του απένειμε ισόβια τιμητική σύνταξη για την εξαιρετική του προσφορά στις εικαστικές τέχνες. Το 2007 ο Δήμος Νέας Ιωνίας διοργάνωσε τιμητική έκθεση με την επιμέλεια της καθηγήτριας της Σορβόννης Βάσιας Καραμπελιά-Καρκαγιάννη και δόθηκε το όνομά του στην «Αίθουσα ζωγραφικής και σχεδίου» του Πολιτιστικού Κέντρου στη Νέα Ιωνία, ως έκφραση τιμής και ευγνωμοσύνης σε ένα αθόρυβο, σεμνό, μα πάνω απ’ όλα χαρισματικό δημιουργό.
Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα στις 11 το πρωί στον Ιερό Ναό Ευαγγελίστριας.