Του Θανάση Τσολάκη*
Από το κακό στο χειρότερο βαδίζει αυτή η χώρα του Ποτέ, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ευλογία το να είμαστε κάτοικοί της. Υπό τις παρούσες όμως, είναι μάλλον κατάρα, χωρίς αυτό που λέω να είναι τρομολαγνεία.
Ζούμε σε μία χώρα που ταλανίζεται από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και λοιπούς Κύκλωπας και Λαιστρυγόνας που κάνουν ό,τι μπορούν για να διαρρήξουν τα ιμάτια της και να τα περιφέρουν ως λάφυρα του αγώνα που κάνουν για την καταστροφή της. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το πώς φτάσαμε ως εδώ, είναι ενός αλλουνού παπά ευαγγέλιο, με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε εν προκειμένω.
Αυτό με το οποίο θα ασχοληθούμε και είναι completely concerning (ναι, πετάω κι ένα Αγγλικό, ένεκα την Ευρωπαϊκή μου Ένωση, μέσα) είναι ότι ενώ απ’ όξω γίνεται της κακομοίρας, μέσα γίνεται δυο φορές της κακομοίρας.
Βασικά, είμαστε πια εμείς κι αυτοί. Κι αυτοί είναι οι 300 μέτοικοι του πρώην Ανακτόρου, που εδράζεται εν Αθήναις σε μία πλατεία που καταχρηστικά πλέον φέρει το όνομα «Συντάγματος». Διότι, για ποιο Σύνταγμα ομιλούμε όταν ένας Υφυπουργός –και δη Παιδείας- ομολογεί από το βήμα της Βουλής οτι ευχαρίστως θα ασκούσε βία; Κι όχι μόνο αυτό. Αντί να τον βγάλουν έξω από την αίθουσα διά παντός, του επέτρεψαν να συνεχίσει να ομιλεί και να λέει τα μπουρμπούτσαλά του από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων, χλευάζοντας πρωτίστως και πάνω απ’ όλα τον ίδιο τον θεσμό που κλήθηκε να υπηρετήσει.
Δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ τη Λιάνα Κανέλλη. Αυτό που έχω ανάγκη να υπερασπιστώ – κι εγώ, κι εσείς και όλοι μας – είναι η κοσμιότητα, η ευγένεια και η ορθή συμπεριφορά και μάλιστα όχι μόνο εντός Βουλής, αλλά πάντα. Δηλώσεις τύπου «Σου χρειάζεται Κασιδιάρης», όπερ μεθερμηνεύομενον εστί: «Θα σου ‘χωνα δυο μπούφλες μετά χαράς» είναι τουλάχιστον επονείδιστες. Και – συγγνώμη για την αυστηρότητα – αλλά ούτε η συγγνώμη του με καλύπτει, ούτε καν η αποπομπή του από το Υπουργείο. Και τα δύο είναι πολύ λίγα για να δικαιολογήσουν την λανθασμένη επιλογή που έκανε ο Αντώνης Σαμαράς και που δεν είναι φυσικά η τοποθέτηση του εν λόγω στο Υπουργείο Παιδείας, αλλά η συμπερίληψή του στο ψηφοδέλτιο του κόμματός του εν γένει.
Από την άλλη πάλι, σάμπως δεν είναι λανθασμένη η επιλογή του Ανδρέα Λοβέρδου ως επικεφαλής του Υπουργείου Παδείας; Και είναι λανθασμένη γιατί μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να αναλάβει μία στοιχειώδη ευθύνη που συνοψίζεται στη φράση: «Δεν πρόλαβα να πάω στη Δοξολογία της 28ης Οκτωβρίου» και αντ’ αυτού διατάσσει Ένορκη Διοικητική Εξέταση για να ανακαλύψει ότι φταίει ο ίδιος που δεν ήταν συνεπής στην «εορταστική» υποχρέωσή του. Είναι τόσο αστείο το θέμα πια, που δεν μπορείς να θυμώσεις. Δεν γίνεται. Η αφέλεια του σου προκαλεί έως και οίκτο, όμως πρέπει πάραυτα να τον ξεπεράσεις και να νιώσεις οργή.
Οργή γιατί αυτός ο άνθρωπος, με αυτούς τους συνεργάτες, ορίζουν το εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο μορφώνει (;) το παιδί σου. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, που δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν ούτε καν τον ίδιο τους τον εαυτό, διαχειρίζονται έναν ολόκληρο μηχανισμό πάνω στον οποίο θα έπρεπε να βασίζεται η ανάπτυξη μιας χώρας: Την Παιδεία.
Ε, βλέποντας αυτά, πες μου πώς γίνεται να μην ανησυχείς…;
* Ο Θανάσης Τσολάκης είναι δημοσιογράφος