Ο Γιαννιώτης, η Στεφανίδη, ο Πετρούνιας είναι άνθρωποι που ουδεμία σχέση έχουν με τους νέο-Έλληνες. Είναι άλλη πάστα» και δεν ευθύνεται γι’ αυτό ο αθλητισμός, μιας κι μέσα από αυτόν ξεπήδησαν πολλοί φιλο-ναζιστές και ρατσιστές.
Έχοντας μεγαλώσει σε μια χώρα που η μαμά και ο μπαμπάς κοιμούνται και ξυπνάνε με το άγχος μην πάρει κάποιος μεγαλύτερο βαθμό από το παιδί τους στην ιχνογραφία μιας και όταν συμβαίνει αυτό, σίγουρα “το παιδί το αδίκησαν” ο Γιαννιώτης, για παράδειγμα, έδειξε με τη στάση του πως δεν μοιράζεται τον ίδιο καθρέφτη με τους υπολοίπους σε αυτή τη χώρα καθώς αντέδρασε με την απόφαση να κατατεθεί ένσταση με επίδικο ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς.
«Ευτυχώς υπάρχουν τέτοιες εξαιρέσεις. Αυτές μας κρατάνε», σχολίασαν συνάδελφοι σε μια συζήτηση για το εάν η Πολιτεία, που δεν προσέφερε το παραμικρό στους αθλητές και αν ο κάθε Ελληναράς του καφενείου έχουν δικαίωμα , οι μεν να καπηλεύονται τις προσωπικές νίκες ανθρώπων με στόχους, πείσμα και ήθος και οι δε να θωρούν ότι με τα δύο αθλητές παιδιά τους συνδέει το ίδιο…. DNA.
Αν ένας αθλητής κατακτήσει ολυμπιακό μετάλλιο, αναφέρει ο Κώστας Ρεσβάνης γίνεται “σύμβολο του έθνους”, ακούγονται ανοησίες περί DNA, ενώ δεν είναι παρά μια σπουδαία νίκη που μας χαροποιεί και μας συγκινεί γιατί είναι ένας κοντινός μας άνθρωπος και χειροκροτούμε τη σκληρή προσπάθειά του που επιβραβεύτηκε.
Αν συμφωνήσουμε με τις εθνικιστές προεκτάσεις, πως άραγε νοιώθουμε ως “εθνος” (!) όταν οι περισσότεροι αθλητές μας αποτυγχάνουν και δεν ανεβαίνουν στο βάθρο; Πάει και η “ελληνική ψυχή”, πάει και το DNA το ελληνικό;
Λίγα εκατοστά του μέτρου, λίγα δέκατα του δευτερολέπτου, μια εύστοχη βολή ή ένα άκυρο άλμα αρκούν άραγε για να χτίσει ο καθένας μας την εθνοκεντρική του κατασκευή;
Ακούσαμε τις δηλώσεις των χρυσών αθλητών.
Μίλησαν για την αληθινή, τη βαθιά Ελλάδα, και όχι την επιπόλαιη χώρα των μύθων που οι ίδιοι οι νεο- Έλληνες δημιούργησαν προκειμένου να αποφύγουν την πραγματικότητα. Μέσα από τις τοποθετήσεις τους φάνηκαν οι άνθρωποι που ποτέ κανείς δεν βοήθησε ουσιαστικά, να πονάνε βαθιά τη χώρα τους και να προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα του δελφικού ρητού: «Γνώθι σεαυτόν». Κάτι που είναι επίπονο μιας και η νοοτροπία, η εκπαίδευση και η ανατροφή μας, μας έχουν μάθει να αποφεύγουμε την αλήθεια.
*της Κατερίνας Τασσοπούλου