Του
Βασίλη Καλλία,
παιδαγωγού κυκλοφορίας
– εκπαιδευτή οδηγών
Η Ελλάδα ποτέ δεν προσαρμόστηκε στη νέα κατάσταση, που είχε δημιουργηθεί από την εμφάνιση του σημαντικότερου ίσως βιομηχανικού προϊόντος, που κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες στην κοινωνική και οικονομική ζωή του κόσμου. Μιλάω για το αυτοκίνητο, που το ελληνικό κράτος δεν το αντιμετώπισε, και συνεχίζει να μην το κάνει, με σοβαρότητα. Ακόμα και σήμερα, το αυτοκίνητο θεωρείται ένας τρόπος προσπορισμού δημοσίων εσόδων, για να κλείνει τις «μαύρες τρύπες» της οικονομίας μας. Έσοδα που σπανίως αξιοποιούνται για την κατασκευή – εξέλιξη του οδικού δικτύου, για την εκπαίδευση – μετεκπαίδευση οδηγών. Από πού να ξεκινήσει κανείς και να μην γράψει αμέτρητες σελίδες. Εμείς «οι παλιοί» θυμόμαστε το χάλι της περίφημης εθνικής οδού 1 (Ε01), γνωστή και ως παλιά εθνική οδός Αθηνών – Θεσσαλονίκης. Πόσοι θάνατοι και αναπηρίες και άλλες τόσες κυβερνητικές υποσχέσεις. Επιτέλους, μετά από δεκαετίες μετατράπηκε σε κλειστό αυτοκινητόδρομο. Το ίδιο έγινε και με άλλες εθνικές οδούς. Το ότι κεντρικές αρτηρίες αυτής της χώρας αναβαθμίζονται, έστω και με βήματα χελώνας, δε σημαίνει ότι έχουμε λύσει το πρόβλημα. Υπήρχε παλιά μια τηλεοπτική εκπομπή, «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα». Ας το αλλάξουμε λίγο…. «Δρόμος δεν είναι μόνο η εθνική». Το οδικό δίκτυο της χώρας μας είναι μικρό, ωστόσο, τα οχήματα πολλαπλασιάστηκαν, τα αστικά κέντρα μεγάλωσαν και τα προάστιά τους επεκτάθηκαν. Τα κέντρα των πόλεων συνεχίζουν να «βασανίζουν» τους οδηγούς. Ο βαθμός ασφάλειας των περισσότερων επαρχιακών και αστικών δρόμων, βρίσκεται κοντά στο απόλυτο μηδέν. Παλιά οδοστρώματα με κακή κλίση ή επίστρωση με ολισθηρότητα να προσεγγίζει γυάλινη επιφάνεια. Έλλειψη διαχωριστικών κιγκλιδωμάτων και ανεπαρκής σήμανση. «Μα πού είναι όλα αυτά κ. Βασίλη;». Βρίσκονται παντού γύρω μας. Απλά τα έχουμε κάπως συνηθίσει. Προσαρμοστήκαμε σε αυτή την κατάσταση. Το θεωρούμε και λίγο «μαγκιά», να γνωρίζουμε μόνο εμείς τις «ντόπιες» κακοτοπιές των δρόμων μας και από παθητικοί δέκτες όλων των κυβερνητικών αδυναμιών μετατραπήκαμε σε ενεργητικές μηχανές υψηλής προσαρμοστικότητας. Πόσες φορές και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε γίνει ηθικοί συνένοχοι, όταν έχουμε επιλέξει τη σιωπή και την αδιαφορία; Γιατί, πόσες φορές δεν έχουμε ακούσματα από εκ των υστέρων συζητήσεις του τύπου: «Μα καλά δεν το ήξερε ότι εκεί…». Βαρέθηκα τις ειδήσεις των τηλεοπτικών πάνελ με ταχύτητες πυραύλου και του Τύπου με τους βαρύγδουπους τίτλους. Το μόνο που κάνουν, είναι να σηκώνουν πιο ψηλά το τοίχος της αδιαφορίας και της απάθειας. Εσείς… δε βαρεθήκατε; Ας δώσω ένα παράδειγμα, που ίσως βοηθήσει: Όταν ανοίγουμε την πόρτα, αντικρύζοντας ένα δωμάτιο μετά από παιδικό πάρτι, υπάρχουν δύο λύσεις. Η πρώτη είναι να κλείσεις την πόρτα. Η δεύτερη, να μπεις μέσα και ό,τι βρίσκεις μπροστά σου να το διορθώνεις. Ας αρχίσουμε λοιπόν σε ατομικό επίπεδο, να δραστηριοποιούμαστε. Ουσιαστικά και ταπεινά. Θα εμπνεύσουμε και άλλους. Έτσι θα έρθει η συλλογικότητα. Ωπ!… είπα τη λέξη κλειδί. Γιατί η συλλογικότητα είναι το αντίδοτο στον εφησυχασμό των κυβερνώντων, που τροφοδοτείται από την αδράνεια του καθενός μας.