Ο Δημήτρης Καρακίτσος διαγράφει μια αξιόλογη πορεία στον συγγραφικό χώρο από το 2012. Γεννήθηκε στον Βόλο το 1979. Έχει εκδώσει τα βιβλία Οι γάτες του ποιητή Δ.Ι. Αντωνίου, (Το Ροδακιό), Βένουσμπεργκ, (Αντίποδες) και από τις εκδόσεις Ποταμός τα βιβλία: Παλαιστές,Ιστορίες του Βαρθολομαίου Ολίβιε, Ζαχαρίας Σκριπ. Ακολούθησαν: Ιστορίες της Μάντσας (Θράκα), Ο δον υπαστυνόμος (Αντίποδες). Αφορμή της συζήτησής μας είναι το όγδοο βιβλίο του, με τίτλο «Για να μην αποτύχουμε όπως οι Μπιόρλινγκ και Καλστένιους», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός, αλλά και τα επόμενα εξίσου αξιόλογα κι ενδιαφέροντα συγγραφικά και μεταφραστικά του βήματα.
Συνέντευξη
Χαριτίνη Μαλισσόβα
Πώς γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής του βιβλίου;
Μέσα στο βιβλίο, στο οποίο περιγράφεται το ταξίδι, το καλοκαίρι του 1893, δυο Σουηδών φοιτητών προς τον βορρά, οι περιπέτειές τους, οι γυναίκες που συναντούν καθ’ οδόν, εκτυλίσσεται παράλληλα μια άλλου είδους περιπέτεια, αυτή που αφορά τη λογοτεχνία: Ποιες ακριβώς είναι οι υπηρεσίες που προσφέρει η λογοτεχνία στην κοινωνία μας, και αν ο ρόλος που τελικά της αναλογεί είναι αυτός ενός κομπάρσου, μια φωνή που δεν λαμβάνεται υπόψη από κανέναν, σπρωγμένη στο παραπέτασμα π.χ. από την πολιτική ή τον αθλητισμό, τότε τι είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει την κατάσταση; Αυτό το ερώτημα βασανίζει τον έναν από τους δύο πρωταγωνιστές, ο οποίος είναι επίδοξος συγγραφέας, και σ’ αυτό το ερώτημα προσπαθεί να απαντήσει το βιβλίο.
Τι αντιπροσωπεύουν σήμερα ως προσωπικότητες οι Μπιόρλινγκ και Καλστένιους;
Οι Μπιόρλινγκ και Καλστένιους ήταν δυο τραγικές φιγούρες. Εικοσάχρονα παιδιά που το 1982, όταν απέπλευσαν με τη σκούνα τους από τον Καναδά, ο Βόρειος Πόλος ήταν ακόμη terra incognita, μια ανεξερεύνητη, αφιλόξενη και παγωμένη γωνιά του πλανήτη, που καταβρόχθιζε εξερευνητές, περίεργους ταξιδιώτες και καράβια. Το ίδιο συνέβη και στους Μπιόρλινγκ και Καλστένιους, κι ό,τι απόμεινε από την αποστολή τους ανακαλύφτηκε τυχαία από τον καπετάνιο ενός διερχόμενου πλοίου. Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι διδάσκονται από την Ιστορία, τα ίδια και τα ίδια λάθη επαναλαμβάνουν: Αυτό το πράγμα προσπαθεί να εκφράσει ο τίτλος. Και κατ’ αρχάς την ανάγκη των ηρώων, των δύο Σουηδών φοιτητών, να μην αφήσουν τον χρόνο να καταπιεί τα ίχνη που άφησαν στο πέρασμά τους.
Ποια κοινά σημεία συναντάμε στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία του βιβλίου με τη σημερινή εποχή;
Αλλάζουν οι μόδες, η τεχνολογία εξελίσσεται, αλλάζει το τοπίο, οι συνθήκες μέσα στις οποίες οι άνθρωποι καλούνται να ανταπεξέλθουν. Δεν αλλάζει τίποτα όσον αφορά στα μεγάλα ερωτηματικά, κι από την άποψη αυτή η εποχή των Σουηδών φοιτητών είναι ίδια με τη δική μας. Παρεμπιπτόντως, το γεγονός ότι τοποθέτησα τη δράση σε ένα άγνωστο για μένα τοπίο, στη Σουηδία του τέλους του 19ου αιώνα, ήταν κάτι που έγινε σαν κλείσιμο του ματιού. Όπως ο ήρωάς μου αντιστρέφεται τον ρεαλισμό στη λογοτεχνία, το κυρίαρχο λογοτεχνικό ρεύμα της εποχής τους, όπως και της δικής μας, έτσι κι εγώ εκφράζω την άποψη ότι η πραγματικότητα δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ στα μέτρα μας, ένα τοπίο που περιμένει την από αέρος φωτογράφισή του.
Από ποιους λογοτέχνες έχει επηρεαστεί το συγγραφικό σας έργο;
Να γράφω έμαθα από τους πλατωνικούς διαλόγους, από τους αρχαίους λυρικούς ποιητές και μυθιστοριογράφους (π.χ. τον Πετρώνιο), από τον Παπαδιαμάντη, από τις ταινίες του Φελίνι – για να αναφέρω ό,τι μου έρχεται πρώτα στο μυαλό. Στην πραγματικότητα, ο κατάλογος είναι ανεξάντλητος, ελλιπής, γεμάτος θραύσματα παρά γεμάτος από προσωπογραφίες. Όπως η μνήμη.
Με τι ασχολείστε αυτό το χρονικό διάστημα;
Μεταφράζω ένα βιβλίο για τις εκδόσεις Ποταμός και ετοιμάζω την επόμενή νουβέλα μου (ένα κεφάλαιό της δημοσιεύτηκε στο τρίτο τεύχος του περιοδικού Διάσελο), η οποία εκτυλίσσεται στα βουνά της Πίνδου, σε ένα χωριό κοντά στη Βάλια Κάλντα, το Περιβόλι Γρεβενών, και έχει τίτλο «Αυτός ο χειμώνας».
