Το μουσικό οδοιπορικό της Ζωής Σαμσαρέλου στο Ανατολικό Πήλιο ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2000. Φέτος το Διεθνές Φεστιβάλ Πηλίου… ενηλικιώνεται, αφού τέλη Ιουλίου θα πραγματοποιηθεί για 18η χρονιά. Με αφετηρία τις «Μουσικές Συναντήσεις Ζαγοράς», το Φεστιβάλ έχει αφήσει τη σφραγίδα του στα χωριά που φιλοξενείται κοντά στις δύο δεκαετίες, ενώ οι πιο όμορφες γωνιές του Δήμου Ζαγοράς/Μουρεσίου κάθε χρόνο τέτοια εποχή «ντύνονται» μοναδικά με τους ήχους αριστουργηματικών έργων της κλασικής μουσικής.
Η ίδια έχει αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του Διεθνούς Φεστιβάλ Πηλίου, μία θέση, την οποία την τελευταία διετία μοιράζεται με τον γιο της και βιολοντσελίστα Δημήτρη Καραγιαννακίδη. Η κ. Σαμσαρέλου μίλησε για τη φετινή διοργάνωση, που υπόσχεται για 18η χρονιά στη σειρά να δώσει ένα διαφορετικό «χρώμα» στο βουνό των Κενταύρων και να φέρει το κοινό σε επαφή με σπουδαίους κλασικούς συνθέτες.
«Μία εικόνα που μου αρέσει πάρα πολύ και την έχω μέσα μου, είναι να βλέπω παιδιά με τα τσέλα και τα βιολιά να κυκλοφορούν στο χωριό. Πραγματικά είναι τόσο συγκινητικό. Βέβαια το 2000 ήταν εξωπραγματικό για τα δεδομένα της περιοχής», εξομολογήθηκε η Βολιώτισσα πιανίστρια και καθηγήτρια εδώ και πολλά χρόνια στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, ενώ στη συνέχεια επιχειρώντας να δώσει το στίγμα του φεστιβάλ πρόσθεσε: «Στο παρελθόν έννοιες όπως Πήλιο και κλασική μουσική δεν ήταν τόσο διαδεδομένες. Όμως, η εξέλιξη που είχαμε αν μη τι άλλο γεννά ικανοποίηση, γιατί δεν είναι όλα εύκολα. Τώρα ο κόσμος το προσμένει κάθε καλοκαίρι. Απολαμβάνουμε τη στήριξη του κόσμου και η μεγαλύτερη ικανοποίηση πηγάζει από το γεγονός ότι και οι ντόπιοι έρχονται στις συναυλίες, μας αποδέχθηκε η τοπική κοινωνία. Άλλωστε, στην Ελλάδα ένας θεσμός θέλει χρόνο για να ωριμάσει. Στο πρώτο φεστιβάλ που έγινε το 2000, ήταν δύο-τρεις καθηγητές μόνο. Είχα την αμφιβολία τότε: Μπορεί να «περπατήσει» όλο αυτό το εγχείρημα; Μετά τον 2ο και 3ο χρόνο όλα άρχισαν να πηγαίνουν πολύ ωραία. Δημιουργήσαμε εξαρχής μία ζεστή ατμόσφαιρα. Η οικονομική κρίση μπορεί να μας δυσκόλεψε κάπως, αλλά κρατήσαμε τις δυνάμεις μας και την τελευταία διετία έχουμε μία «έκρηξη» συμμετοχών από το εξωτερικό. Μας έμαθαν ορισμένοι κύκλοι από χώρες εκτός Ελλάδας και έρχονται κάθε χρόνο στο Πήλιο μέχρι και από Ιαπωνία και Αμερική».
Αμέτρητες οι στιγμές που ξεχωρίζει από τις προηγούμενες διοργανώσεις, με την κ. Σαμσαρέλου να σημειώνει: «Τι να πρωτοθυμηθώ έπειτα από τόσα χρόνια. Όμως, είναι κάποια πράγματα που δεν τα ξεχνάς. Όπως οι συναυλίες που δώσαμε με σύνολα εγχόρδων με μικρά παιδιά στο Πουρί, ή στη Μακρυράχη όπου παίξαμε στην πλατεία του χωριού και ήταν καθισμένα σε ημικύκλιο όλα τα παιδιά του χωριού και παρακολουθούσαν με απίστευτη αφοσίωση τους μουσικούς να παίζουν Μπαχ. Θυμάμαι επίσης τις συναυλίες στον Κισσό μέσα στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Κατανυκτική ατμόσφαιρα, κάτι που ξεκίνησε από πέρυσι και στην Αγία Κυριακή στη Ζαγορά, φέρνοντας έτσι την κλασική μουσική σε χώρους που δεν είναι συνηθισμένοι στην Ελλάδα, ενώ στο εξωτερικό είναι θεσμός να παίζουν μέσα σε λατρευτικούς χώρους».
Όσο για το πραγματικό κέρδος; Η απάντηση της κ. Σαμσαρέλου επικεντρώθηκε σε δύο άξονες: «Δεν ήθελα να είμαστε απλά μία ομάδα ανθρώπων, που ερχόμαστε στο Πήλιο, κάνουμε τα μαθήματά μας, δίνουμε τις συναυλίες και φεύγουμε. Ήθελα να μείνει και κάτι για τον τόπο, τον οποίον αγαπώ. Η καταγωγή του πατέρα μου είναι από εδώ. Όλα τα καλοκαίρια μου από τότε που γεννήθηκα τα περνάω εδώ στη Ζαγορά. Ένιωθα πως είχα χρέος να κάνω κάτι σ’ ετούτο το μέρος. Μετά από χρόνια χαράξαμε καινούριους δρόμους. Αυτό μας ενδιαφέρει. Για τα χωριά αυτά είναι εμπειρία το φεστιβάλ και το να ακούς κλασική μουσική σ’ ένα τέτοιο μέρος είναι απλά φοβερό».