Χριστός Ανέστη! Εμείς;

Του Γιάννη Μαντίδη

Τι μέρες κι αυτές. Nα ερημώνει η γέφυρα του Βρύχωνα, μετά την έλλειψη του γείτονα που τη συντρόφευε και που συντρόφευε και ‘μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πηχτή μαυρίλα ήρθε και κάλυψε τον περίγυρο από το ξαφνικό ολοκαύτωμα των παρακείμενων Ψυγείων. Κι έχουμε ακόμη ένα στοιχειό, πέρα από κείνο το στοιχειωμένο αρχοντικό στους πρόποδες των Άνω Λεχωνίων, πέρα απ’ τις άλλες γνωστές εικόνες που στοιχειώνουν και μας θυμίζουν άσχημες εποχές…
Να πάμε κάπου ν’ αναπνεύσουμε, κάπου να ηρεμήσω, αλλά πού; Όπου κι αν πάω η ατμόσφαιρα με πληγώνει. Κι αν περάσω αμόλυντος από την καύση σκουπιδιών τον περίβολο των Τσιμέντων, δεν θ’ αποφύγω την αερορύπανση από τα τζάκια των πρώην πλουσίων αστών της πόλεως που τώρα για να ζεσταθούν καίνε φτηνές και ακατάλληλες ουσίες. Ούτε και θέλω να παραστώ σε εγκαίνια δημοτικού εργοστασίου που θα παράγει «καύσιμα», προσφορά για τη λειτουργία εργοστασίων τοπικών…
Χαμένος κόπος να προσπαθώ να ηρεμήσω. Και, μέρες που ‘ναι, είπα να βρω την ηρεμία μου στα δώδεκα ευαγγέλια μπας και τα καταφέρω τουλάχιστον να ευαγγελιστώ. Αλλά, με το συγνώμην, κάπου εκεί μπερδεύτηκα. Ήταν όταν πήρα και διάβασα το εκ του κατά Ματθαίον (Δραμητινόν) Ευαγγέλιον που γράφει και ευαγγελίζεται «να φύγει η ΑΓΕΤ από τον Βόλο». Στερνή μας γνώση…
Η ιστορία επαναλαμβάνεται αυτή τη φορά σαν φάρσα. Μου την ξαναθύμισε το σύγχρονο «Ευαγγέλιο» του σύγχρονου Ματθαίου. Όταν κάποιοι δίναμε μάχες κάποτε για να μεταφερθεί το εργοστάσιο κάπου στα ορεινά του Αλμυρού ή σε άλλον κατάλληλο τόπο. Κι όταν κάποιοι φώναζαν κι αντιδρούσαν λέγοντας: «Καλύτερα να πεθαίνουμε δουλεύοντας και χορτάτοι στην ΑΓΕΤ, παρά να «τελειώνουμε» χωρίς δουλειά και πεινασμένοι!». Ήταν μια «φιλοσοφία» εκείνης της εποχής που προφανώς συνεχίζεται και σήμερα. Μόνο το διαφημιστικό σύνθημα έλειπε, κάτι περίπου σαν εκείνο που αντίκριζαν οι εισερχόμενοι κάτω απ’ το κιγκλίδωμα του Άουσβιτς: «Η εργασία απελευθερώνει»…
Η συμπεριφορά των Βολιωτών απέναντι στη ρύπανση και στα προβλήματα υγείας που η ίδια επιφέρει, είναι μικρογραφία εκείνης των εθνοπατέρων μας, των πολιτικών μας γενικώς, που ανέχονται τη «ρύπανση» που μας κάνει ο Σουλτάνος, πότε παρενοχλώντας μας σε ουρανούς και θάλασσες και πότε περιφρονώντας μας μέσα απ’ την ίδια την Αγιά Σοφιά, χαρακτηρίζοντάς την ως τζαμί και όχι ως μουσείο… Τι άλλο ακόμη θα περιμένουμε να μας «παίξει» ο Ερντογάν για να του πούμε «ως εδώ και μη παρέκει;». Κι εδώ πρωτεύει ασφαλώς ένα εθνικό μέτωπο ενότητος. Ένα μέτωπο αρραγές. Ακούει κανείς;
Μ’ αυτά και τ’ άλλα, αντί να χαιρόμαστε την Ανάσταση, νιώθουμε ακόμη να βρισκόμαστε σε Μεγαλοβδομαδιάτικες λυπητερές ημέρες. Λάθος. Με το Χριστός Ανέστη ευχή κι ανάγκη ν’ αναστηθούμε όλοι μας και να χαρούμε την Άνοιξη όπως τα χελιδόνια. Αυτά που βλέπω να φτερουγίζουν πάνω-κάτω στο περβάζι, στου Φράγκου την αυλή, ξαναχτίζοντας και πάλι απ’ την αρχή τη γκρεμισμένη τους φωλιά. Μια εικόνα ζωντανή, μια εικόνα πανέμορφη και μια απ’ τις καλύτερες πασχαλινές και ανοιξιάτικες ειδήσεις…