Κινητοποιήσεις, που θα κορυφωθούν το τρίτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου, σε όλες τις μορφές και με ανοιχτό το ενδεχόμενο μπλόκων στις εθνικές οδούς, αποφάσισαν οι αγρότες που συμμετείχαν στην πανελλαδική σύσκεψη που διοργάνωσε η Πανελλαδική Επιτροπή των μπλόκων στη Λάρισα, σε μια προσπάθεια, να στείλουν το μήνυμά τους στην κυβέρνηση, για τις ακολουθούμενες πολιτικές στον αγροτικό τομέα.
Ουδεμία πρωτοτυπία. Σιγά την είδηση θα πείτε.
Το αγροτικό κίνημα παραδοσιακά θα βγάλει τα τρακτέρ στους δρόμους για να αποδείξει για μια ακόμη φορά ποιοι είναι… οι καλύτεροι ψήστες του λουκάνικου.
Οι αγρότες, δικαίως φοβισμένοι να αντιμετωπίσουν τον σύγχρονο κόσμο, κλείνουν τους δρόμους μπας και εισπράξουν κάτω από το τραπέζι κάποια επιδότηση που θα τη βαφτίσουν αποζημίωση. Και επειδή συνήθως όλο και κάτι παίρνουν, ξανακλείνουν τους δρόμους και την επόμενη χρονιά. Είναι αλισβερίσι προφανώς ανάξιο μιας σύγχρονης, δημοκρατικής κοινωνίας. Αυτή είναι όμως η ελληνική πραγματικότητα.
Και είναι μια πραγματικότητα νοσηρή και αντιδημοκρατική επειδή νομιμοποιεί τη διεκδίκηση πριν από τη διαπραγμάτευση, άρα υποθάλπει την αδιαλλαξία. Και η δημοκρατία είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι μια συνεχής διαπραγμάτευση στο όνομα μιας επιθυμητής και ρεαλιστικής συνδιαλλαγής. Αλλά ποιος ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο στην Ελλάδα…
Με κυβερνήσεις που ενδίδουν σε κάθε συντεχνία, φυσιολογικό φαντάζει πλέον να κόβεται η χώρα στα δύο από ελάχιστες δυνάμεις των αγροτών.
Άλλοι κλείνουν τα λιμάνια, άλλοι τους δρόμους, άλλοι τα νοσοκομεία. Ο καθείς και το χόμπι του, ο καθείς και τα αιτήματά του, ο καθείς και τα αλισβερίσια του.
Το περίεργο σε όλη αυτή την ιστορία είναι που ακόμα δεν έχει κλείσει οριστικά η χώρα, αλλά που θα πάει…
Στην Ελλάδα οι διεκδικήσεις δεν γνωρίζουν ούτε όρια ούτε νομιμότητα. Και γιατί να γνωρίζουν, από τη στιγμή που και η πιο παράνομη διεκδίκηση μπορεί να ικανοποιηθεί παρανόμως;