Στον αστερισμό του ελληνορωμαϊκού δικαίου, του οθωμανικού δικαίου και των χρυσόβουλων κινείται ακόμα το ελληνικό κράτος. Πολίτες επικαλούνται το ελληνορωμαϊκό δίκαιο για να δικαιολογήσουν καταπατήσεις δημοτικών εκτάσεων και… δικαιώνονται από τα δικαστήρια. Με βάση το ελληνορωμαϊκό δίκαιο ο Δήμος Βόλου έχασε υπόθεση καταπάτησης δημοτικής έκτασης και θα ασκήσει έφεση στο Ειρηνοδικείο Βόλου, που εξέδωσε την απόφαση.
Το ιστορικό της παράξενης αυτής δικαστικής εξέλιξης που αφορούσε σε μια υπόθεση καταπάτησης πλατείας του Δήμου, έχει ως εξής:
Στην Τοπική Κοινότητα Άνω Βόλου της Δημοτικής Ενότητας Ιωλκού του Δήμου Βόλου και στη θέση «Επισκοπή», σε συνέχεια δημοτικού δρόμου υφίσταται κοινόχρηστος χώρος-πλατεία, που «βλέπει επί της εθνικής οδού του κυκλώματος Πηλίου και συνορεύει μεταξύ άλλων με ιδιοκτησίες των Δ. Φ., Κ. Φ. και Β. Χ. και με υπόλοιπη δημοτική έκταση – δημοτικό δρόμο, εμβαδού 46,50 τ.μ., κυριότητας και κατοχής του Δήμου Βόλου (πρώην Δήμου Ιωλκού).
Σύμφωνα με τη νομική υπηρεσία του Δήμου Βόλου, το δημοτικό τμήμα, οι Δ.Φ. (κύριος) και η Κ.Φ. (επικαρπώτρια), «ενεργώντας παράνομα και αυθαίρετα, τον Μάρτιο του έτους 2008 κατέλαβαν και ενέταξαν στην όμορη προς δυσμάς ιδιοκτησία τους, εμποδίζοντας την κοινή χρήση του από τους κατοίκους της περιοχής, ισχυριζόμενοι ότι τους ανήκει κατά πλήρη ιδιοκτησία, νομή και κατοχή. Επεκτείναν τον αύλειο χώρο του ακινήτου τους, συμπεριλαμβάνοντας στην ιδιοκτησία τους το κοινόχρηστο τμήμα της διαμορφωμένης δημοτικής πλατείας με τις πέτρινες πεζούλες, προβαίνοντας σε εργασίες κατασκευής κολώνων για στήριξη πόρτας εισόδου»…
Κατά των καταπατητών, ο Δήμος Βόλου (ως καθολικός διάδοχος του πρώην Δήμου Ιωλκού) άσκησε στις 29-2-2012 αγωγή ενώπιον του Ειρηνοδικείου Βόλου.
Η αγωγή συζητήθηκε, στις 31ης-10-2014, και στις 22-12-2014 εκδόθηκε απόφαση του Ειρηνοδικείου Βόλου, η οποία απέρριψε την αγωγή ως μη νόμιμη θεωρώντας ότι το επίδικο (πλατεία) δεν είχε αποκτήσει την ιδιότητα του κοινόχρηστου αφού «δεν είχαν ολοκληρωθεί οι ουσιαστικές προϋποθέσεις του προϊσχύσαντος βυζαντινορωμαϊκού δικαίου για την απόκτηση της ιδιότητας αυτής, δηλαδή η επί 80 έτη πριν από την εισαγωγή του ΑΚ χρήση του ακινήτου από τους κατοίκους, και τούτο διότι η Θεσσαλία προσαρτήθηκε στην Ελλάδα το έτος 1881 και από τότε (1881) μέχρι την έναρξη ισχύος του ΑΚ (23-2-1946), δεν παρήλθε χρόνος 80 ετών…».
Η απόφαση αυτή, δηλαδή απέρριψε ως μη νόμιμη την ασκηθείσα αγωγή του Δήμου, εκλαμβάνοντας το έτος απελευθέρωσης της Θεσσαλίας (1881) ως σημείο έναρξης της συνδρομής των χρονικών προϋποθέσεων για την απόκτηση της κοινοχρησίας της πλατείας.
Η πλατεία σύμφωνα με τη νομική υπηρεσία, ανήκε στην, κατά την Οθωμανική Νομοθεσία [Οθ.Ν. της 7 Ραμαζάν 1274 (1856)], ιδιαίτερη κατηγορία οθωμανικών γαιών που είχαν αφεθεί ή εγκαταλειφθεί στην κοινή χρήση (εγκαταλελειμμένες – μετρουκέ), μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και οι δρόμοι.
Σημειώνεται ότι ο προσδιορισμός της έννοιας των γαιών αυτών γίνεται με ευθεία παραπομπή στο Νόμο 7 Ραμαζάν 1274 (1856), ο οποίος διατηρήθηκε σε ισχύ στις χώρες, που διετέλεσαν υπό την άμεση κυριαρχία του Οθωμανικού Κράτους, και μετά την εισαγωγή σε αυτές της ελληνικής αστικής νομοθεσίας.
Έτσι, σύμφωνα με τις διατάξεις του οθωμανικού αυτού νόμου, σε αυτές (καθιερωμένες στην κοινή χρήση γαίες) απαγορευόταν η με οποιοδήποτε τρόπο εξουσίασή τους από ιδιώτη και αυτές παραχωρούνταν, είτε επισήμως με την έκδοση αυτοκρατορικών διαταγμάτων (σουλτανικών φιρμανιών) είτε και απλώς κατ’ ανοχή του τουρκικού κράτους, στην αποκλειστική κοινή χρήση της ολότητας των κατοίκων ενός ή περισσότερων χωριών ή κωμοπόλεων, το δικαίωμα των οποίων είχε κατοχυρωθεί ως απαράγραπτο.
Το δικαίωμα αυτό των κατοίκων έμεινε αλώβητο και μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα.
Ο Δήμος Βόλου θα «κυνηγήσει» δικαστικά τους καταπατητές και επιμένει ότι η δημοτική πλατεία που προσαρτήθηκε σε ιδιωτική έκταση αποτελεί δημοτική κοινόχρηστη έκταση, την οποία παράνομα και αυθαίρετα ενέταξαν στην ιδιοκτησία τους οι καταπατητές.