Η είσοδος στον κόσμο των ουσιών, οι τριβές με τους γονείς, τα προβλήματα με το σχολείο, η αναζήτηση βοήθειας στο ΚΕΘΕΑ ΠΙΛΟΤΟΣ του Βόλου, αλλά και τα σχέδια για το μέλλον παρουσιάζονται μέσα από τη συγκλονιστική ιστορία της Κατερίνας, της 16χρονης χρήστριας ουσιών.
«Με λένε Κατερίνα, θα γίνω 16 σε κάτι μήνες. Είμαι κόρη του Κώστα και της Μαρίας, πανεπιστημιακοί και οι δυο, έχω και τον φύτουλα τον αδερφό που σπουδάζει στην Αγγλία! Πού χάθηκαν τα χρόνια μου; Μπαλέτο, πιάνο, γλώσσες και μοναξιά… Οι γονείς μου είχαν πάντα έναν δικό τους τρόπο να δείχνουν την αγάπη τους, με ένα περιτύλιγμα γυαλιστερό! Στο σπίτι μας κανένας δεν γνώριζε κανέναν, βρισκόμασταν μόνο στις διακοπές που όλοι δεν βλέπαμε την ώρα να τελειώσουν! Οι πλαστικές τρυφεράδες τους μου έφερναν εφιάλτες και έβρεχα το κρεβάτι μου μέχρι τα 10. Παιδοψυχολόγος μού έδειχνε κάτι κάρτες και έψαχνε να βρει το μέσα μου! Ο μόνος που ρώταγε πώς αισθάνομαι. Έφτασα τα 12 και άρχισα να χαράζω κρυφά τα χέρια μου στο μπάνιο. Χαμούλης, αναστατώθηκαν όλοι! Για λίγο όλοι με φρόντισαν, με στείλανε ξανά σε άλλο ψυχολόγο… Στο ιδιωτικό σχολείο «δεν κουνούσε φύλλο». Τα πάντα τακτοποιημένα και ατσαλάκωτα! Άρχισα να κάνω παρέα με άλλους δυο το ίδιο βαριεστημένους. Βρε τι σκάσαμε τα λάστιχα του σπαστικού μαθηματικού, τι κλέψαμε κινητά και λεφτά για χαβαλέ… Το μόνο που καταφέραμε να φωνάξει ο διευθυντής τον πατέρα μου «Αγαπητέ κύριε Κωνσταντίνε είναι λίγο ζωηρή» και τελεία. Οι δικοί μου βρήκαν τη λύση. Μετακομίσαμε σε πιο κυριλέ γειτονιά και με γράψανε σε άλλο ιδιωτικό στη Β’ Γυμνασίου. Οι τοίχοι όμως δεν αλλάζουν τη ζωή των ανθρώπων…
Εκεί η παρέα άλλαξε ξανά! Βρισκόμασταν σε σπίτια και πλατείες, αέρας καθαρός επιτέλους! Καπνίζαμε και πίναμε ό,τι βουτάγαμε από τα σπίτια μας, χαμπάρι δεν έπαιρνε κανένας! Ο Πάρης είχε μείνει δυο χρονιές. Σαν τον Τομ Χάρντυ ήτανε. Έλιωνα μόλις με κοίταζε. Με τους μπάφους στην τσέπη με στρίμωξε μια μέρα… Ξέρεις τι σημαίνει να γυρίσει να με κοιτάξει εμένα ο θεός; Με κέρασε. Πνίγηκα, δεν μου άρεσε η ξινίλα, αλλά το έπαιξα ότι «την άκουσα…». Αρχίσαμε να βγαίνουμε. Αυτός προμήθευε την παρέα. Στο πάρτυ γενεθλίων του μαζί με τα σφηνάκια, κερασμένα τα σπιντάκια για αρχή. Σε λίγο οι άσπρες γραμμές στρώθηκαν και άρχισε το αληθινό πάρτυ! Δεν θυμάμαι πού και πώς ξύπνησα.
Από εκείνη την ημέρα και μετά όλα άρχισαν να πηγαίνουν ρολόι, πιώμα και διασκέδαση. Ο Πάρης με εμπιστεύτηκε και άρχισε να μου δίνει stuff για να το μοιράζω στο σχολείο. Οι απουσίες όμως με πρόδωσαν, αλλιώς οι δικοί μου ακόμα θα παραμυθιάζονταν ότι «περνάω φάση, η εφηβεία, η αλλαγή σχολείου και ό,τι άλλο» για να μην παραδεχτούν αυτό που όλοι πια ήξεραν! «Ο κόσμος το είχε τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι». Μια φωνή μέσα μου χαιρόταν που τους έβλεπα να τσαλακώνονται επιτέλους! Μια άλλη φοβόνταν! Ειδικά μετά από εκείνη τη νύχτα που μας μάντρωσαν και βρέθηκα μόνη στο κρατητήριο. Δεν θυμάμαι τίποτα από αυτά που μου έλεγαν ότι είχα κάνει… Ο δικηγόρος όμως μας καθησύχασε γιατί είμαι ανήλικη ακόμα και δεν θα έχω συνέπειες! Ο μπαμπάς τρόμαξε, ντράπηκε, δεν ξέρω! Η μαμά σώπασε! Βρέθηκα πακέτο σε μια κλινική. Δεν ξέρω πού ήμουν. Γιατροί, φάρμακα! Κοιμόμουν συνέχεια! Όταν βγήκα είχα πάρει δυο κιλά… και οι δικοί μου ήταν όλο γλύκες! Ήρθε και ο Αλέξανδρος να το παίξει αδερφός!… Ευτυχώς η παρέα δεν με ξέχασε όσο έλειπα! Ξαναβρεθήκαμε. «Δεν θα κάνω» είπα, αλλά έκανα και χάθηκε ο κόσμος γύρω μου! Οι δικοί μου έβγαλαν εισιτήρια για ξέρω εγώ πού; Καλά δεν θα με ρωτήσουν ποτέ τι θέλω εγώ; Ευτυχώς η Κατερίνα, η μόνη εντάξει από όλο αυτό το σόι, τους σταμάτησε! Με πήρε μια μέρα και πήγαμε βόλτα. Με άφησε να μιλήσω. Με άκουσε. Μου είπε ότι ξέρει ένα μέρος που μπορούν να καταλάβουν πώς είμαι και τι περνάω και αν θέλω να πάμε μαζί για έναν καφέ! Τι είχα να χάσω πια! Πήγαμε. Με υποδέχτηκε μια κοπελιά! Μου έβαλε έναν χυμό και άρχισε να με ρωτάει για τη μουσική που ακούω!… Ξαναπήγα. Τους είπα ότι θέλω να έρθουν οι δικοί μου! Τώρα 8 μήνες μετά είμαι σε συγκρότημα και τρελαίνομαι. Θα δώσω και εξετάσεις μήπως την κερδίσω τη χρονιά, γιατί έχω σχέδια για το Λύκειο. Θέλω να σπουδάσω κάτι για να βοηθάω παιδιά σαν εμένα! Οι δικοί μου χωρίσανε πρόσφατα, δείχνουν καλύτερα. Ποιος ξέρει, ίσως και να γνωριστούμε τώρα!… Έχουμε δρόμο!».
Ο ρόλος των γονιών και των σχολείων
Η υπεύθυνη της Μονάδας Πρόληψης και Έγκαιρης Παρέμβασης του ΚΕΘΕΑ ΠΙΛΟΤΟΣ Βόλου, κ. Κλαίρη Κουτρουλή, τονίζει σχετικά ότι «κανένας δεν γεννιέται χρήστης ουσιών. Όλοι κάποτε ήταν έφηβοι και ίσως ψάχνονταν χωρίς να ξέρουν τι ψάχνουν ακριβώς. Έρχονται πολλοί παράγοντες να καθορίσουν τη συνέχεια. Στην ιστορία μας οι δυο γονείς έχασαν πολύτιμο χρόνο μέχρι να κινητοποιηθούν πραγματικά και να αντιμετωπίσουν τη δική τους αλήθεια. Αυτός ο χρόνος είναι δυνατόν να ελαχιστοποιηθεί έως και να μηδενιστεί. Με μια ολιστική κοινωνική πολιτική πρόληψης, με μια φιλοσοφία δημοκρατικότητας και συμπερίληψης στα σχολεία μας, με διεπιστημονικούς φορείς εύκολα προσβάσιμους στον κάθε γονιό ή φροντιστή που θέλει να ενημερωθεί. Η υπηρεσία του ΚΕΘΕΑ ΠΙΛΟΤΟΣ, όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες λειτουργίας της, παραμένει ανοιχτή για να απαντήσει σε κάθε προβληματισμό και να υποστηρίξει λειτουργικές αλλαγές ζωής!».