Μια βόλτα στους δρόμους της πόλης, όπου παντού τριγύρω σου υπάρχουν άνθρωποι κι όμως η μοναξιά τσακίζει κόκκαλα. Και στο άκουσμα της είδησης πως 47χρονος Βολιώτης εντοπίστηκε νεκρός στο σπίτι του, «ξεχασμένος» κοντά στις δύο εβδομάδες, ο καθένας μας – θέλοντας και μη – μπαίνει σε σκέψεις. Πόσοι άραγε να είναι ή να νιώθουν μόνοι; Το παράδειγμα μίας γυναίκας από τη Νέα Ιωνία, η οποία καθημερινά έρχεται σε επαφή με κόσμο που ζει μοναχικά, επιβεβαιώνει πως το φιλότιμο και η κατανόηση δεν έχουν εκλείψει εντελώς.
Η κ. Αριστέα Μαμάκη, συνταξιούχος λογίστρια στο επάγγελμα, έχοντας ως μοναδικό κίνητρο τη διάθεσή της να βοηθήσει, με τη στάση ζωής που έχει υιοθετήσει την τελευταία διετία, καταπολεμεί τη μοναξιά και καθημερινά δίνει τον δικό της αγώνα κόντρα στην κοινωνική απομόνωση που ταλαιπωρεί αρκετούς. «Ένα απλό τηλεφώνημα μία φορά την ημέρα είναι μία καλή ευκαιρία για να κάνει τον άλλον να νιώσει ότι δεν είναι μόνος», επισήμανε στην αρχή της κουβέντας, ενώ στη συνέχεια αποκάλυψε το πώς προέκυψε η συγκεκριμένη ιστορία.
«Πριν από δύο χρόνια περίπου άκουσα σε κάποια εκπομπή στο ραδιόφωνο μία κοινωνική λειτουργό, η οποία έλεγε πως εάν θέλουμε να κάνουμε κάτι ωφέλιμο ακόμη και στη γειτονιά μας, μπορούμε να πηγαίνουμε σε μοναχικούς συμπολίτες ή ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια. Μου άρεσε η ιδέα και πλέον είμαστε μία ομάδα πέντε γυναικών, φίλες όλες μεταξύ μας και με σημείο αναφοράς την κοινή μας καταγωγή από το Βένετο, που κάναμε πράξη την υποστήριξη τέτοιων ατόμων. Όποτε μας δίνεται η ευκαιρία τους επισκεπτόμαστε, ενώ όταν θελήσουν κάτι και οι ίδιοι, μας καλούν και σπεύδουμε να τους εξυπηρετήσουμε. Είναι κάτι που κάνουμε με πολλή αγάπη και νιώθουμε πως γινόμαστε χρήσιμες», περιέγραψε σε αδρές γραμμές τη δράση της. «Ο μεγαλύτερος απ’ όσους είμαστε σε επαφή, είναι 93 ετών. Μένει με τη γυναίκα του στον Βόλο. Τα παιδιά τους είναι παντρεμένα στην Κρήτη, αλλά με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού, δεν είναι εύκολο να τους επισκεφτούν. Παρόμοιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν αρκετοί ηλικιωμένοι, οι οποίοι βιώνουν πιο έντονα το βάρος του εγκλεισμού και αναζητούν ακόμη περισσότερο μία διέξοδο για να αποφορτίζονται συναισθηματικά. Πριν την καραντίνα μπορούσαν να βγούνε έστω μία βόλτα, όμως τώρα είναι υποχρεωμένοι να μένουν συνεχώς μέσα για να προστατεύουν την υγεία τους», εξήγησε στη συνέχεια.
Με καταγωγή από το Βένετο, ένα χωριό του Βορείου Πηλίου, στο οποίο έχουν απομείνει ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι, στην πλειοψηφία τους μεγάλοι σε ηλικία, μαζί με τον σύζυγό της, τον συνταξιούχο δικηγόρο κ. Ανδρέα Μαμάκη, διατηρούν επαφές με τους περισσότερους συγχωριανούς τους: «Θα πάρουμε τηλέφωνο σε αρκετό κόσμο στο χωριό. Τον χειμώνα ελάχιστες οικογένειες εξακολουθούν να μένουν στο Βένετο και ουσιαστικά κρατάνε… Θερμοπύλες. Μία-δύο φορές την εβδομάδα θα μιλήσουμε, για να μάθουμε τα νέα τους και να τα πούμε. Έτσι αλλάζει και η διάθεσή τους, ενώ όλο αυτό έχει εξελιχθεί σε μία συνήθεια που μας ευχαριστεί αρκετά».
Τα βιώματά της από το Βένετο, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε πλάι σε παππούδες, αλλά και το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια προτού συνταξιοδοτηθεί, εργάστηκε σε ΚΑΠΗ, έχουν κάνει πιο εύκολη τη συνύπαρξη της Αριστέας Μαμάκη με ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, με την Πηλιορείτισσα εθελόντρια να αποκαλύπτει με περισσή ειλικρίνεια: «Οι χαρακτηρισμοί «γέρος» και «γριά» μου ακούγονται τόσο κυνικοί. Είναι ό,τι πιο άχαρο να αποκαλείς έτσι έναν άνθρωπο της Τρίτης Ηλικίας, ο οποίος κουβαλάει στις πλάτες του τις εμπειρίες μιας ζωής. Έχοντας γηροκομήσει τον πατέρα μου και συνάμα δουλεύοντας πέντε χρόνια σε ΚΑΠΗ, έμαθα να προσεγγίζω τους μεγαλύτερους. Και ξέρετε τι διαπίστωσα; Πάνω απ’ όλα αυτό που χρειάζεται ένας ηλικιωμένος, είναι μία καλή κουβέντα, η οποία συχνά αρκεί για να γιατρεύει τη μοναξιά τους».