Το Ειρηνοδικείο Βόλου απέρριψε ως αβάσιμη αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσαν ιδιοκτήτες ακινήτου στο Μούρεσι, οι οποίοι προσέφυγαν δικαστικά σε βάρος γειτόνισσάς τους, καταγγέλλοντας παράνομη κατάληψη λιθόστρωτου καλντεριμιού. Το δικαστήριο απέρριψε το επιχείρημα της αμνημόνευτης αρχαιότητας, λαμβάνοντας υπόψη το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδας έως και την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα.
Ειδικότερα, οι ιδιοκτήτες του ακινήτου που βρίσκεται εντός των ορίων του οικισμού Μουρεσίου και συνορεύει με δημοτικό μονοπάτι-καλντερίμι, προσέφυγαν στο Ειρηνοδικείο όταν η γειτόνισσά τους τοποθέτησε περίφραξη με συρματόπλεγμα έξω από τα όρια της ιδιοκτησίας της επί της δημοτικής οδού, στερώντας-όπως αναφέρουν- σε εκείνους τη δυνατότητα πρόσβασης στο σπίτι τους και μάλιστα από την κεντρική είσοδο. Στα ασφαλιστικά μέτρα που κατέθεσαν εναντίον της τονίζουν ότι πρόκειται για κατάφωρη καταπάτηση κοινόχρηστου χώρου και επικαλούνται την αμνημόνευτη αρχαιότητα, «δεδομένου ότι το συγκεκριμένο μονοπάτι υφίσταται ως κοινόχρηστη οδός για τόσο χρονικό διάστημα, ώστε δυο γενιές ανθρώπων πριν από την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα, καθεμία από τις οποίες εκτείνεται σε 40 έτη, να μη γνώρισαν διαφορετική κατάσταση».
Ωστόσο το δικαστήριο απέρριψε ως μη νόμιμη την αίτησή τους, κρίνοντας ότι δεν ευσταθεί το επιχείρημα ότι η επίδικη οδός κατέστη κοινόχρηστη με την αμνημόνευτη αρχαιότητα. Σύμφωνα με την απόφαση του Ειρηνοδικείου, «κάτι τέτοιο είναι αδύνατο για την περιοχή της Θεσσαλίας, αφού από την προσάρτησή της στην Ελλάδα το έτος 1881 και μέχρι την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα, στις 23 Φεβρουαρίου 1946, δεν έχει παρέλθει χρονικό διάστημα 80 ετών, με αποτέλεσμα η επικαλούμενη από τους αιτούντες διέλευση των δημοτών του από τις οδούς αυτές κατά το μικρότερο χρονικό διάστημα των 65 ετών να μην επαρκεί για να προσδώσει σ’ αυτές την ιδιότητα του κοινόχρηστου». Ο Αστικός Κώδικας 1946 δεν υιοθέτησε τον θεσμό της αμνημόνευτης αρχαιότητας.