Το 1970 ο Κωνσταντίνος Πόρποδας από τα Κανάλια Μαγνησίας, 23 ετών τότε και έχοντας αποφοιτήσει λίγο νωρίτερα πρώτος από την Παιδαγωγική Ακαδηµία Λαµίας με άριστα, πέρασε το «κατώφλι» της «Θεσσαλίας». Εργάστηκε στην εφημερίδα για μία διετία, μέχρι που αναχώρησε για τη Σκωτία, όπου σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Νταντί με υποτροφία. Στο Ηνωμένο Βασίλειο έμεινε μέχρι το 1980 και αφότου πήρε τον τίτλο της διδακτορικής διατριβής του πάνω στη δυσλεξία, εξασφαλίζοντας νέα υποτροφία για την έρευνά του, πήρε τον δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα.
«Στη «Θεσσαλία» πέρα από διορθώσεις έκανα ελεύθερο ρεπορτάζ. Παίρναμε τις ανταποκρίσεις από το BBC, τότε δεν υπήρχαν ούτε fax, ούτε telex. Μόνο με τα τηλέφωνα και τα μαγνητόφωνα δουλεύαμε τότε. Δύσκολες εποχές, δουλεύαμε μέχρι τις 02.30 τα ξημερώματα, ώσπου να κλείσει η ύλη. Ήταν, όμως, μία πρόκληση για μένα», θυμήθηκε ο κ. Πόρποδας ανασύροντας αναμνήσεις μισού αιώνα από την εποχή που βρέθηκε μαζί με κορυφαία ονόματα της βολιώτικης δημοσιογραφίας.
Ο κ. Πόρποδας υπήρξε πρωτοπόρος στον τομέα της γνωστικής ψυχολογίας στην Ελλάδα, έναν κλάδο που κατ’ ουσίαν ασχολείται με το πώς ένα άτομο αποκτά γνώση και την επεξεργασία των πληροφοριών στον εγκέφαλο. Αρχές δεκαετίας του ‘80 δίδαξε πρώτος το συγκεκριμένο μάθημα σε ελληνικό πανεπιστήμιο, ενώ ήταν εκπρόσωπος της χώρας στις Επιτροπές Εκπαίδευσης του ΟΟΣΑ και του Συµβουλίου της ΕΟΚ. Από το 1985, με τη μετεγκατάστασή του στην Πάτρα από την Αθήνα, υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών (υπήρξε ο πρώτος εκλεγµένος πρόεδρος του Παιδαγωγικού Τµήµατος Δηµοτικής Εκπαίδευσης) μέχρι τη συνταξιοδότησή του, έχοντας να επιδείξει σπουδαίο ερευνητικό και εκπαιδευτικό έργο. Αυτή την περίοδο έχει την ευθύνη ενός μεγάλου διακρατικού μεταπτυχιακού προγράμματος στο ακαδημαϊκό ίδρυμα της Αχαΐας.
Πρόσφατα ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός με καταγωγή από τα Κανάλια αρθρογράφησε στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» της Πάτρας (σ.σ. το άρθρο του αναδημοσιεύθηκε προ ημερών από τη «Θεσσαλία»): «Πριν από έναν μήνα είχαμε μία τηλεδιάσκεψη με την Ελληνική Ψυχολογική Εταιρεία, στην οποία είμαι ιδρυτικό μέλος της. Συζητήσαμε διάφορα θέματα και κάποια στιγμή, τους είπα το εξής: Η ψυχολογία δεν έχει περάσει στην εκπαίδευση, όπως θα έπρεπε. Εκείνο που έχει ανάγκη η εκπαίδευση των δασκάλων δεν είναι μόνο το πώς θα διδάσκουν, αλλά και ποιόν διδάσκουν. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ένας Βρετανός φιλόσοφος έλεγε: «Για να διδάξεις μαθηματικά έναν μαθητή και να τον κάνεις να τα αγαπήσει, δεν αρκεί να είσαι καλός μαθηματικός. Πρέπει να ξέρεις και τον μαθητή». Τέτοια πράγματα ήταν άγνωστα την εποχή εκείνη. Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, είχαμε τη μεγάλη επανάσταση της Γνωστικής Ψυχολογίας και ο νους του ανθρώπου μπήκε στο μικροσκόπιο. Και πάνω σ’ αυτό έχει επικεντρωθεί η έρευνά μου όλα αυτά τα χρόνια. Τέλος πάντων, το άρθρο ξεκίνησε ως working paper στην τηλεδιάσκεψη που προανέφερα».
Το άρθρο του κ. Πόρποδα επικεντρώθηκε στην ποιότητα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα. «Δεν τίθεται για πρώτη φορά αυτό το ζήτημα, από τη δεκαετία του ’80 λέγαμε γι’ αυτά στον ΟΟΣΑ. Το θέμα είναι πώς εξασφαλίζεται η ποιότητα και κυρίως πώς τα Ελληνόπουλα αποκωδικοποιούν και κατανοούν τον γραπτό λόγο. Κάποτε, βρεθήκαμε στη Φινλανδία μαζί με δασκάλους που μετεκπαιδεύονταν, στο πλαίσιο εκπαιδευτικής εκδρομής. Οι Φιλανδοί διαθέτουν το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο. Γιατί πρωτεύουν σ’ όλες τις έρευνες του PISA; Προσλαμβάνουν τους άριστους των αρίστων για δασκάλους. Από τους εκατό που κάνουν αίτηση και σημειωτέον μόνο όσοι είναι κάτοχοι μάστερ έχουν δικαίωμα, παίρνουν τους δέκα», επισήμανε ο 74χρονος ακαδημαϊκός, για να κλείσει με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Θυμάμαι, όταν ήμουν κι εγώ μαθητής στο χωριό. Κάποιο παιδί που δυσκολευόταν, τι έλεγαν στον γονιό του; «Α, δεν κάνει για γράμματα, αλλά για να βόσκει πρόβατα». Αργότερα που ασχολήθηκα με την ψυχολογία, το βρήκα πολύ ρατσιστικό όλο αυτό. Είναι σαν να λέει ένας γιατρός που έχει εξετάσει τον ασθενή: «Αυτός δεν κάνει να ζει». Ή να θυμηθώ το αίσχος της αποστήθισης, που δολοφονεί και αχρηστεύει τα μυαλά των παιδιών μας; Εκεί παίζεται το παιχνίδι, να γίνει επιτέλους αυτή η μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση, παρότι δεν συμφέρει κανέναν πολιτικό».