Απεβίωσε χτες σε ηλικία 88 χρονών ο φιλόλογος και λογοτέχνης Νίκος Μπαζιάνας, στην οικία του στην Αθήνα.
Ο Νίκος Μπαζιάνας γεννήθηκε στους Σοφάδες της Θεσσαλίας το 1930. Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών με υποτροφία του Πανεπιστημίου. Για μια πενταετία υπήρξε μαθητής του μουσικοδιδασκάλου Σίμωνος Καρά στη Σχολή Εθνικής Μουσικής στην Αθήνα. Υπηρέτησε στη Μέση Εκπαίδευση ως καθηγητής και γυμνασιάρχης. Κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής του θητείας εργάστηκε και κάποια χρόνια στο Βόλο, όπου γνωρίστηκε και συνεργάστηκε με τον αείμνηστο αρχαιολόγο Δημήτρη Θεοχάρη και ίδρυσαν την «Εταιρεία Θεσσαλικών Ερευνών» και το «Ιστορικό Αρχείο Θεσσαλίας», του οποίου διορίστηκε πρώτος διευθυντής.
Παράλληλα, αρθρογραφούσε στις τοπικές εφημερίδες «Θεσσαλία» και «Ταχυδρόμος», ενώ συνεργαζόταν με τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Βόλου. Ήταν από τους πρωτεργάτες της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης (1977-1980) και μετεκπαιδεύτηκε στη Grenoble ως υπότροφος της γαλλικής κυβέρνησης, πάνω σε θέματα σεναριογραφίας και παραγωγής εκπαιδευτικών ταινιών. Για μια δεκαετία περίπου, αποσπάστηκε στην ΕΡΤ-1 και συνεργάστηκε στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Ήταν υπεύθυνος του τομέα παραδοσιακής μουσικής και παραγωγός, κειμενογράφος και επιμελητής λαογραφικών εκπομπών. Περιόδευσε σχεδόν σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιώντας επιτόπιες έρευνες, καταγραφές και μαγνητοσκοπήσεις. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του «Συλλόγου προς διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής» του Σίμωνος Καρά και αντιπρόεδρος του Σωματείου «Ελληνικοί Χοροί – Δώρα Στράτου». Το μεγάλο μεράκι του, εκτός από τη λαογραφία, ήταν η λογοτεχνία και, σχετικά με τις δυο αυτές μεγάλες του αγάπες, έχει δημοσιεύσει πληθώρα άρθρων και μελετών σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλίας.
Έχει επίσης, εκδώσει τα εξής βιβλία: «Ανήσυχες Ώρες» (ποίηση,1958), «Θέματα της Εποχής μας» (δοκίμια, 1971), «Τα Φώτα της Νύχτας» (ποίηση, 1972), «Ισημερία» (ποίηση, 1976), «Χώρος της Απουσίας» (ποίηση, 1994), «Για τη Λαϊκή Μουσική μας Παράδοση» (μελετήματα, 1997), «Τα Σοφαδίτικα – Μνήμες και Βιώματα μιας Άλλης Εποχής» (λαογραφία, 1999), «Λυρικά και Στοχαστικά» (ποίηση, 2002), «Φως Εσπερινόν» (συλλογή ποιημάτων, 2004), «Το γλωσσικό ιδίωμα των Καραγκούνηδων», (μελέτη, 2006), «Επίκαιρα και Διαχρονικά» (δοκίμια, 2008), «Πνευματική Διαδρομή», (επισκόπηση του συνολικού του έργου, 2014).
Με ευφυές χιούμορ και πάντα αυτοσαρκαστικός, μετά από μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία του το 1990, είχε γράψει σε κάποιο ποίημα του:
London Bridge Hospital, 1990. Κάθετη τομή – στέρνου διάνοιξη, για να ιδούν, λέει, κι από μέσα που και πως και σε ποιαν έκταση ο καιρός απόθεσε τη σκουριά του, που ακριβώς έχουν επικαθήσει τα τριγλυκερίδια της πίκρας, των στεναγμών η χοληστερόλη… Φθινόπωρο με βροχή και ομίχλη, με μια δύσβατη του θανάτου «παράκαμψη», και μ’ ένα «ζήτω» ελπιδοφόρο στον κρόταφο. Κυκλοφορούμε με τη σφραγίδα του D.N.A. στο κούτελο σεσημασμένοι – ύποπτοι θανάτου. Το μόνο που τώρα επεξεργάζομαι: πώς να μελοποιήσω το θάνατό μου.
Ποίημα «Επί Προσωπικού Θέματος», από τη συλλογή «Φως Εσπερινόν», Εκδόσεις ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ, Αθήνα 2004.