Μέρα-νύχτα εκεί, έξω από τα δικαστήρια, έξι μέρες τώρα. Κάνει απεργία πείνας και κοιμάται στο δρόμο. Στην Ιωλκού. Τα αυτοκίνητα μπροστά του σχηματίζουν μια ουρά δεκάδων μέτρων, οι άνθρωποι δημιουργούν οχλοβοή. Χιλιάδες περνούν από μπροστά του κάθε μέρα. Κι όμως κανείς δεν του δίνει σημασία. Κανείς. Ούτε από περιέργεια. Ξερακιανός, πενηντάρης, στην όψη. Άνθρωπος που το σύστημα τον απέβαλε και ζει στην ουσία στο δρόμο. Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν «αλούτερο» και ως εκ τούτου, δεν πρέπει κανείς να δίνει σημασία σε έναν «πειραγμένο», που ακόμα και τα αιτήματα που τον οδήγησαν στην απόφαση της απεργίας πείνας, τα έχει γραμμένα σε χαρτόνι με έναν τρόπο δυσνόητο. Ένας «πειραγμένος» που αδίκως ψάχνει δικαίωση και κυνηγά χίμαιρες. Είναι όμως ένας «πειραγμένος» που την παλεύει με έναν τρόπο που ο ίδιος θεωρεί ιδανικό, που πεινά και κρυώνει.
«Ούτε δικαστές, ούτε δικηγόροι, ούτε ο δήμος, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ που με βλέπουν κάθε μέρα από τα γραφεία τους, κανείς δεν έδωσε σημασία. Είμαι αόρατος. Κανένας δεν με ρώτησε, γιατί είσαι εδώ ρε φίλε». Χθες η εικόνα του ήταν τρομακτική, απόκοσμη. Τις προηγούμενες ημέρες, είχε κουράγιο και μιλούσε. Από χθες δεν αποκρίνεται. Το καλύτερο που μπορεί να του έχει συμβεί, είναι να κουράστηκε, να εξαντλήθηκε. Το χειρότερο, να κινδυνεύει η υγεία του.
Η κρίση δεν μας έκανε αλληλέγγυους στο βαθμό που λένε διάφορες μπαρουφολογίες που ακούμε κάθε μέρα, από εξίσου «πειραγμένους» με τα φώτα της δημοσιότητας, πολιτευτές κάθε φυράματος και κομματικά στελέχη. Μας έκανε πιο σκληρούς από όσο ήμασταν, μας έκανε ζώα, ατομιστές, καχύποπτους και φοβισμένα ανθρωπάκια.