Η Λέσχη εργαζομένων και νεολαίας Βόλου για την επέτειο του Πολυτεχνείου, απευθύνει κάλεσμα για την επέτειο του Πολυτεχνείου στις 18:00 στο Θόλο.
Όπως αναφέρει:
Εξέγερση ή υποταγή; Ανατροπή η διαχείριση; Ανοιχτά ερωτήματα που κάθε τόσο έρχονται στην επικαιρότητα, κάθε φορά που η κοινωνική πλειοψηφία αντιμετωπίζει τις μορφές πολέμου της αστικής πολιτικής. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το «73» έδωσε μια απάντηση που δεν έμελλε να σημαδέψει μόνο την εποχή της, αλλά να αποτελέσει ένα ανοιχτό ερώτημα, ένα ανοιχτό πολιτικό στοίχημα για όλα αυτά τα χρόνια που κύλισαν.
Είμαστε σε εποχές που οι εξεγέρσεις επανέρχονται και θα επανέρθουν στην επικαιρότητα. Όχι απλά σαν μια απάντηση στην διαρκώς εξελισσόμενη βαρβαρότητα ενός συστήματος που όσο αγγίζει τα αδιέξοδά του, τόσο θα απεκδύεται κάθε κοινωνικό του προκάλυμμα. Αλλά ως μια τάση αναζήτησης ενός άλλου τρόπο ζωής που θα αναδύεται μέσα από την ανάγκη των εργαζόμενων και της νεολαίας να ζήσουν αλλιώς. Αλλιώς σε σχέση με τη θέση τους στην εργασία, τον ελεύθερό τους χρόνο, τη σχέση τους με το φυσικό περιβάλλον, τις πόλεις που μας περιβάλλουν.
Οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία. Υπάρχουν παντού γύρο μας σαν κοινωνική τάση από τις μεγάλες απεργίες στη Γαλλία που έβαλλαν φωτιά μέσα στα καπιταλιστικά μητροπολιτικά κέντρα, μέχρι την αναζωπύρωση της Παλαιστινιακής αντίστασης, που τάραξε την κανονικότητα σε μια σειρά πρωτεύουσες του κόσμου. Υπάρχουν και ως αδύναμο ακόμα κοινωνικό ρεύμα σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες της περιόδου, στο όνομα εκείνων των φωνών που δεν υποτάσσονται στον αρνητικό συσχετισμό, δεν επιλέγουν την κινηματική διαπραγμάτευση και επιχειρούν να βρουν δρόμους κλιμάκωσης και διεύρυνσης της σύγκρουσης με τους αστικούς σχεδιασμούς.
Τα χρόνια που κύλισαν τα όρια μεταξύ χούντας και δημοκρατίας, πολέμου και ειρήνης έγιναν ιδιαίτερα δυσδιάκριτα. Η αστική δημοκρατία εκτελεί πλέον ότι εξαιρεί εκτός του «εθνικού κορμού», Ρομά, μετανάστες, κοινωνικές και σεξουαλικές διαφορετικότητες, κοινωνικούς αγωνιστές. Οι ιστορίες του Βασίλη, του Φραγκούλη, του Σαμπάνη και πριν λίγες μέρες του Χρήστου στη Θήβα, του Ζακ, τις 16χρονής στο Νέο Ηράκλειο, των τουλάχιστον 400ων νεκρών της Πύλου, είναι απλά κάποια στιγμιότυπα ενός διαρκούς κοινωνικού πολέμου, με πολιτική, οικονομική και βιολογική εξόντωση. Πίσω από κάθε δολοφονία, πίσω από κάθε στιγμιότυπο πολεμικής αναμέτρησης κρύβονται τελικά όλοι οι θεμέλιοι λίθοι της αστικής πολιτικής. Μια βαθιά καπιταλιστική αναδιάρθρωση που για να επιβάλει τον επενδυτικό της ορίζοντα εξοντώνει και μετακινεί πλεονάζοντες πληθυσμούς. Τα σχέδια για τις ΑΟΖ σκοτώνουν στην Παλαιστίνη και στο Αιγαίο. Η «ενεργειακή μετάβαση» και η «κυκλική οικονομία» σκοτώνουν στο Βόλο. Ο «εξευγενισμός» και η τουριστικοποίηση «καθαρίζει» τις γειτονιές σκοτώνοντας διαφορετικότητες, Ρομά και μετανάστες εκφασίζοντας παράλληλα ένα κομμάτι της κοινωνίας.
Η χούντα των πολυεθνικών αναζητά τους αντιπάλους της. Εκείνο το κοινωνικό ρεύμα που θα απαντήσει με νέες εξεγέρσεις, με όρους ακύρωσης των σχεδιασμών τους, με όρους επανακαθορισμού των όρων ζωής μας. Το Νοέμβρη του «73» στην μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου αναμετρήθηκαν δυο γραμμές. Η γραμμή του συμβολικού αγώνα που επένδυε σε μια συναινετική δημοκρατική λύση και η γραμμή της εξέγερσης μέχρι τέλους για την ήττα και την πτώση της χούντας. 50 χρόνια μετά οι ίδιες γραμμές, με τις ιστορικές τους αντιστοιχίες, αναμετρούνται και σήμερα στο κίνημα.
Οι εξεγέρσεις δεν έχουν εγχειρίδιο επανάληψης. Για αυτό είναι πάντα μοναδικές και πρωτότυπες. Για αυτό κλονίζουν πάντα τα αστικά επιτελεία. Έχουν όμως ένα χαρακτήρα. Θέτουν πάντα ένα στόχο που για την εποχή του μπορεί να φαίνεται ανέφικτος, αλλά ακόμα και αν δεν υλοποιηθεί ανοίγει δρόμους. Αυτούς τους δρόμους πρέπει να ανοίξουμε και σήμερα για ένα κίνημα που θα στέκεται ενάντια στη βάρβαρή, δολοφονική και καταστροφική καπιταλιστική ανάπτυξη. Που δε θα διεκδικεί τη διακυβέρνηση των ζωών μας, αλλά την ελευθερία από τη θηλιά των πολυποίκιλων κυβερνητικών μνηστήρων, με διαμόρφωση οργάνων αγώνα που τελικά θα είναι αντιπαραθετικά με τα όργανα της κρατικής εξουσίας. Που θα αμφισβητεί τα ιερά και τα όσια των «εθνικών στόχων», υπονομεύοντάς τους ως βασική προϋπόθεση για μια ανεξάρτητη αποτύπωση των επιθυμιών των «από κάτω».
50 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πολλοί μιλούν στο όνομά της. Κι όμως, πολλοί από αυτούς φοβούνται κάθε τι που υποσκάπτει την κοινοβουλευτική κανονικότητα ή δρουν υπονομευτικά στα σύγχρονά εξεγερσιακά ρεύματα. Εκείνοι που «ευλόγησαν» τη δολοφονική συμμαχία του άξονα Ελλάδας – Κύπρου- Ισραήλ – Αιγύπτου (βλ. ΣΥΡΙΖΑ) και εκείνοι που υπερθεματίζουν για τις «ελληνικές» ΑΟΖ και τα 12 μίλια στο Αιγαίο (βλ. ΚΚΕ), μετατρέπουν την εξέγερση σε μουσειακό είδος για προσκύνημα.
Οι εξεγέρσεις όμως δεν είναι για μουσεία, για ταρίχευση και φορμόλες. Είναι ο ρυθμός των δρόμων. Είναι η ιστορία των αναζητήσεων σε αχαρτογράφητα νερά, για να χαράξουν τομές και ρήξεις με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Γιατί οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις είναι το μοναδικό μέλλον.