του Ηλία Β. Ξηρακιά*
Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες, με αφορμή την καταστροφική πυρκαγιά με την εκατόμβη των θυμάτων, μια ακόμη άγονη πολική αντιπαράθεση κι έναν ανούσιο δημόσιο διάλογο. Στον απόηχο ενός ακόμη τραγικού γεγονότος βρισκόμαστε μπροστά «στο ίδιο έργο θεατές». Οι πολιτικές δυνάμεις, ως συνήθως, να αντιπαρατίθενται με σφοδρότητα, για το ποιος είναι πιο ικανός στην αντιμετώπιση των καταστροφών και των έκτακτων αναγκών, σαν να είναι οι ίδιοι οι ειδικοί, οι αρμόδιοι, κατά περίπτωση, επαγγελματίες, πυροσβέστες,, αστυνομικοί, λιμενικοί, υπάλληλοι της πολιτικής προστασίας κ.λπ.
Αντιπαρατίθενται, απολογούνται και «αναλαμβάνουν» ευθύνες για το έργο και τις παρεχόμενες υπηρεσίες, που σε μια οργανωμένη πολιτεία ανατίθενται σε ειδικούς επαγγελματίες που είναι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι, λογικά, θα έπρεπε κάθε φορά να λογοδοτούν και να αξιολογούνται για την επιχειρησιακή ικανότητα και επαγγελματική τους επάρκεια. Απολογείται δηλαδή το πολιτικό σύστημα για την ποιότητα του Δημόσιου τομέα που το ίδιο δημιούργησε, ανέχθηκε ή ανέχεται. Δυστυχώς πίσω από αυτή τη στρεβλή δημόσια αντιπαράθεση στοιχίζονται, κατά το δοκούν, όχι μόνο τα μέσα ενημέρωσης αλλά και η ίδια η κοινωνία και οι απλοί πολίτες, μέσα από τα κοινωνικά και τα ηλεκτρονικά δίκτυα.
Έτσι, ανάλογα με την περίσταση, γινόμαστε όλοι ειδικοί ενώ οι πραγματικοί ειδικοί και οι επαγγελματίες μένουν στο απυρόβλητο καλυπτόμενοι πίσω από τις πολιτικές δυνάμεις που αντιπαρατίθενται όχι για τον προγραμματισμό και τον σχεδιασμό τους, για την καλύτερη οργάνωση και λειτουργία του δημόσιου τομέα, αλλά για την επιχειρησιακή ικανότητα και την επαγγελματική επάρκεια των αρμοδίων υπηρεσιών μόνο όταν οι ίδιοι θα είναι «στρατηγοί».
Όλα αυτά είναι, σ’ ένα βαθμό, κατανοητά, ακόμη κι οι υποβολές στην πολιτική αντιπαράθεση και την εκμετάλλευση τραγικών γεγονότων. Το κακό είναι ότι αυτός ο «διάλογος» μας εκτρέπει από την πραγματική συζήτηση και την αντιμετώπιση ενός κολοσσιαίου προβλήματος που λέγεται δημόσια διοίκηση(ΔΔ) η οποία εδώ για πολλά χρόνια, όπως πολλοί λένε, είναι ο μεγάλος ασθενής.
Γιατί όταν όλοι «χαδεύουν αυτιά» και «σεμνύνονται» ότι οι ίδιοι θα τα καταφέρουν καλύτερα, παρά τις εμπειρίες του παρελθόντος με τις ίδιες υπηρεσίες, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην γίνεται ποτέ διάλογος για τον σχεδιασμό, την επιχειρησιακή ικανότητα, την επαγγελματική επάρκεια και το κόστος υπηρεσιών που παρέχονται από αυτούς τους ειδικούς θεσμούς της χώρας. Δυστυχώς αυτές οι «επαναλήψεις» δεν βοηθούν να βελτιωθεί η θέση της χώρας και κυρίως δεν βοηθούν στη διαπαιδαγώγηση μιας κοινωνίας στο καθήκον και την επαγγελματική αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Ο λόγος αυτής της μίζερης και λαϊκίστικης, αντιμετώπισης είναι γνωστός. Το πολιτικό σύστημα έχει τις δικές του τεράστιες ευθύνες γιατί πάντα διαπλεκόταν με τη ΔΔ δημιουργώντας ένα πελατειακό κράτος, το οποίο είναι γνωστό ότι ποτέ δεν λειτούργησε ικανοποιητικά και ποτέ δεν αξιολογήθηκε για την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, φορτώνοντας κάθε φορά την ανεπάρκειά του στους φορολογούμενους. Είναι όμως πλέον σαφές ότι από τη στιγμή που είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση διαπλέκεσαι με τις υπηρεσίες της ΔΔ δεν έχεις τη δυνατότητα να συζητήσεις, να προγραμματίσεις, να αντιπαρατεθείς δημόσια και να οργανώσεις τελικά ικανές επιχειρησιακά και επαρκείς επαγγελματικά υπηρεσίες.
Να γιατί το κράτος χρεοκόπησε και βιώνει, εδώ και οκτώ χρόνια, μια βαθύτατη οικονομική κρίση που φτωχοποίησε την ελληνική κοινωνία κι έφερε τον Δημόσιο τομέα στα πρόθυρα διάλυσης. Γιατί όλα εξαντλούνται στον βωμό του κυβερνητισμού και της διαχείρισης της εξουσίας με τη δημόσια διοίκηση να μένει στο απυρόβλητο, «κρυμμένη» κάθε πίσω από τους εκάστοτε κυβερνητικούς ή τους αντιπολιτευόμενους πολιτικούς σχηματισμούς. Είναι το αποτέλεσμα δικών μας επιλογών στα 44 χρόνια της μεταπολίτευσης.
Είναι γι’ αυτό επιβεβλημένο το πολιτικό σύστημα της χώρας να κατανοήσει ότι ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος με ικανές και άρτια εξοπλισμένες υπηρεσίες θα πρέπει να γίνει κοινός τόπος γιατί θεομηνίες και φυσικές καταστροφές θα έχουμε και στο μέλλον. Όλα τα άλλα είναι εφήμερα που εκθέτουν τελικά, στα μάτια των πολιτών, τη βαριά τραυματισμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος.
π. αντιδημάρχου Βόλου