Δώδεκα αυτοκτονίες καταγράφηκαν επίσημα στη Μαγνησία το 2016, σύμφωνα με τα στοιχεία της Αστυνομικής Διεύθυνσης, ωστόσο το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα ήταν ότι στις 11 από τις 12 περιπτώσεις, αυτοί που έθεσαν τέρμα στη ζωή τους, ήταν άνδρες… Επίσης το κύριο χαρακτηριστικό ήταν πως στις 10 περιπτώσεις ήταν ηλικίας άνω των 41 χρόνων…
Πάντως το θετικό είναι, πως οι αυτοκτονίες που καταγράφηκαν πέρυσι στη Μαγνησία, ήταν λιγότερες από όσες είχαν καταγραφεί το 2015 κατά 25%.
Τέλος στη ζωή τους έβαλαν με διάφορους τρόπους πέρυσι 12 άνθρωποι, εκ των οποίων 11 άνδρες και μία μόνον γυναίκα. Απ’ αυτούς οι 10 ήταν άνω των 41 χρόνων, ένας ήταν στην ηλικιακή ομάδα 31-40 χρόνων και ένας στην ομάδα 23-30 χρόνων. Απόπειρες αυτοκτονίας καταγράφηκαν πέρυσι επτά, εκ των οποίων τέσσερις από άνδρες και τρεις από γυναίκες. Οι τέσσερις ανήκαν στην ηλικιακή ομάδα 41 χρόνων και άνω, οι δύο 23-30 χρόνων και ο ένας 31-40 χρόνων.
Αντίστοιχα το 2015 είχαν καταγραφεί 16 αυτοκτονίες στη Μαγνησία, εκ των οποίων 11 ανδρών και πέντε γυναικών. Από αυτές οι 11 ανήκαν στην ηλικιακή ομάδα 41 χρόνων και άνω, οι δύο 31-40 χρόνων, ένας στην ομάδα 23-30 χρόνων και δύο στην ομάδα 20-22 χρόνων.
Οι απόπειρες αυτοκτονίας το 2015 είχαν ανέλθει σε 12, εκ των οποίων τρεις ανδρών και 9 γυναικών. Από αυτές οι 9 ήταν στην ηλικιακή ομάδα 41 χρόνων και άνω, δύο 31-40 χρόνων και ένας 20-22 χρόνων.
Η πλειονότητα των αυτόχειρων αντιμετώπιζαν ψυχολογικά προβλήματα, που συνδυάζονται με οικονομικές δυσκολίες, ενώ επισήμως με βάση τα στοιχεία από τις αστυνομικές Αρχές, το 16,4% ανέφερε οικονομικά προβλήματα, πριν βάλει τέλος στη ζωή του.
Ο συνηθέστερος τρόπος αυτοκτονίας είναι με τη λήψη πολλών φαρμακευτικών χαπιών, ο αυτοπυροβολισμός ή η πτώση από μεγάλο ύψος, συνήθως από μπαλκόνια ή ταράτσες πολυκατοικιών.
Συναισθήματα θλίψης
Η αυτοκτονία συνδέεται με συναισθήματα θλίψης, απογοήτευσης, θυμού, που γρήγορα δίνουν τη θέση τους στην απόγνωση και την απελπισία, την αίσθηση αδιεξόδου. Είναι σύνθετο και πολυπαραγοντικό φαινόμενο, που δεν μπορεί εύκολα να αποδοθεί σε ένα αίτιο, καθώς αποτελεί τη συνισταμένη βιολογικών, ψυχολογικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Αυτό, που μπορεί με βεβαιότητα να υποστηριχθεί όμως, είναι ότι στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων (90%), η αυτοκτονική συμπεριφορά υποκρύπτει κάποια ψυχική διαταραχή, με προεξάρχουσα την κατάθλιψη και άλλες διαταραχές του συναισθήματος, ενώ ακολουθούν οι ψυχώσεις, η εξάρτηση από αλκοόλ ή άλλες ουσίες. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι όλοι όσοι εμφανίζουν ψυχική διαταραχή, θα οδηγηθούν και σε εκδήλωση αυτοκτονικής συμπεριφοράς. Οι αυτόχειρες δυστυχώς δε μιλούν γι αυτό, ούτε αναζητούν βοήθεια από τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας, φοβούμενοι τον κοινωνικό στιγματισμό, που συνοδεύει αυτές τις καταστάσεις, λόγω άγνοιας ή ελλιπούς ενημέρωσης της κοινωνίας. Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα, να στερηθούν τις θεραπευτικές παρεμβάσεις, που θα μπορούσαν να είχαν.
Όσον αφορά στο προφίλ του ατόμου με αυξημένο κίνδυνο τέλεσης αυτοκτονίας περιλαμβάνει: Μοναχική διαβίωση και κοινωνική απομόνωση, απουσία υποστηρικτικού περιβάλλοντος, κατάθλιψη, σωματική νόσο, ιστορικό τυχόν προηγούμενης απόπειρας, στρεσογόνα γεγονότα ζωής (συνήθως σχετιζόμενα με απώλεια, θάνατος προσφιλούς προσώπου, απόλυση-ανεργία, χωρισμός).
Σε περίπτωση που παρατηρήσουμε σημάδια στη ζωή ενός δικού μας ανθρώπου, που θα μας βάλουν την υποψία ύπαρξης ψυχικής διαταραχής ή και αυτοκτονικής συμπεριφοράς, πρέπει να απευθυνθούμε το συντομότερο δυνατό σε κάποιον ειδικό, ώστε να ξεκινήσει άμεσα η θεραπεία. Οι φαρμακευτικές επιλογές που ο ψυχίατρος έχει στα χέρια του, είναι πολλές και αποτελεσματικές, τόσο στην ελάττωση του κινδύνου αυτοκτονίας όσο και στη θεραπεία της υποκείμενης διαταραχής.
Συμβουλές
Ψυχίατροι δίνουν ορισμένες συμβουλές, για το πώς να αντιμετωπίσουμε ένα «ύποπτο» περιστατικό: Εάν το πρόσωπο λέει πράγματα, όπως :”είμαι τόσο πιεσμένος/η, δεν μπορώ να συνεχίσω”, να κάνετε άφοβα την ερώτηση: “έχεις σκέψεις αυτοκτονίας;”. Θα καταλάβει έτσι ότι ενδιαφέρεστε πραγματικά και ότι τον παίρνετε στα σοβαρά, ώστε πλέον να μοιραστεί τον πόνο του μαζί σας.
Αποφύγετε να λέτε πράγματα όπως: “Έχεις τόσα πολλά για να ζήσεις ακόμα”, “η αυτοκτονία σου θα βλάψει την οικογένειά σου”, ή “κοίταξε τη φωτεινή πλευρά της ζωής”. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει νόημα για έναν αυτοκτονικό.
Αποφύγετε να σοκαριστείτε, να κάνετε διάλεξη για την αξία της ζωής, ή να πείτε ότι η αυτοκτονία είναι λάθος. Αρνηθείτε να ορκιστείτε εχεμύθεια.
Ζητήστε επαγγελματική βοήθεια και αν ο γιατρός συνταγογραφήσει φάρμακα, βεβαιωθείτε ότι ο φίλος σας ή αγαπημένος σας ακολουθεί τις οδηγίες.
Να είστε ενεργά κοντά του. Μη λέτε “τηλεφώνησέ μου αν χρειαστείς κάτι”, είναι πολύ αόριστο. Μην περιμένετε το άτομο, να σας τηλεφωνήσει ή και να ανταπαντήσει στις κλήσεις σας. Ενθαρρύνετε τις θετικές αλλαγές στον τρόπο ζωής του, όπως υγιεινή διατροφή, αφθονία ύπνου, βόλτες έξω στον ήλιο ή στη φύση για τουλάχιστον 30 λεπτά κάθε μέρα. Η άσκηση είναι επίσης εξαιρετικά σημαντική, δεδομένου ότι απελευθερώνει ενδορφίνες, ανακουφίζει από το στρες και προωθεί τη συναισθηματική ευεξία.