Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός. Ο Ηλίας Λέτσιος πέθανε, μού ανήγγειλε αθλητικογράφος από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. Σάστισα στην αρχή, μετά προσπάθησα και συγκρατήθηκα και από το μυαλό μου περνούσε, σαν κινηματογραφική ταινία, η κοινή αθλητική ζωή που περάσαμε μαζί του.
Ο Ηλίας με το σκουφάκι του πολίστα, τη θεληματική του έκφραση πριν στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Ο Ηλίας, πανταχού παρών στα ταξίδια, στο εξωτερικό, ακολουθώντας την ομάδα είτε ως παίκτης και αργότερα στο τιμόνι του προπονητή.
Σοβαρός, γινόταν φιλαράκι με τους νεότερους συμπαίκτες του στο πόλο, στοργικός και προστατευτικός με τις παιδικές-εφηβικές ομάδες.
Γεωπόνος στο επάγγελμα, ήταν συνεπής και αποδοτικός. Η μεγάλη του αγάπη, όμως, ήταν να είναι πολίστας στην αρχή και στη συνέχεια προπονητής. Φιλικός με τους νεότερους συμπαίκτες του, στοργικός στα πολιστάκια, που τα θεωρούσε παιδιά του.
Στις παρέες, εκτός κολυμβητηρίου, με το καλαμπούρι του, με ιδιαίτερη συμπάθεια στους νεότερους συμπαίκτες του, φιλίες που τον ακολούθησαν μέχρι το τέλος της ζωής του.
Τον καμαρώσαμε γαμπρό πλάι στην Έλενα και μοίρασε απλόχερα την αγάπη του στις δύο όμορφες και δυναμικές κόρες του, τη Μαρκέλα και τη Μαριάννα, που κι εκείνες, με τη σειρά τους, σπούδασαν κι ακολούθησαν την πατρική περπατησιά που οδηγούσε στα κολυμβητήρια. Συγκρατημένος πάντα, ξεχώριζε για την ακεραιότητά του, πανταχού παρών, βοηθώντας τους ναυτικούς αθλητικούς ομίλους όποτε τον καλούσαν.
Το 1976, επί προεδρίας του αείμνηστου Περικλή Τσαλαπάτα, μετείχε παίκτης στην ενδεκάδα τότε στην ομάδα του ΝΟΒ στην Α1 κατηγορία. Την ίδια ημέρα της ανόδου περίμενε τον Ηλία, και πολλούς συμπαίκτες του, να ξεκινήσει η κολυμβητική ομάδα του ΝΟΒ που ταξίδευε στη Γαλλία προσκαλεσμένη από την ομάδα Σοσό του Μοντμπελιάρ.
Ακολούθησε ο ανεπανάληπτος θρίαμβος όταν η ομάδα πόλο του ΝΟΒ κατέλαβε την τρίτη θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα υδατοσφαίρισης το 1978 πίσω από τον πρωταθλητή Εθνικό και δευτεροαθλητή τον Ολυμπιακό. Ήταν η χρυσή εποχή που ο Ναυτικός Όμιλος Βόλου σάρωνε στα πανελλήνια πρωταθλήματα της κολύμβησης, του πόλο και όχι μόνο.
Αυτές οι εικόνες πέρασαν από τη σκέψη μου θέλοντας να κρατήσω την εικόνα του Ηλία Λέτσιου, που καμάρωνε χαμογελαστός τον εγγονό του στην αγκαλιά της κόρης του, φορώντας σκουφάκι πολίστα. Στιγμές ευτυχισμένες που ζήσαμε όλοι εμείς ενωμένοι, οι ρέκτες της υδατοσφαίρισης, που πρέπει να έχεις την αγάπη και το πάθος γι’ αυτό το άθλημα.
Από αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές δεν θέλω και δεν εννοώ ν’ αποχαιρετήσω τον Ηλία. Θα βρίσκεται πάντα κοντά, στους νεότερους και μεγαλύτερους πολίστες, ανάμεσά μας. Η θλίψη μένει χαραγμένη για τον Ηλία στην οικογένεια της υδατοσφαίρισης του Βόλου. Η θεληματική του έκφραση θα αναδύεται μέσα από τα γαλάζια νερά της πισίνας στο ύστατο αθλητικό χειροκρότημα…
ΜΑΙΡΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ