Της
ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΤΣΑΚΟΥΡΙΔΟΥ
Ένα δρομολόγιο κοσμικής περιπλάνησης / είναι ο δρόμος του καθένα… / μ’ ένα «όχημα» που κινείται ασαφώς, / στην παγκόσμια ανθρώπινη αρένα…
Στην ώρα του αναχωρεί και επιστρέφει, / σε μια «πόλη» αλωμένη, ζωή απαράλλαχτη / και δρομολογημένη.
Απ’ την ανατολή έως τη δύση / όλοι έγκλειστοι στης γης την κτήση… / περιστρεφόμαστε σε μια πύρινη σφαίρα / δίχως να γνωρίζουμε το κάτι παραπέρα… / γιατί η αλήθεια, βρίσκεται στα βάθη, / κι όχι στα επιφανειακά τα μήκη και τα πλάτη…
Εις τους γήινους κλαυθμώνες / οι ψυχές δίνουν αγώνες / το μυστήριο να καταυγάσει / κι η σκοτεινιά να αποδράσει.
Στρατευμένοι όλοι εμείς, / μιας αγάπης επιτακτικής, / μαχόμαστε αενάως, / στα συγκρουόμενα στρατεύματα / του σκότους και του φάους.
Ο ήλιος μειλίχια σ’ αποχαιρετά, / πριν σ’ αποκοιμίσει… / τα βλέφαρά σου ακουμπά / και χάνεται έτσι ξαφνικά, / στου δρόμου την ευθεία… / γύρω σκοτάδι αδιαπέρατο, / μια λυσσαλέα κοινωνία.
Και συ στρατηλάτης ακάματος, / στη δική σου εναργή διαδρομή, / της εσώτερης σοφίας τη ροή, / στροβιλίζεσαι εκστατικά, / στων αστεριών τη φωτομέθη, / που στημονεύει και γνέθει, / της κουβαρίστρας την κλωστή…
Με το αδράχτι και το υφάδι / έργο πνοής φιλοτεχνεί, / σ’ έναν αιθέριο καμβά, δίχως ψεγάδι / τη μαγεία της ψυχής εικονογραφεί, / στον άγγελο, που ολόλευκα φτερά φορεί.
Μα, η γοητεία του απατηλού, / δεν μπορεί ποτέ να εξαφανιστεί… / η μπόρεση και η άγνοια, πορεύονται μαζί, / στις μεγάλες λεωφόρους τη βουή… / ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας / δίχως τέλος και αρχή, / σε αρίφνητα ταξίδια / στη θεατρική τούτη σκηνή, / η λύτρωση να επιτευχθεί, / συντρίβοντας, τη βολική συνήθεια / στης ατραπούς την πάμφωτη Αλήθεια.
Το χρυσοκέντητο πέπλο του ουρανού, / τη θωριά του ορατού έχει σκιάσει / και η όραση του ταξιδευτή, / τον δρόμο και πάλι έχει χάσει…
Το φωτερό κάλλος αναζητεί / στη λαμπροφόρα απεραντοσύνη, / μα η θέαση η ψευδαισθητική, / τον νου διαφεντεύει και παραπλανεί…
Θλίψη και χαρά, γέλιο και κλάμα / δυνάμεις αντίδρομες / με γνώσεις και αλήθειες απότοκες, / από μυστικές διαδρομές, / σε πύργους με κερκόπορτες.
Μια ζύμη μικρή, με μια σπίθα φωτεινή, / το φύραμα της δημιουργικής / περιστροφής ανανεώνει… / στην οδοιπορία του Αόρατου οδηγεί / εκεί όπου το ελάχιστο γίνεται πολύ / ο λογισμός άκρατο φως, / ρεούμενος εναγκαλισμός / μέσα στου απείρου τη βαθιά σιγή, / στην ανώτατη των άθλων σου κορφή, / σε μια αμφίδρομη πορεία / που λέγεται Ζωή.