Πρόβληματικό «συνονθύλευμα», εξαιτίας της εμπλοκής του ΔΝΤ, χαρακτηρίζει την τρόικα η γερμανική FAZ και λέει ότι έχει φτάσει να «συγκυβερνά σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του ευρώ».
To άρθρο της Frankfurter Allgemeine Zeitung θεωρεί αναπόφευκτη μεν τη συμμετοχή του ΔΝΤ στην αντιμετώπιση κρίσεων, αλλά περιμένει την έκβαση της κρίσης για να αποτιμήσει το «σημάδι» που θα αφήσει το Ταμείο στην οικονομική πολιτική της Ευρωζώνης.
Στο κείμενο, με τίτλο «το προβληματικό κατασκεύασμα της τρόικας», ο σχολιαστής Πάτρικ Βέλτερ επισημαίνει ότι με την είσοδο του ΔΝΤ στην τριάδα που έχει καταλήξει πλέον να «συγκυβερνά ή να καθορίζει» την οικονομική πολιτική σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και εν μέρει και Ισπανία, έχουν για πρώτη φορά λόγο τρίτες χώρες στην χάραξη πολιτικής εντός της Ευρωζώνης.
Μεταξύ των πολλών ζητημάτων είναι και η αυξανόμενη δυσφορία χωρών των αναπτυσσόμενων οικονομιών στο Συμβούλιο του ΔΝΤ, που δυσανασχετούν με την «προνομιακή μεταχείριση» που πιστεύουν ότι λαμβάνει η Ευρώπη.
Κυρίως όμως, υποστηρίζει το άρθρο, το Ταμείο υποστηρίζει τη γραμμή ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να μειώσουν με υπερβολικά μεγάλη ταχύτητα σε υπερβολικά χαμηλά επίπεδα τις κρατικές δαπάνες, ώστε να αποφευχθεί η ύφεση -εδώ, επισημαίνει το άρθρο, «βγαίνει ο κεϋνσιανισμός του Ταμείου, που έρχεται σε αντιπαράθεση με τη γερμανική βαρύτητα στην σταθερότητα, και από αυτή την άποψη συμβάλλει η παρουσία του ΔΝΤ στην αμερικανοποίηση της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής».
Ωστόσο, η παρουσία του ΔΝΤ δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. «Εξαρχής η τρόικα ήταν προβληματικό κατασκεύασμα, γιατί δύο από τους τρεις φορείς έχουν βρεθεί λανθασμένα στην τριάδα ή θα πρέπει τουλάχιστον να αισθάνονται άβολα» γράφει.
Η Κομισιόν, υποστηρίζει, είναι «πολιτικοποιημένη», ενώ η ΕΚΤ δεν έχει δουλειά στην τρόικα, επειδή η Κεντρική Τράπεζα είναι υπεύθυνη για τη νομισματική πολιτική και «της λείπει όχι -ελπίζουμε- η ικανότητα, αλλά η νομιμοποίηση για την οικονομική πολιτική».
Το πόσο έχει εσωτερικεύσει η πλειοψηφία του συμβουλίου της ΕΚΤ αυτή την υπέρβαση, γράφει το άρθρο, φάνηκε στην περίπτωση της Κύπρου. Εκεί, υποστηρίζει, «η νομισματική πολιτική έγινε μοχλός για να επιβληθούν μεταρρυθμίσεις, και έτσι η ΕΚΤ έχασε την αθωότητά της».