Μια παράσταση του 7ου Λυκείου Βόλου
Του ΑΝΤΩΝΗ Δ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ*
Πώς μπορεί ένα «Επικίνδυνο παιχνίδι» να μεταμορφωθεί σ’ ένα χαριτωμένο δημιούργημα!
Ποτέ μου δεν έχω πέσει με αλεξίπτωτο, δεν βίωσα ποτέ μου την εμπειρία του μπάντζι τζάμπινγκ και ούτε ένιωσα ποτέ την ηδονική, αλλά συνάμα τρομακτική γοητεία του μετεωρισμού σε δυσθεώρητα ύψη, παρά μόνο στα πιο ιλιγγιώδη όνειρά μου.
Η αίσθηση της λεπτής ισορροπίας από το «γιούχα» της τσογλαναρίας στο χαμό της γαλαρίας, μέχρι τον επίπλαστο καθωσπρεπισμό των παρυφών της δεκαετίας των πρώτων -ήντα ίσως να έχει και την ίδια γεύση. Την ίδια μεθυστική ζάλη της γλυκόπικρης επιστροφής, από τη μια, στην εφηβική ατμομηχανή ενός υπερσιβηρικού και στον ώριμο «ανασκολοπισμό» των παρελθόντων παραστάσεων, αποτέλεσμα της ηλικιακής μας συντηρητικότητας από την άλλη.
Λίγες όμως οι στιγμές και οι ευκαιρίες που κάτι τέτοιο μπορεί, πέρα από την παραίσθηση των ονείρων, να γίνεται πράξη και βίωμα.
Προνόμιο μοναδικό για τους εφήβους των οποίων η καταλυτική βιολογική και ερωτική τους ενέργεια μπορεί να μεταβάλλει την όποιας μορφής πραγματικότητα σε ονειρικό και ηδονικό βίωμα χλευάζοντας νόμους, τάξη, ευπρεπισμούς και συμβάσεις.
Έφηβος ξανά λοιπόν κι από την άλλη ήδη πατέρας 17χρονης, βρέθηκα στο λαμπερό «Αχίλλειο» με κρίση ταυτότητας για ν’ απολαύσω στην κυριολεξία τους μαθητές της Β’ Λυκείου του 7ου Γενικού Λυκείου Βόλου στην εξαιρετική θεατρική κωμωδία του Μανώλη Κορρέ «Επικίνδυνο παιχνίδι» και ομολογώ ότι η δικαίωση του αποτελέσματος ήταν καθολική!
Πέρασαν χρόνια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ίπταται αληθινά σε μια τέτοια απολαυστική καλλιτεχνική «παρέμβαση» και να ευχαριστηθώ έτσι μια θεατρική παράσταση η οποία φέρνει τόσο κοντά τις περιοχές των μεγάλων, των ενηλίκων με τις ενθουσιώδεις και εκρηκτικές εκείνες των εφήβων και των νέων.
Το ευφυές έργο του έντονα πολιτικοποιημένου και καυστικού Μανώλη Κορρέ «Επικίνδυνο παιχνίδι» είναι ένα θαρραλέο και ζωντανό έργο για την αέναη και καθοριστική σύγκρουση των γενεών.
Είναι ένα καλοραμμένο και επιτυχημένο ως προς την αποτελεσματικότητά του παιχνίδι ρόλων, οι οποίοι διαρκώς εναλλάσσονται και μαζί τους και η κατοπτρική ματιά του συγγραφέα που κουβαλάει διακριτικά τα χαρακτηριστικά της ειρωνείας, του σαρκασμού, της λεπτεπίλεπτης αλλά τολμηρής κριτικής, του χιούμορ και του δυσυπόστατου λυρισμού ο οποίος ακροβατεί από την ευφορία στην μελαγχολία. Τα 4 μέλη της οικογένειας Μπερσή εμπλέκονται σ’ ένα παιχνίδι αλυσιδωτών καταστάσεων και αντιδράσεων, άλλοτε κωμικών κι άλλοτε βαθιά δραματικών. Ένα καλοσκηνοθετημένο και καλοσχεδιασμένο παιχνίδι ρόλων όπου οι νικητές παίρνουν τη θέση των ηττημένων και το αντίστροφο σ’ ένα εξοντωτικό ρυθμό επιβίωσης.
Φυσικά, το κείμενο του Κορρέ ράφτηκε ως ένα καινούργιο «κοστούμι» ακριβείας στα δεδομένα και τα μέτρα της σύγχρονης πραγματικότητας και των εντελώς νέων ηθών από τη ν ψυχή αυτού του εγχειρήματος την πολύ καλή φίλη και συνάδελφο, φιλόλογο την Ελένη Παπαλοπούλου.
Με πρόσθετη τη φροντίδα της σκηνοθεσίας και της διδασκαλίας η καλή συνάδελφος διασκεύασε το πρωτότυπο κείμενο (η διαμεσολάβηση του ηθοποιού κ. Βασ. Μητσάκη στο να φτάσει στα χέρια της καθηγήτριας ήταν καταλυτική), το ζωντάνεψε μοναδικά, του έδωσε περισσότερο νεύρο και το προσάρμοσε στις δυνατότητες των παιδιών.
Με τη βοήθεια του Παναγιώτη Χαρίτου (σεμνός και πολύ καλός εκπαιδευτικός με συγγραφικό τάλαντο) στη σκηνοθεσία και της ευαισθητοποιημένης κ. Παρασκευής Ποζιοπούλου, τη μουσική επιμέλεια της θεατρικής «Ρέας», Μυρτώς Νιζάμη – πολύ καλή σε όλα της – και των σκηνικών – κοστουμιών απ’ όλη την ομάδα, η δουλειά των συντελεστών της παράστασης ήταν «ακραία» απολαυστική, άψογη, ενθουσιαστική!
Η Σκαλίδη Ιφιγένεια, στο ρόλο της Μαίρης μελετημένη και χωρίς ακρότητες στάθηκε άριστα, ο «αποκάλυψη» Απόστολος Κόκκαλης στο ρόλο του επαμφοτερίζοντα πατέρα Νίκου έδωσε ρέστα, εισπράττοντας τις επευφημίες του ακροατηρίου. Κωμικά δραματικός με γαργαριστές αποστροφές κι ένα «κατσαρό» σαρκώδη λόγο που παρέπεμπε αρκετά στην εκφραστική χροιά της αμίμητης Σαπφώς Νοταρά, δεν κόπιασε αρκετά για να χτυπήσει φλέβα στο πηγαίο μας γέλιο. Ο Κωνσταντίνος Λιάρος ως «Φώτης» φώτισε κυριολεκτικά τη διάσταση του χαρακτήρα που ανέλαβε να υπηρετήσει, η «Ρέα» Νιζάμη Μυρτώ με την εφηβική ιδιοσυγκρασία της ακούμπησε το ρόλο σ’ όλα τα σημεία, ενώ η «Σόνια» – γραμματέας Παπανδριαννού Μαρία πειστική και γοητευμένη από το μέγεθος του ρόλου της «μπήκε» αρκετές φορές στη θέση των θεατών. Επιβλητικός και θεωρητικός ως «Μούρτος» ο Χαράλαμπος Παγώνης «έβγαλε» τις ιδιαίτερες πτυχές του έργου. Και τέλος, η Θάλεια – Πομελέ Παπαδάκη σ’ ένα μίνι ρόλο ως «Μαρία», «έγραψε» με την αφέλεια και την τσαχπινιά που μετέφερε, δείχνοντας ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Σ’ αυτήν και το «σύννεφο» σφυριγμάτων αποδοχής και επιδοκιμασίας!
Μπράβο παιδιά. Μπράβο, γιατί ξέρετε να καταργείτε το χρόνο, να είστε ακόμη κι όταν «υποκρίνεστε» ανυπόκριτα και γιατί εξακολουθείτε να δείχνετε πως οι μάσκες της υποκρισίας κι όχι της υποκριτικής φοριούνται από τους «πονηρεμένους» ενηλίκους ως πρόσχημα των απολεσθέντων «παθών» τους-μας! Στην παράσταση «αλίευσα» και μια κριτική κάποιας συνομήλικης σας κι επειδή για μένα έχει ιδιαίτερη αξία την καταθέτω, αφού πρώτα ευχαριστήσω και τον ομόλογο συνάδελφο της Δ/θμιας Εκπ/σης των Πολιτειακών Θεμάτων κ. Κ. Καραγκούνη για τη φιλοξενία και τον πρωτοποριακό σας Λυκειάρχη, ο οποίος δίχως «πρόσχημα» τιμά επάξια και το σχήμα του!
«Άκρως αξιόλογο, επίκαιρο και «επικίνδυνα» απολαυστικό το «Επικίνδυνο παιχνίδι», η θεατρική κωμωδία που παρουσίασε το 7ο Λύκειο Βόλου. Η ζωντάνια και το εκπληκτικό ταλέντο των νεαρών πρωταγωνιστών σε συνδυασμό με τους ρεαλιστικούς διάλογους δεν μας έκανε να βαρεθούμε ούτε στιγμή. Στα συν και ο ηχητικός εξοπλισμός. Ένα πολύ μεγάλο μπράβο σε όλους τους συντελεστές και ιδιαίτερα τους μαθητές και μακάρι να ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες ευχάριστες εκπλήξεις μέσα από την εκπαίδευση». Ε.Α.
*Υπεύθυνος Πολιτιστικών Θεμάτων και Καλλιτεχνικών Αγώνων Π/θμιας Εκπ/σης Ν. Μαγνησίας