Το ακούς σχεδόν παντού, είναι μια πρώιμη “ευχή” όλων εκείνων που επιστρέφουν στις πόλεις μετά το τέλος των διακοπών τους…”Καλό Χειμώνα”, σου λένε καθώς φεύγουν…
Πόσο πιο σύντομη, πιο άχαρη και πιο μικρή είναι μια ζωή που μετριέται μόνο σε Καλοκαίρια και Χειμώνες, αναρωτιέμαι, το λες και “Ζωή Μισή”. Χαμογελώ καθώς σκέφτομαι: Όχι εδώ, όχι ακόμα!
Εδώ είναι το Μαγικό Βουνό κι έτσι ζούμε “Ζωή Διπλή”, γιατί σε μια χώρα που ξέρει μόνο δύο εποχές, εμείς έχουμε Τέσσερις, απτές, ακέραιες, ατόφιες και τώρα, σαν από κάποιο θαύμα, μετά από κόπους, σκληρή δουλειά, μπάνια, γέλια κι απώλειες, φτάσαμε αισίως στην πιο όμορφη, στην πιο αγαπημένη απ’ όλες.
Βλέπεις, εδώ που ζούμε τίποτε δεν γίνεται απότομα, βιώνουμε πάντα μια αργή και θεαματική μετάβαση ανάμεσα στον καυτό ήλιο και στα χιόνια…
Σταδιακά οι πλαγιές του βουνού θα γεμίσουν με απερίγραπτα χρώματα που αρνούμαι να ονομάσω απλά “πορτοκαλί, πορφυρό, κίτρινο , μπρούτζινο, κεχριμπαρένιο” για να μην τα αδικήσω με την φτωχή περιγραφική δύναμη του τετριμμένου.
Είναι οι “αποχρώσεις της φωτιάς” σε όλα τα στάδια της, χρώματα για τα οποία πρέπει να βρούμε και να φτιάξουμε καινούριες λέξεις, αποκλειστικές για αυτή την γωνιά του Παραδείσου.
Ο αέρας μυρίζει φρέσκια βροχή, βρεγμένο χώμα, μανιτάρια και…βενζίνη από τα αλυσοπρίονα που ετοιμάζουν την ξυλεία των κατοίκων για τον βαρύ Χειμώνα….όμως ας μην προτρέχουμε…
Το βουνό σφύζει ακόμη από ζωή, οι θάλασσες του είναι ζεστές και οι παραλίες του “σειρήνες” που σου στέλνουν προσωπικό κάλεσμα για να τις απολαύσεις, ο δροσερός καιρός είναι ιδανικός για να περπατήσεις και να εξερευνήσεις την ενδοχώρα του, κι όλα αυτά πριν καν αρχίσουμε να μιλάμε για την ποιητική μελαγχολία του Οκτώβρη και τα “Ινδιάνικα Καλοκαίρια” του Νοέμβρη…
Αν με ρωτούσες: “Τι ξέρει να “κάνει” το Πήλιο καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο μέρος;” θα σου απαντούσα, δίχως δεύτερη σκέψη: “Το Φθινόπωρο”!
Υ.Γ. Όπως σου γράφω…βρέχει. Κι αυτό σημαίνει πως η Τρίτη Πράξη του θαύματος που ακούει στο όνομα “Πήλιο” έχει μόλις ξεκινήσει. Ακόμη προλαβαίνεις να το ζήσεις Ρε Φίλε!
