Έχουν έρθει από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Βουλγαρία και άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής και μέσα σε ένα ξένο γι’ αυτούς περιβάλλον δίνουν αγώνα επιβίωσης παρακολουθώντας συγχρόνως το σχολείο ώστε να μάθουν να συνεννοούνται, αλλά και να γράφουν τα ελληνικά.
Σε μια Ελλάδα που δεινοπαθεί από την οικονομική κρίση, οι νέοι αλλοδαποί μετανάστες κάνουν τα δικά τους όνειρα στη χώρα μας, προσπαθώντας να θέσουν εδώ τις βάσεις για τη νέα ζωή τους. Αντιπαλεύουν δύσκολες καταστάσεις, αφού η καθημερινότητα είναι πολύ δύσκολη και πρέπει να δουλεύουν από πολύ νωρίς για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Μεγάλη πίστη και αυτοπεποίθηση για να πετύχουν τους στόχους τους, αντλούν από το σχολείο που φοιτούν, λαμβάνοντας τα κατάλληλα πνευματικά εφόδια.
Σε μια περίοδο που το μεταναστευτικό βρίσκεται ξανά πολύ έντονα στην επικαιρότητα με καραβιές στη Μεσόγειο να μεταφέρουν απελπισμένες ανθρώπινες ψυχές, η «Θ» αναζήτησε και βρήκε νέους μετανάστες που βρίσκονται εδώ και μερικά χρόνια στην Ελλάδα.
Πώς ζουν και πού ελπίζουν αυτοί οι άνθρωποι; Με ποια εφόδια προσπαθούν να κερδίσουν τη μάχη της προσαρμογής στην ελληνική κοινωνία; Πόσο εύκολο είναι να αντέξουν σε μια χώρα που διέρχεται τη χειρότερη οικονομική κατάσταση της μεταπολεμικής της ιστορίας;
Η «Θ» βρέθηκε στο Εσπερινό Γυμνάσιο Βόλου, όπου το 50% των μαθητών είναι αλλοδαποί, ενώ πολλοί αυτούς είναι και εργαζόμενοι, καθώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις μεγάλες δυσκολίες της καθημερινότητας. Εκεί συνομίλησε με τέσσερις νέους μετανάστες που άφησαν τις πατρίδες τους για μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Οι αλλοδαποί μαθητές που είναι ανήλικοι διαμένουν στους ξενώνες είτε της Άρσις στη Μακρινίτσα είτε στην Παιδόπολη.
Ο διευθυντής του Εσπερινού Γυμνασίου Βόλου κ. Απόστολος Ζαχαρός τόνισε πως «στο σχολείο εδώ και πέντε χρόνια φοιτούν πολλοί αλλοδαποί μαθητές που προέρχονται από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, τη Συρία, το Ιράκ, χώρες της Αφρικής, αλλά και από την Αλβανία, τη Βουλγαρία. Οι περισσότεροι από αυτούς τους μαθητές έχουν εξοικειωθεί τόσο με την ελληνική γλώσσα, όσο και με τη χώρα και τη σχολική ζωή. Κάποιοι από αυτούς καταφέρνουν να λάβουν απολυτήριο, ενώ σχεδόν όλοι εργάζονται είτε σε μόνιμες είτε σε περιστασιακές δουλειές, όπως στον αγροτικό τομέα, ως πωλήτριες, σε ουζερί και άλλα καταστήματα εστίασης, στη λαϊκή αγορά, σε ανθοπωλεία και οπουδήποτε αλλού. Πολλοί από τους μαθητές είναι ενήλικες και αποδίδουν όσο μπορούν στα μαθήματα. Αναγκάστηκαν να φύγουν από την πατρίδα τους και προσωπικά για μένα είναι ήρωες, γιατί ήρθαν σε μια ξένη γι’ αυτούς χώρα με άλλη νοοτροπία και κατάφεραν να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία, μαθαίνοντας την ελληνική γλώσσα, ενώ είναι βιοπαλαιστές παρακολουθώντας συγχρόνως τα μαθήματα στο σχολείο. Και εμείς ως σχολείο προσπαθούμε να τους παρέχουμε όλα τα απαραίτητα εφόδια για να συνεχίσουν τη ζωή τους στην Ελλάδα».
Η ανθρωπιά των Ελλήνων
Η 23χρονη Γκεοργκία Ανγκέλοβα ήρθε από τη Βουλγαρία πριν δύο χρόνια στην Ελλάδα με την ελπίδα να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Εργάζεται ήδη σε φούρνο και παρακολουθεί το σχολείο για να μπορεί να επικοινωνεί με τον κόσμο. «Μένω με την αδελφή μου με την οποία φοιτούμε μαζί στο σχολείο. Στην Ελλάδα είναι πιο όμορφα να μένεις, με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχει εργασία. Στην Ελλάδα λαμβάνω περίπου 400 ευρώ το μήνα, ενώ στη Βουλγαρία ο κανονικός μισθός είναι 200 ευρώ το μήνα. Βέβαια στην Ελλάδα οι τιμές είναι πιο ακριβές. Θέλω να μείνω και άλλο στην Ελλάδα, γιατί μου αρέσουν η ανθρωπιά των Ελλήνων, η φιλοτιμία τους, η διάθεση να βοηθήσουν το συνάνθρωπο. Και φυσικά πολύ μεγάλη βοήθεια έχουμε δεχθεί από το σχολείο και τους καθηγητές μας».
Η εργασία σε ουζερί
Από την πλευρά της η 17χρονη, βουλγαρικής καταγωγής, Ιβάνκα Βασίλεβα μένει μαζί με την οικογένειά της στο Βόλο. Καθημερινά από το πρωί μέχρι και το απόγευμα εργάζεται σε ουζερί της πόλης, ενώ παρακολουθεί μαθήματα στο Εσπερινό Γυμνάσιο. «Όταν ήρθα στην Ελλάδα, πριν δύο χρόνια, ήξερα να μιλάω τα ελληνικά, αφού είχα ζήσει προηγουμένως και στην Κύπρο. Πλέον, όμως έχω μάθει να γράφω και να διαβάζω» μας είπε.
Πρόσθεσε δε πως μέσα από την εργασία της η ίδια προσπαθεί να συνεισφέρει στο οικογενειακό εισόδημα, αφού οι ανάγκες είναι μεγάλες. «Ο κόσμος στην Ελλάδα παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, παραμένει πολύ καλός» υπογράμμισε.
Από τον εμφύλιο πόλεμο στο Βόλο
Ο 19χρονος Κχουράμ Σχαχζάντ αναγκάστηκε να φύγει από το Πακιστάν, καθώς στην περιοχή που ζούσε, επικρατούσε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ σουνιτών και σιιτών. Λόγω του πολέμου, δυστυχώς, έχασε τους γονείς του και ο ίδιος πήρε το δρόμο της ξενιτιάς για να σωθεί.
«Πλέον ζω στο Διμήνι, σε μια οικογένεια, και συνεισφέρω στις αγροτικές και κηπουρικές εργασίες. Στην Ελλάδα είναι το μέλλον μου τώρα. Παράλληλα θέλω να τελειώσω το σχολείο για να μάθω τη γλώσσα και να μπορέσω να προσαρμοστώ ακόμη καλύτερα στην ελληνική κοινωνία» τόνισε ο ίδιος.
«Ανηφόρες και κατηφόρες έχει η ζωή»
Από το Αφγανιστάν ήρθε πριν έξι χρόνια στην Ελλάδα και στο Βόλο, ο 26χρονος Αμπντούλ Κανταρί. Στο Εσπερινό Γυμνάσιο φοιτά τέσσερα χρόνια. Δεν έχει σταθερή εργασία και κάνει μεροκάματα όπου βρει από τον αγροτικό τομέα μέχρι και σε καταστήματα.
«Η ζωή έχει ανηφόρες και κατηφόρες. Παλεύω διαρκώς για την επιβίωση. Και παρότι η Ελλάδα έχει μεγάλη ανεργία, εντούτοις, όποιος θέλει να δουλεύει, θα βρει κάποιες εργασίες να κάνει, ακόμη και αν δεν είναι σταθερές. Θέλω να μείνω στην Ελλάδα και κάνω προσπάθεια για να υποβάλω τα χαρτιά μου και να λάβω την υπηκοότητα» μας είπε.
Από την πατρίδα του έφυγε για δύο λόγους, πρώτον γιατί δεν μπόρεσε να φοιτήσει στο σχολείο και δεύτερον γιατί απειλήθηκε η ζωή του. Ήδη οι γονείς του ζουν στο Ιράν.
Όσο για τη βοήθεια που λαμβάνει από το σχολείο, μας είπε πως «οι μετανάστες αντλούν μεγάλη δύναμη από το σχολείο και αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια ομάδα, ενώ περνούν δημιουργικά το χρόνο τους» κατέληξε.