Ζαν Τιρόλ: Η ΕΕ έκανε τα στραβά μάτια για τα greek statistics με το…αζημίωτο

Λίαν επικριτικός για τον τρόπο που λειτουργούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και τις πολιτικές μανούβρες που επισκιάζουν τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα, εμφανιζόταν σε παλιότερο άρθρο του για την κρίση στην ευρωζώνη, ο άρτι βραβευθείς με Νόμπελ, Γάλλος οικονομολόγος Ζαν Τιρόλ, σημειώνοντας ότι πολλές φορές και όχι χωρίς την απαίτηση για ανταλλάγματα, οι ιθύνοντες έκαναν τα στραβά μάτια σε περιπτώσεις όπως της Ελλάδας και της Ιταλίας με τα «μαγειρεμένα στοιχεία» που επέτρεψαν στις δυο χώρες την είσοδο στην ευρωζώνη.

«Η πολιτική προκατάληψη απέναντι στο laissez-faire είναι κατανοητή. Πρώτον μια χώρα δεν κερδίζει πολλά από την επιμονή της να επιβάλει την πειθαρχία σε μια άλλη χώρα που δεν συμμορφώνεται με τους κοινούς κανόνες…

Δεύτερον, τα πολιτικά συμφέροντα μπορεί να επικρατούν έναντι της όποιας ανησυχίας περί υπόληψης. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εσκεμμένη αδιαφορία της ΕΕ για τα λογιστικά τεχνάσματα Ελλάδας και Ιταλίας, ώστε να επιτραπεί στις δυο αυτές χώρες να μπουν στην ευρωζώνη.

Τρίτον, οι ισχυροί παίκτες μπορεί να αισθάνονται ότι θα τους κάνουν την ίδια χάρη (θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση) όταν έρθει η σειρά τους. Είναι ενδιαφέρον, ότι Γαλλία και Γερμανία παραβίασαν και οι ίδιες τους κανόνες το 2003. Συνεπώς, η ελευθερία, οι πολιτικές ατζέντες και τα ανταλλάγματα (quid pro quos) όλα συνδέονται ώστε να κάνουν τις κυρώσεις να μοιάζουν κενή απειλή»» έγραφε ο Ζαν Τιρόλ σε άρθρο του 2012 με τίτλο: «Η ευρω-κρίση. Ορισμένες σκέψεις για την θεσμική μεταρρύθμιση».

Σχολιάζοντας τα διάφορα σημεία που πήγαν στραβά και συνέβαλαν στην εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, ο Τιρόλ αναφερόταν στην αναποφασιστικότητα των ιθυνόντων σε σχέση με το ποιος θα πλήρωνε το…μάρμαρο σε περίπτωση χρεοκοπίας ενός κράτους. «Τις απώλειες θα έπρεπε να τις καλύψει ο επίσημος τομέας ή να υποχρεωθεί να συμμετέχει ο ιδιωτικός; (PSI)…» ήταν ένα ερώτημα το οποίο ακόμη ακόμη και σήμερα προκαλεί έντονες συζητήσεις, σημείωνε ο οικονομολόγος, προσθέτοντας:

«Αυτό που κυριαρχούσε ως κοινή αντίληψη, μέχρι που χρεοκόπησε η Ελλάδα στις 21 Ιουλίου του 2011 ήταν η απουσία (του ενδεχόμενου) μιας χρεοκοπίας, καθώς αναμενόταν ευρέως ότι η Ευρώπη θα διέσωζε τις χώρες που αντιμετώπιζαν πρόβλημα…».

Υπήρχε μια γενικότερη αίσθηση ασφάλειας, «μέχρι που ήρθε η χρεοκοπία της Ελλάδας, η οποία- όπως συνέβη με την Lehman’s το 2008- λειτούργησε ως αφύπνιση» τόνιζε ο Τιρόλ.

Πηγή: www.ethnos.gr