Βασιλική Πέρκα – μια γλύπτρια πλαστικής αθωότητας

Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Εγκαινιάστηκε στις 9 του Γενάρη η αναδρομική έκθεση των εύπλαστων ομοιωμάτων της συμπολίτισσας εικαστικού Βασιλικής Πέρκα, στην ιδιαίτερα ζεστή και φιλόξενη αίθουσα της gallely δ του Θανάση Δουλκέρογλου.
Το έργο της Βασιλικής Πέρκα περιλαμβάνει εφηβικά και παιδικά πρόσωπα με χαρακτηριστική λιτότητα, αλλά και ολόσωμα νεανικά ή αντρικά κορμιά, σε στάση περισυλλογής και ήρεμης αθωότητας, αλλά και εσωτερικής δύναμης και εκφραστικής ζωντάνιας.
Εκείνο όμως που χαρακτηρίζει τη γλύπτρια περισσότερο, κατά την άποψή μου, είναι το διαύγασμα των προσώπων και των απλών εκφράσεων και ιδιαίτερα των ματιών που αποτυπώνει ο πηλός και μεταποιούνται σε αμαλγάματα ενδοσκοπικής αυτοσυγκέντρωσης.
Τα πρόσωπα αυτά εκφράζουν μια στάση ζωής, ενορχηστρωμένα από ένα ή πολλά σύμβολα, όπως τα αγάλματα της αρχαιότητας και τα μάρμαρα με τους πτυχωτούς μανδύες των συμβολισμών τους.
Το ανάγλυφο σώμα του πηλού έχει μια δική του ψυχή κι είναι ενταγμένο στον μεγάλο κόσμο.
Τα έργα της Πέρκα αναδύουν μιαν έντονη στοχαστικότητα και συνομιλούν μεταξύ τους, καθώς ακολουθούν μια γραμμή ολωσδιόλου διαφορετική από τον παραστατικό κόσμο των συναισθημάτων που συνυπάρχουν στο ίδιο πλαστικό θέμα.

Το αισθητικό αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς είναι επίσης διαφορετικό από τα συνηθισμένα μάρμαρα που τα σκεπάζει ένας μανδύας επιφανειακής συλλογής.
Η αίθουσα όπου εκτίθενται τα έργα της μπορεί να είναι μικρή, αλλά όλα εκεί μέσα μιλούν αναμεταξύ τους.
Τ’ ακούς, τα αφουγκράζεσαι, τα παρακολουθείς.
Χαμόγελα και καμπύλες, επιφάνειες σκληρές ή ρυτιδιασμένες, ζωντανές όλες, ολοζώντανες, μέσα σου, ανακαλούν τη φυσική ή και υπερφυσική πολλές φορές ζωή, αρμονισμένες σ’ έναν τόσο μικρό χώρο, δίπλα στα χαριτωμένα πινακάκια με τα φτερουγίσματα των πουλιών που κοσμούν τους τοίχους της ωραίας αίθουσας.
Μοιάζουν κομμάτια σωμάτων που ανασαίνουν ακόμη, αναλυμένα μέσα στο φως.
Τα έργα της Πέρκα σου δίνουν την αίσθηση ενός ναού εγκιβωτισμένου στο χάος της πολυσημίας.
Οι αποχρώσεις του ψυχρού πηλού αναδίνουν μια τεράστια κατάνυξη.
Είναι τόσο ψυχρός ο πηλός που αντιπαλεύει την ωχρότητα της σάρκας.
Το σαν άγαλμα πήλινο κατασκεύασμα με τον χιτώνα του, τις αδρές γραμμές προσώπου, γλυμμένο σαν από το κύμα σε μιαν ακρογιαλιά, παίρνει ζωή και φορτώνεται πνεύμα στα χέρια της Πέρκα.
Είναι εν τέλει ένα σύνολο αναστάσιμων έργων καθώς μεθερμηνεύει τη δευτέρα παρουσία των σωμάτων που προσφέρουν καταλυτική συγκίνηση ανάμικτη με μια ξαφνική οικειότητα.
Το χρώμα των σωμάτων (του πηλού) διαρρέει μέσα στην αίθουσα σαν από λαμπυρίσματα της άμμου.
Σώματα που στέκονται δυναμικά ακίνητα μέσα σ’ ένα φως διαλυτικό, με αναρίθμητους κυματισμούς που απλώνονται πάνω τους και αποδίδουν την στοχαστική περισυλλογή της ψυχής τους.
Έργα με τόση απλότητα τοποθετημένα, αλλά και με πόση μαεστρία και μεράκι δουλεμένα.
Ακουμπάμε πάνω τους και νιώθουμε ένα ανάλαφρο βάρος να μας απογειώνει, έτσι που τα πήλινα αγάλματα να ενσαρκώνουν την αέναη σωματική κίνηση και την πλούσια στάση της ψυχής τους.

Η Βασιλική Πέρκα ξέρει να δουλεύει τον πηλό.
Άλλωστε το υλικό της είναι ολωσδιόλου πλαστικό και ως υλικό στοιχείο διαμορφωτικό.
Τάσεων μυστικών της ψυχής και του πνεύματος.
Η γλυπτική της αναπαριστά και προσεγγίζει την αρχαιοελληνική απλότητα, όπως πολύ εύστοχα την αναλύει η ιστορικός τέχνης Κατερίνα Ταβαντζή που επιμελήθηκε και το πρόγραμμα του αφιερώματος.
Αξίζει να δείτε αυτό το πρωτότυπο πλαστικό έργο της Πέρκα για την αισθητική προσέγγιση ενός κόσμου ζωντανού και πολύχρωμου.
Είναι δε, όπως επιλέγει η κ. Ταβαντζή, μια αναγεννησιακή πλαστική που μεταπλάθει τη νατουραλιστική αναπαράσταση σε σπουδή ενδοσκόπησης και υπαρξιακής αναζήτησης.
Την οποία και χειροκροτώ…