«Το παιδί με τη φουστανέλα»: Παιδικό βιβλίο με θέμα την αναπηρία από τον Διονύση Λεϊμονή

Ένα παιδικό βιβλίο με θέμα την αναπηρία, που φέρει την υπογραφή του Διονύση Λεϊμονή υπόσχεται ένα διαφορετικό «ταξίδι» στους μικρούς αναγνώστες που θα το πιάσουν στα χέρια τους. Τιτλοφορείται «Το παιδί με τη φουστανέλα», με τον συγγραφέα να αφηγείται την ιστορία ενός παιδιού με προβλήματα όρασης, που γνωρίζει έναν σπουδαίο οπλαρχηγό του 1821 και αντλεί από εκείνον τη δύναμη για να προχωρήσει στη ζωή του.

Το ύφος και η θεματική του καινούργιου βιβλίου του Λεϊμονή, ο οποίος με «Το παιδί με τη φουστανέλα» επιχείρησε να δείξει ότι οι άνθρωποι δεν καθορίζονται από τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν, χθες έμοιαζαν πιο επίκαιρα όσο ποτέ, αφού η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρίες. Και με δεδομένη την ευαισθησία που διακρίνει τον συγγραφέα, δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως το αφιέρωσε σε όλους τους ανθρώπους που μάχονται παλικαρίσια στη ζωή.

Όπως ακριβώς ο μικρός Γρηγόρης, ένα μικρό παιδί που εισπράττει την απόρριψη του περίγυρού του, εξαιτίας του προβλήματος όρασης που αντιμετωπίζει στο ένα του μάτι. «Ο μικρός Γρηγόρης δέχεται bullying γι’ αυτό. Βιώνει μία εχθρότητα από τους συνομηλίκους του, ακόμη και από τους μεγαλύτερους, που δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι κάποιος μπορεί να βλέπει τον κόσμο διαφορετικά», εξήγησε χαρακτηριστικά και στάθηκε στην προσεγμένη εικονογράφηση που έγινε από τον Πρόδρομο Μάνου και την Αρτέον Εκδοτική, με την οποία συνεργάστηκε εκ νέου μετά την επιτυχημένη κυκλοφορία του «Θαλασσοσφυριχτή». «Ακόμη και ο τρόπος που αποτυπώθηκε η μορφή του παιδιού στο εξώφυλλο, για μένα σημαίνει πολλά. Η ιδέα των ανόμοιων χρωμάτων στα μάτια του, είναι μία λεπτομέρεια αρκετά ιδιαίτερη που με συγκίνησε, μια και η διαφορετικότητα του ήρωα αποδόθηκε με διακριτικότητα», εξομολογήθηκε.

Ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα που θίγει ο Διονύσης Λεϊμονής, έχει να κάνει με την απόρριψη που βιώνουν όσοι έχουν οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας, ένα στερεότυπο που συντηρείται μέχρι και σήμερα στην κοινωνία. «Η καταπολέμηση των προκαταλήψεων δεν είναι εύκολη υπόθεση, ούτε οι παγκόσμιες ημέρες φτάνουν για να αλλάξουν κάποια πράγματα. Μεγαλύτερο ρόλο παίζει η καθημερινή συμπεριφορά μας, για να αποδεχτούμε τα Άτομα με Αναπηρία, τα οποία βιώνουν πολλούς αποκλεισμούς», σημείωσε με νόημα.

Η αποδοχή και ο σεβασμός απέναντι στην αναπηρία είναι οι λέξεις-κλειδί για τον συγγραφέα, ο οποίος τυγχάνει εκπαιδευτικός και μεταφέροντας τις εμπειρίες του μέσα από την τάξη, στάθηκε ιδιαίτερα σ’ αυτό: «Εάν τα παιδιά μαθαίνουν από νωρίς να κατανοούν τη διαφορετικότητα, τότε θα έχουμε πιο συνειδητοποιημένους ενήλικες».
Ελάχιστες εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του «Παιδιού με τη φουστανέλα», τα πρώτα μηνύματα είναι κάτι περισσότερο από ενθαρρυντικά, με τον δημιουργό του έργου να δικαιώνεται για την επιλογή του να ασχοληθεί εκ νέου με ένα θέμα ταμπού, όπως η αναπηρία: «Από το πρώτο μου βιβλίο, την «Κολυμβήτρια του Σιλωάμ» που πρωταγωνιστούσε άτομο σε αναπηρικό αμαξίδιο, μέχρι και σήμερα, επιδιώκω να ενσωματώνω την αναπηρία στα βιβλία μου, γιατί πολύ απλά υπάρχει δίπλα μας. Η λογοτεχνία αποτυπώνει την ίδια τη ζωή. Για ποιον λόγο να το παραβλέπουμε; Και χαίρομαι που υπάρχουν συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι ήδη ζήτησαν το βιβλίο, για να το χρησιμοποιήσουν στο σχολείο. Τόσο για να μιλήσουν για την αναπηρία, όσο και να δείξουν την επαφή του παρελθόντος με το παρόν, ειδικά ενόψει των επικείμενων εορτασμών για τη συμπλήρωση διακοσίων ετών από την Ελληνική Επανάσταση».

Η τελευταία φράση του συγγραφέα στάθηκε αφορμή για την αναφορά στο ιστορικό πλαίσιο της υπόθεσης. Πέρα από τις κοινωνικές προεκτάσεις της ιστορίας, στο βιβλίο δεσπόζει η μορφή του Γρηγόρη Λιακατά, ενός Σαρακατσάνου οπλαρχηγού που είχε χάσει το δεξί του μάτι σε μάχη και το 1826 θυσιάστηκε με άλλους τριακόσιους συμπολεμιστές του σε μία νησίδα κοντά στο Αιτωλικό, τη γενέτειρα του Διονύση Λεϊμονή. Κλείνοντας μίλησε με θέρμη για τον σπουδαίο αγωνιστή που έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία του Έθνους: «Ο Λιακατάς δικαίως χαρακτηρίζεται ο Λεωνίδας της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας και είναι εντυπωσιακό το πώς κάποια πράγματα επαναλαμβάνονται».