Τέσσερα διηγήματα για τον ξεριζωμό από τον Στέφανο Πίο 

Μία γυναίκα από την Αλβανία, η οποία στις αρχές του 1990 πέρασε τα ελληνικά σύνορα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Μία πρόσφυγας από τη Συρία που σπαράσσεται από τον εμφύλιο πόλεμο. Ένας Παλαιστίνιος πατέρας που κρατά στα χέρια του το νεκρό παιδί του, αλλά και μία Εβρίτισσα που τη δεκαετία του ’60 άφησε τον τόπο της και βρέθηκε μετανάστρια στη Δυτική Γερμανία, είναι οι χαρακτήρες που ενέπνευσαν τον Στέφανο Πίο στην πρώτη συγγραφική προσπάθειά του.

Ο διευθυντής του 2ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Ιωνίας, αφού άκουσε πάμπολλες ιστορίες από ανθρώπους της διπλανής πόρτας, έπλασε τέσσερα διηγήματα έχοντας κοινό παρονομαστή τον πόνο του ξεριζωμού και της προσφυγιάς. Το μυθιστόρημα, που έχει τίτλο «Ξένος παντού» και θα παρουσιαστεί απόψε στις εννέα το βράδυ στον Πολυχώρο Φουντούλη, είναι εμπνευσμένο από αληθινά περιστατικά. Κυκλοφόρησε στις 25 Νοεμβρίου από τις Εκδόσεις Πηγή, ενώ γράφτηκε πριν από τρία χρόνια. «Ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2015. Είχε δύο χρόνια που ήταν στο συρτάρι προτού εκδοθεί. Μιλά για τον ξένο πέρα από τον χρόνο και τον χώρο. Κάθε μία ιστορία προλογίζει κι ένα ποίημα, ενώ πρωταγωνιστούν άνθρωποι από διάφορες χώρες», ανέφερε ο Εβρίτης δάσκαλος, ο οποίος στη συνέχεια αναφέρθηκε εκτενέστερα στους ήρωες του βιβλίου του: «Η πρώτη ιστορία αφορά μία Αλβανίδα, η οποία άφησε την πατρίδα της και ήρθε στην Ελλάδα για να εργαστεί. Το δεύτερο διήγημα έχει πρωταγωνίστρια μία πανέμορφη γυναίκα, που γνώρισα κάποτε στο Σ.Ε.Α. Αλμυρού, όταν είχαν φέρει για πρώτη φορά Σύρους. Μιλούσε ελληνικά και μου είχε πει τότε: «Εσείς είστε καλά. Εμείς ήμασταν δύο χρόνια κάτω από το χώμα». Για την τρίτη ιστορία επηρεάστηκα από μια φωτογραφία που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2015. Είχε γίνει viral τότε και απεικόνιζε έναν πατέρα από την Παλαιστίνη, ο οποίος κρατούσε στα χέρια του το νεκρό κοριτσάκι του… Το βιβλίο ολοκληρώνεται με μία γυναίκα, που στις αρχές της δεκαετίας του ’60 έφυγε από ένα χωριό του Έβρου και πήγε εργάτρια στη Δυτική Γερμανία».

Ο κ. Στέφανος Πίος παραδέχθηκε ότι το τέταρτο διήγημα έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία: «Έγραψα για τη μάνα μου. Άλλωστε, κι εγώ ο ίδιος γεννήθηκα στη Γερμανία, αν και δεν έζησα ποτέ εκεί. Υπήρξα ένα από τα παιδιά των μεταναστών που τα έστελναν πίσω σ’ ένα κουτί, για να μεγαλώσουν με τον παππού και τη γιαγιά». Θυμήθηκε έτσι τα παιδικά του χρόνια στο Τυχερό, ένα χωριό που βρίσκεται στις εσχατιές της Ελλάδας. «Το Τυχερό βρίσκεται μία ανάσα από τα σύνορα με την Τουρκία. Το σπίτι όπου μεγάλωσα είναι δίπλα στον ποταμό Έβρο, ενώ το τουρκικό χωριό απέναντί μας απέχει κάπου στα δυόμισι χιλιόμετρα», εξομολογήθηκε, για να προσθέσει: «Άλλη Ελλάδα εκεί. Μια Ελλάδα που δεν την έχουμε προσέξει, αλλά φυλάνε Θερμοπύλες όσοι μένουν εκεί», πρόσθεσε με νόημα.

Έγραψε για ανθρώπους που γυρεύουν ένα νέο ξεκίνημα σε τόπους μακρινούς, επισημαίνοντας ότι το φαινόμενο επαναλαμβάνεται στο πέρας του χρόνου. Επισήμανε όμως την πιο συγκλονιστική λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά στην εποχή μας: «Σήμερα οι πιο πολλοί ξένοι έρχονται ξεριζωμένοι. Δεν είναι οικονομικοί μετανάστες που αλλάζουν τόπο αναζητώντας μία δουλειά. Όταν φεύγεις από την πατρίδα σου, ποτέ δεν φεύγεις για καλό. Κάτι σε ωθεί. Δεν έχει σημασία αν φταίει η πείνα, ο πόλεμος ή η βία. Φεύγεις γιατί υπάρχει κάτι κακό… Και ο ξεριζωμός κρύβει και αυτό, που οι Έλληνες έχουμε εκφράσει με μία άλλη λέξη: Το μαράζι. Κι ετούτο δεν γιατρεύεται εύκολα. Θυμάμαι τη συζήτηση που είχα κάποτε με τη γυναίκα από την Αλβανία. Έπειτα από 20 και πλέον χρόνια εδώ, ακόμη νιώθει ξένη. Όμως, και στο χωριό της στην Αλβανία, πάλι ξένη νιώθει. Δεν στεριώνουν πουθενά αυτοί οι άνθρωποι… Γι’ αυτό και διάλεξα το «Ξένος παντού» για τίτλο».