Tár: Η ανατρεπτική ταινία με την Κέιτ Μπλάνσετ

Της ΜΑΡΙΑΣ ΑΛΜΠΑΝΙΔΟΥ,
νομικού MSc Ποινικών και Εγκληματολογικών Σπουδών, αρθρογράφου, ποιήτριας

Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένες και αγαπημένοι και καλή Κυριακή! Σήμερα θα σας μιλήσω για μια ταινία και για μία γυναίκα, την οποία την έβλεπα να κινείται στα διάφορα κινηματογραφικά πλάνα τόσο υπέροχα κι αναρωτιόμουνα: μα τι κάνει και είναι τόσο καταπληκτική ηθοποιός και μπορεί και παίζει τόσο πολύ καλά; Τι σκέφτεται; Τι νιώθει; Πώς αισθάνεται; Είναι πραγματικά μαγευτική! Είναι πραγματικά ένα τόσο ταλαντούχο πλάσμα, ένα τόσο ταλαντούχο πνεύμα, μία τόσο ταλαντούχα ψυχή! Και φυσικά σας μιλάω για την μοναδικά υπέροχη Κέιτ Μπλάνσετ (Cate Blanchett) και για την θαυμάσια ανατρεπτική ταινία Tár σε σκηνοθεσία Τοντ Φιλντ (Todd Field) που παίζεται, μεταξύ άλλων υπέροχων ταινιών, στην αγαπημένη «Εξωραϊστική» το Σάββατο 1 /7 και την Κυριακή 2/7 στις 9.30 μ.μ.

Η ταινία στην 95η Τελετή βράβευσης των Όσκαρ 2023 που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 12 Μαρτίου στο Dolby Theatre του Λος Άντζελες, ήταν υποψήφια για 6 Όσκαρ: Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την Κέιτ Μπλάνσετ, Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τον Τοντ Φιλντ, Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου πάλι για τον Τοντ Φιλντ, Όσκαρ Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας για τον Φλόριαν Χόφμαϊστερ και Όσκαρ Καλύτερου Μοντάζ για τη Μόνικα Βίλι. Τελικά μεγάλη νικήτρια της βραδιάς αναδείχθηκε η ταινία «Τα Πάντα Όλα» (Everything Everywhere All at Once) η οποία απέσπασε συνολικά 7 Όσκαρ.
Η Κέιτ Μπλάνσετ (Catherine Élise «Cate» Blanchett) γεννήθηκε στις 14 Μαΐου 1969, είναι Αυστραλή ηθοποιός, βραβευμένη με δυο βραβεία Όσκαρ και για μένα έπρεπε να πάρει και το τρίτο της για το Tár, ένα Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία του 2013 Θλιμμένη Τζασμίν (Blue Jasmine) και ένα Β΄Γυναικείου Ρόλου για την ταινία του 2004 Ιπτάμενος Κροίσος (The Aviator). Η Μπλάνσετ έχει επίσης τιμηθεί με τρεις Χρυσές Σφαίρες, τρία Βραβεία BAFTA και δύο Βραβεία Σωματείου Αμερικανών Ηθοποιών. Γεννήθηκε στην Αυστραλία από Αυστραλέζα μητέρα και Τεξανό πατέρα, τον οποίο έχασε στην ηλικία των δέκα ετών. Έχει σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και υποκριτική στο Διεθνές Ινστιτούτο Δραματικής Τέχνης του Σίνδεϊ απ’ όπου αποφοίτησε το 1992.

Τι να πει κανείς γι’ αυτή την τόσο εκκωφαντική, ιδιοφυή και μαεστρική, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ταινία! Ο σκηνοθέτης Τοντ Φιλντ, μετά από 16 χρόνια απουσίας από τα κινηματογραφικά πλατό δημιούργησε ένα αριστούργημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Κέιτ Μπλάνσετ καθώς ήταν αποφασισμένος ότι δεν θα προχωρούσε αν η ίδια δεν έλεγε το «ναι».
Η Λύντια Ταρ (Κέιτ Μπλάνσετ), κορυφαία μαέστρος, βραβευμένη με EGOT (Emmy, Grammy, Oscar, Tonny) ετοιμάζεται να παρουσιάσει την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Taron Tár» και ταυτόχρονα να ηχογραφήσει ζωντανά την Πέμπτη Συμφωνία του Γκουστάβ Μάλερ με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, της οποίας είναι διευθύντρια. Δηλωμένη λεσβία, συζεί με την πρώτη βιολονίστρια της Φιλαρμονικής (Νίνα Χος), έχοντας υιοθετήσει ένα κοριτσάκι. Το φιλμ ξεκινά με μία συνέντευξη της Λίντια Ταρ στον Άνταμ Γκόπνικ του New Yorker, παρουσία κοινού, και που στην ουσία καταλαβαίνεις ποια είναι στην πραγματικότητα η Ταρ και πόσο φιλόδοξη είναι. Γιατί πραγματικά πρόκειται για μια γυναίκα δυναμική, απαιτητική, προκλητική, υπερφίαλη, ανταγωνιστική, εγωτική. Είσαι σίγουρη ότι θα έκανε τα πάντα για να φτάσει εκεί που έφτασε. Και πραγματικά η ίδια είναι έμπλεη φιλοδοξιών. Η ταινία με αφορμή, αλλά όχι επίκεντρο, το #MeToo, εξερευνά με τρόπο καθηλωτικό την αλανοζεία της εξουσίας και τη λεπτή δυναμική των σχέσεων. Η Λύντια Ταρ είναι εξουσία και τη χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.
Μια σειρά γεγονότων που κάποια απ’ αυτά είναι στη φαντασία της (είναι άραγε;) και κάποια είναι πέρα για πέρα αληθινά θα αποκαθηλώσουν την κυρία Ταρ από τον υψηλό βάθρο στο οποίο είχε ανέβει και θα την οδηγήσουν πίσω, σ’ ένα μέρος που καταλήγουμε όλοι μα όλοι όταν πονάμε. Όταν πονάμε πραγματικά. Το πατρικό μας, οικογενειακό μας σπίτι. Κι από εκεί η Λύντια Ταρ θα προσπαθήσει να ξεκινήσει από την αρχή, χωρίς την αλαζονεία και τον εγωισμό της εξουσίας. Το φινάλε είναι πολύ αισιόδοξο, σε μία ταινία που θα την κατατάσσαμε ανάμεσα στο ψυχολογικό δράμα και την μαύρη κωμωδία.
Η ταινία είναι ένα πραγματικό διαμάντι, μία υψηλού επιπέδου τέχνη, και τα 158 λεπτά που διαρκεί δεν καταλαβαίνεις πραγματικά πώς περνάνε. Αν θέλετε να αφεθείτε λίγο στο όνειρο και τη μαγεία της μεγάλης οθόνης με ένα αριστούργημα, μην τη χάσετε.
Ώς την επόμενη φορά, σας στέλνω την αγάπη μου και καλή σας θέαση.