Toυ Δημήτρη
Κωνσταντάρα-Σταθαρά
Πόσο μικρός γίνεται ο κόσμος με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας! «Είμαι ένας Τούρκος καθηγητής Aρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο Yildiz στην Κωνσταντινούπολη» θα γράψει σε άπταιστα ελληνικά στο ηλεκτρονικό του μήνυμα (e-mail), που μου ήλθε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (Outlook) από τον κύριο Εrdal Devrim Aydin. Πού με βρήκε; Μα, στο διαδίκτυο (Internet), στην ιστοσελίδα μου (www.neaioniavolou.com).
Έτσι ήλθε στον ηλεκτρονικό υπολογιστή μου μακροσκελές μήνυμα (επιστολή) από τον προαναφερθέντα κύριο, η οποία κατέληγε με την υπογραφή του και «Ζεστά χαιρετίσματα από Μικρά Ασία, από την πατρίδα σας και ανυπομονώ να ακούσω και εσάς»! Αυτό το «ζεστά χαιρετίσματα», πρώτη φορά το διάβασα και συγκινήθηκα (εννοείται και από το σύνολο της επιστολής) και φανερώνει την ψυχική διάθεση του Τούρκου καθηγητή.
Ο κύριος Εrdal Devrim Aydin είναι ένας νέος επιστήμονας με ανοιχτό μυαλό, που όπως γράφει «Για να μάθω τα ιστορικά γεγονότα καλύτερα και να επικοινωνήσω με τους συμπατριώτες μου, τους Ρωμιούς, έμαθα ελληνικά, πριν τέσσερα χρόνια και βεβαίως έμαθα πολλά για την ρωμιοσύνη στη Μικρά Ασία, ιστορίες, γεγονότα και για ανθρώπους επίσης».
Έτσι μέσα στα ενδιαφέροντά του ανακάλυψε και τα βιβλία τα δικά μου (από το διαδίκτυο), ιδιαιτέρως το «Αληθινές Μικρασιάτικες Ιστορίες» και το «Ακούω τη Μικρασιάτισσα Μάνα μου», μέσα στα οποία γίνεται εκτενής αναφορά για το χωριό της Μητέρας μου, το Κλησέκιοϊ της Περγάμου, στο οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι τα 11 χρόνια της, πριν τον Μεγάλο Διωγμό του 1922.
Και πώς το ενδιαφέρον του εστιάστηκε στο μικρό χωριό της Μητέρας μου; Εδώ είναι μια απρόσμενη σύμπτωση. Έτυχε να έχει συνδεθεί με φιλία με μία κοπέλα Ελληνίδα, που η καταγωγή των γονέων της και των προγόνων της είναι από το Κλησέκιοϊ της Περγάμου! Εκεί πήγαν πολλές φορές και με οδηγό τις αφηγήσεις της Μητέρας μου προσπάθησαν να εντοπίσουν το σπίτι του παππού μου Γιώργη Σταθαρά και της Μητέρας μου και μου έστειλαν και φωτογραφίες με τη σημείωση «σχετικά με την περιγραφή της μητέρας σας, νομίζω το σπίτι σας ακόμα παραμένει». Τι χαρά και συγκίνηση για μένα! Γράφει «Η μητέρα σας λέει ότι υπήρξε μεγάλο ελαιοτριβείο απέναντι και το σπίτι είναι στο μέρος σαν σκάλα, που βλέπει το άλλο σπίτι ενός Τούρκου από πάνω και ο παππούς σας έκλεισε ένα παράθυρο γιατί γκρίνιαζε ο Τούρκος» ( σ. σ. Στις «Αληθινές Μικρασιάτικες Ιστορίες» «Το παράθυρο»).
Και καταλήγει ο Erdal: «Αν δεν έχετε έρθει εδώ στο χωριό μας ποτέ, είναι τιμή για μένα να σας φιλοξενήσω και να σας πάω σε εκείνο το όμορφο χωριό σας»! Ω, μεγάλη μου χαρά και τιμή να μπορούσα να πάω στο χωριό της Μητέρας μου και να περπατήσω στο μέρος που έζησαν και μεγάλωσαν οι πρόγονοί μου στη Μικρά Ασία! Όμως οι αντικειμενικές μου δυσκολίες με εμποδίζουν να εκπληρωθεί το όνειρό μου αυτό. Θα παραμείνω όμως με τη γνωριμία μας με τον Τούρκο διανοούμενο, αφού αρχίσαμε ήδη τις επαφές μας. Μου έγραψε: «Στις 13 Ιουλίου θα έρθω στον Βόλο μαζί με τη φίλη μου, που είναι συγχωριανή σας. Αν μπορούμε να σας γνωρίσουμε, θα χαρούμε πολύ». Και, βέβαια, του απάντησα περιχαρής «Θα σας περιμένω». Έτσι, το Σάββατο 13 Ιουλίου 2024, ώρα 7 το απόγευμα υποδεχόμουν στο σπίτι μου, με χαρά και συγκίνηση, τον κύριο καθηγητή Αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου Yildiz της Κωνσταντινούπολης Εrdal Devrim Aydin και τη φίλη του Ραφαέλλα Παπαμιχαήλ, φιλόλογο από την Ξάνθη, απόφοιτο του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, που οι πρόγονοί της κατάγονταν από το Κλησέκιοϊ Περγάμου ( δηλ. συμπατριώτισσά μου στη Μικρά Ασία!). Μου έφεραν ένα συγκινητικό δώρο: Ένα μπουκάλι λάδι εμφιαλωμένο από το ελαιοτριβείο του Κλησέκιοϊ, που σήμερα λέγεται Zeytindag (ελαιόβουνο), το οποίο ήταν (και είναι) απέναντι από το πατρικό μας σπίτι με ετικέτα «ADALIYAG, Zeytindag».
Από μέρους μου του πρόσφερα τα βιβλία μου: «Ελληνικά Σχολεία στην Κωνσταντινούπολη», «Η Αγία Σοφία» και «Ακούω τη Μικρασιάτισσα Μάνα μου». Τα δέχθηκε με χαρά και συγκίνηση.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο σπίτι μου μιλήσαμε πολλά για το Κλησέκιοϊ και την περιοχή του και για τις σχέσεις (τότε) των Ελλήνων και Τούρκων, που ήταν αμοιβαίες και συνεργατικές. Ήταν για μένα μία συγκινητική συνάντηση και ευχηθήκαμε να επαναληφθεί.
Δεν άργησε να έλθει η ανταπόκριση από τη Μικρά Ασία. Ο κύριος Εrdal Devrim Aydin με ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο Instagram, δημοσιεύοντας τη φωτογραφία μου με φόντο το πορτρέτο της Μητέρας μου έγραψε την Τρίτη 16 Ιουλίου 2024, τα παρακάτω συγκινητικά λόγια:
«Αυτός ο κύριος είναι ο Δημήτρης Κωνσταντάρας-Σταθαράς. Ένας δάσκαλος, ένας συγγραφέας, ένας Μικρασιάτης. Είναι ο συμπατριώτης που ανακάλυψα διαβάζοντας το συγκινητικό του βιβλίο για τα βιώματα της λατρεμένης του μητέρας, προσφύγισσας από το Κλησέκιοϊ της Περγάμου (Zeytindağ). Θέλοντας να μάθω όσα περισσότερα μπορώ για το χωριό αυτό που έχει και για εμένα τον ίδιο ιδιαίτερη σημασία, έπεσα κατά τύχη πάνω στο βιβλίο του κυρίου Δημήτρη. Στη φωτογραφία τον βλέπετε μαζί με τη μητέρα του, αφηγήτρια και πρωταγωνίστρια του βιβλίου του «Ακούω τη Μικρασιάτισσα Μάνα μου». Πριν ταξιδέψω στην Ελλάδα για να τον γνωρίσω από κοντά, φρόντισα να βρω το σπίτι που άφησε η οικογένειά του πίσω στο Κλησέκιοϊ (Zeytindağ) για να του πάω φωτογραφίες, επίσης του πήγα ελαιόλαδο από τους ελαιώνες του χωριού του και το πιο σημαντικό, του έφερα να γνωρίσει μια νεαρή συγχωριανή του που οι προπαππούδες της είχαν κοινή μοίρα με την οικογένεια του κυρίου Δημήτρη. Ο κύριος Δημήτρης μάς άνοιξε το σπίτι του στην πόλη του Βόλου στην Ελλάδα με μεγάλη συγκίνηση, μοιράστηκε ιστορίες μαζί μας και μου υπέγραψε μερικά από τα βιβλία του. Να ‘σαι καλά θείε Δημήτρη, λες πάντα «Είμαι Μικρασιάτης». Βέβαια, είσαι Μικρασιάτης και συμπατριώτης…».
Κλείνω το σημείωμα αυτό με χαρά και συγκίνηση και ευχαριστίες μου στον φίλο, πλέον, Εrdal Devrim Aydin, καθηγητή Aρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο της Κωνσταντινούπολης Yildiz με την ευχή να ξανανταμώσουμε.