Ο Χρήστος Δημόπουλος θα βρεθεί στον Βόλο αυτή την Κυριακή, κάνοντας στην πόλη μας τη δεύτερη στάση στην περιοδεία που ξεκινά με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του. Το παραμύθι με τίτλο «Οι Ουφ και οι Φου», το οποίο από χθες κυκλοφορεί και επίσημα από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, θα παρουσιαστεί στο Μεταξουργείο της Νέας Ιωνίας, ενώ την προσεχή Δευτέρα ο αγαπημένος συγγραφέας και παρουσιαστής, θα επισκεφτεί τρία Δημοτικά Σχολεία του Βόλου (2ο, 19ο και 21ο) και θα έχει την ευκαιρία να μιλήσει από κοντά με τους λιλιπούτειους φίλους του. Γνωστός στο κοινό από την 15ετή παρουσία του στους τηλεοπτικούς δέκτες με την παιδική εκπομπή «Ουράνιο Τόξο», ο Χρήστος Δημόπουλος τα τελευταία χρόνια δείχνει την αγάπη του για τα παιδιά από ένα διαφορετικό μετερίζι, αυτό του συγγραφέα.
Το τελευταίο βιβλίο του είναι ένα παραμύθι που πραγματεύεται τον παραλογισμό του πολέμου. «Μιλά για κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μοιράζονται, δεν ζυγώνουν ποτέ τον γείτονά τους κι έχουν την αίσθηση ότι εκείνοι είναι το κέντρο του κόσμου. Κι αυτό κατά κανόνα έχει καταστροφικά αποτελέσματα», σημείωσε ο κ. Δημόπουλος, ενώ στη συνέχεια στάθηκε στην απολαυστική εικονογράφηση του Νίκου Γιαννόπουλου που «έντυσε» το ταξίδι του συγγραφέα στη χώρα των Ουφ και των Φου.
Από τη στιγμή που σταμάτησε η προβολή του «Ουράνιου Τόξου», ο Χρήστος Δημόπουλος στράφηκε στη συγγραφή παιδικών βιβλίων και μάλιστα αποδεικνύεται ιδιαίτερα παραγωγικός. Το νέο βιβλίο του είναι το 13ο που κυκλοφόρησε από το 2013, ενώ ήδη στα σκαριά βρίσκεται το επόμενο που θα κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά που διανύουμε. Θα έχει τίτλο «Η έβδομη Καρυάτιδα», στην τρίτη κατά σειρά περιπέτεια του ήρωα Ήπιου Θερμοκήπιου, ενός συνταξιούχου καθηγητή που γυρίζει τον κόσμο και ανακαλύπτει μυστικά χαμένα στα βάθη της Ιστορίας.
«Κάθε φορά καταπιάνομαι και με ένα διαφορετικό θέμα. Γράφω γιατί θέλω να αφήσω κάτι στο παιδί. Ακόμη και στο πιο απλοϊκό παραμύθι, με μία δεύτερη ανάγνωση, μπορείς να βρεις κι ένα νόημα κρυμμένο από πίσω», είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε: «Φυσικά πάντοτε πρέπει να υπάρχει και η ανάλογη καθοδήγηση από τους γονείς. Τα παιδιά όταν είναι μικρά και διαβάζουν παραμύθια, είναι πάντοτε πολύ καλό να τα διαβάζουν μαζί με τους μεγάλους. Να κάνουν μαζί τους μία κουβέντα, η οποία πάντοτε βοηθάει στο να γίνεται πιο κατανοητό το κείμενο. Αυτό βέβαια εξαρτάται και από το πόσο εξοικειωμένο με το βιβλίο είναι το κάθε παιδί».
Ο κ. Δημόπουλος στάθηκε ιδιαίτερα στην καθοδήγηση των παιδιών από τους γονείς τους, επισημαίνοντας: «Παίζει μεγάλο ρόλο στο τι εφόδια παίρνει το παιδί από το σπίτι του. Ακράδαντα το πιστεύω αυτό. Το σπίτι είναι το μεγάλο σχολείο για κάθε παιδί. Για παράδειγμα στο σπίτι μου, τα βιβλία δεν χωράνε στα ράφια, πλέον τα στοιβάζω στις γωνίες. Η κόρη μας μεγάλωσε σε ένα σπίτι που είναι γεμάτο βιβλία. Πώς είναι δυνατόν αυτό το παιδί να μην αγαπήσει το βιβλίο και να μη διαβάζει; Έρχονται γονείς και με ρωτάνε: Τι να κάνουμε για να διαβάζει το παιδί μας; Τους απαντώ: Εσείς διαβάζετε; Μου λένε όχι. Οπότε, τους εξηγώ ότι έτσι δεν πρέπει να έχουν προσδοκίες. Εάν οι γονείς είναι… κολλημένοι όλη την μέρα μπροστά στην τηλεόραση, θα τους μιμηθούν τα παιδιά τους. Δεν κατηγορώ τους γονείς, γιατί ξέρω ότι ζούμε σε δύσκολες εποχές και δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια να καθίσουν με τις ώρες κοντά στα παιδιά τους. Τουλάχιστον να είναι ποιοτικός ο χρόνος που αφιερώνουν και να επενδύουν πάνω σ’ αυτό».
Αυτή δεν είναι η μοναδική συμβουλή του Χρήστου Δημόπουλου στους νέους, κυρίως, γονείς, ο οποίος συμπλήρωσε: «Συχνά με ρωτάνε πώς να κάνουν το παιδί τους να ξεκολλήσει από το tablet, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα κινητά τηλέφωνα, που έχουν κατακλύσει τη ζωή μας. Αυτό είναι τεράστιο πρόβλημα. Προσωπικά είμαι λάτρης της τεχνολογίας, δεν είμαι αντίθετος στο να είναι εξοικειωμένα με τις νέες τεχνολογίες. Είναι η νέα τους γλώσσα και αλίμονο εάν δεν τη μάθουν. Όμως, σε όλα αυτά πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν ήταν ανόητοι που έλεγαν «παν μέτρον άριστον». Κάπου-κάπου να κάνουμε μία ανάπαυλα και να θυμόμαστε τις ρίζες μας. Να πιάνουμε ένα βιβλίο χάρτινο στα χέρια μας, αντί να το διαβάζουμε στο tablet. Όταν βγαίνει από το τυπογραφείο και το μυρίζω, γιατί μυρίζει ακόμη το μελάνι, έχει μία μαγευτική μυρωδιά. Να κάνουμε πράγματα με τα χέρια μας. Να φτιάχνουμε κατασκευές, μην τα βρίσκουμε όλα έτοιμα. Δεν είναι κακό να μουντζουρωθούν με τους μαρκαδόρους τους, ή να κολλήσουν τα δάχτυλά τους με κόλλα. Τέτοια πράγματα τα ξεχνάμε σιγά-σιγά. Δεν είναι χειρώνακτες, έπαψαν να φτιάχνουν πράγματα με τα χέρια τους. Αντίθετα, φτάσαμε στο σημείο τα παιδιά να χρησιμοποιούν τους δύο αντίχειρες για να γράφουν sms κι έπειτα με τον δείκτη να μετακινούν τον κέρσορα στην οθόνη. Τα άλλα επτά δάχτυλα τι θα απογίνουν; Στο τέλος θα ατροφήσουν! Σε όλη την πορεία μου που έχει σχέση με τα παιδιά και τα 15 χρόνια του «Ουράνιου Τόξου» στην ΕΡΤ, αλλά και στα βιβλία μου, προσπαθώ από το δικό μου μετερίζι να δείξω έναν διαφορετικό δρόμο στα σύγχρονα παιδιά».
Χριστόφορος Σεμέργελης